Από την Κυριακή 17 Ιουνίου 2018 ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μόνος του ενώπιον των ιστορικών ευθυνών του.
Υπογράφοντας σε μία από καιρό προετοιμασμένη και ενθουσιώδη τελετή-φιέστα στις Πρέσπες την συμφωνία για το Μακεδονικό και ακούγοντας τον ομόλογό του να λέει «εμείς οι Μακεδόνες», θα έπρεπε να έχει μία συναίσθηση της βαρύτητας των ενεργειών και των αποφάσεών του.

Ο Πρωθυπουργός αγνόησε προειδοποιήσεις, απέρριψε συστάσεις, απέφυγε την συνεννόηση με τις πολιτικές δυνάμεις και τώρα χαμογελά επειδή τον χειροκροτούν οι δικοί του, ο Χαν και ο Νίμιτς σε μία τέντα στις Πρέσπες. Ακούγοντας τον Ζάεφ να περιγράφει την επόμενη ημέρα: «εμείς οι Μακεδόνες, εσείς οι Ελληνες».

Τώρα ο κ. Τσίπρας μπορεί να θεωρεί ότι εξετέλεσε την αποστολή του και ότι μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ούτως ή άλλως στην πρόσφατη συνέντευξή του μας ενημέρωσε ότι αυτό κάνει. Την στιγμή που εκατομμύρια Ελληνες έχουν χάσει τον ύπνο τους λόγω των δικών του πολιτικών παραπτωμάτων, λαθών, παραβλέψεων, αυταπατών ή απατών.

Ό,τι και να πιστεύει ο Πρωθυπουργός, με την συμφωνία των Πρεσπών, ξεκινά μία εθνικά δύσκολη περίοδος.

Από σήμερα, διαχωρίζονται και επισήμως οι Μακεδόνες από τους Ελληνες.

Από σήμερα, υπάρχει επισήμως μακεδονική γλώσσα.

Και από σήμερα ξεκινά μία περίοδος αβεβαιότητας ως προς τα επόμενα βήματα.

Η Ελλάδα θα πρέπει να καθίσει σε άλλα τραπέζια διαπραγματεύσεων όπου θα συζητεί π.χ. τι θα εκχωρήσει στους Μακεδόνες εν όψει των αξιώσεών τους για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Ενδεχομένως να αρχίσει και να συζητεί τα σενάρια για τα δικαιώματα των Μακεδόνων στην ελληνική ΑΟΖ.

Θα αρχίσει να συζητεί για τις αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας. Για το αν ο Παύλος Μελάς ήταν ένας εθνικιστής οπλαρχηγός ή ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα.

Θα αρχίσει να συζητεί για τις εμπορικές εκμεταλλεύσεις και επωνυμίες. Ενα από τα σημεία  της συμφωνίας που θα αποδειχθεί από τα πλέον νευραλγικά και ενδεχομένως επιζημια για την Ελλάδα.

Θα αρχίσει να συζητεί για το αν θα πρέπει να εκδίδει απαγορευτικές διαταγές για συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και δηλώσεις.

Αν κρίνει κάποιος από τα ασυγκράτητα χαμόγελα του επιτρόπου Γιοχάνες Χαν και του Μάθιου Νίμιτς, ο διεθνής παράγων ήταν αυτός που χάρηκε περισσότερο γι’ αυτήν την συμφωνία.

Όπως άλλωστε προκλητικώς δηλώθηκε, ήταν ένα δώρο για τα γενέθλια του Αμερικανού διαπραγματευτή. Ο διεθνής παράγων ήταν όμως πάντοτε αυτός που στα Βαλκάνια διαδραμάτισε διαλυτικό ρόλο. Παρά ταύτα ο Πρωθυπουργός αρκείται με το να κολακεύεται σήμερα από τα ανέξοδα εγκωμιαστικά σχόλια των ξένων συνομιλητών του.

Το αν η συμφωνία των Πρεσπών θα είναι αυτό που λέει ο Αλέξης Τσίπρας ή θα αποδειχθεί μία θρυαλλίδα πολλαπλών εντάσεων, αναταραχής και εν τέλει εθνικά επιζήμιων εξελίξεων, παραπέμπεται στο μέλλον και στην υλοποίησή της.

Βεβαιότητα δεν μπορεί να υπάρχει. Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας μοιάζει να τζογάρει με την Ιστορία. Νομίζοντας ότι μπορεί να παραγγείλει την ετυμηγορία της. Θα ήταν όμως καλό να προετοιμάζεται, γιατί πρόκειται περί άλλης μίας αυταπάτης.

Headlines