Στο μουντιάλ υπάρχουν λίγοι παίκτες που αληθινά διακρίθηκαν, αρκετοί που πέρασαν απαρατήρητοι, κάμποσοι που απέτυχαν και ένας που αποχώρησε με τα νεύρα διαλυμένα και την εικόνα του κομμάτια, ο Νεϊμάρ. Που είναι ίσως ο πρωταγωνιστής και της πιο ενδιαφέρουσας ιστορίας αυτού του παγκοσμίου κυπέλλου.

Μια τρομακτική εμπειρία

Αν τα πράγματα τα δεις ψυχρά οι πιο μεγάλοι παίκτες του καιρού μας, ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να κερδίσουν την διοργάνωση, μεγάλη ζημιά από τις ήττες και τους αποκλεισμούς τους δεν έπαθαν. Ο Λίο Μέσι πλήρωσε την κατάντια της Αργεντινής, που δεν είχε απολύτως τίποτα ως ομάδα: εμφανίστηκε χωρίς τερματοφύλακα, με μια άμυνα που δέχτηκε γκολ σε όλα τα ματς, μια μεσαία γραμμή με παίκτες που περπατούσαν και μια επίθεση τόσο αναιμική, που το μοναδικό της γκολ που πανηγύρισε ο κόσμος το σημείωσε ο Ρόχο, δηλαδή ένα μπακ. Ο Ρονάλντο έκανε ένα σπουδαίο πρώτο ματς, πέτυχε κι ένα γκολ μετά, έγινε ένας από τους λίγους με γκολ σε τέσσερα μουντιάλ και ετοιμάζεται να πάει στη Γιούβε: στο μεταξύ απολαμβάνει τις διακοπές του στο Κόστα Ναβαρίνο – αυτός το κομμάτι του το έκανε. Ο Καβάνι χτύπησε πάνω στο καλύτερο και τον τραυματισμό του τον πλήρωσε και ο Σουάρες. Οι Ισπανοί έχουν το άλλοθι της απόλυσης του προπονητή πριν αρχίσει το μουντιάλ: στα μάτια του κόσμου κανείς τους δεν έγινε χειρότερος. Οι Γερμανοί δεν είχαν και δεν έχουν σταρ και στο φινάλε ήταν παγκόσμιοι πρωταθλητές και δικαιούνται μια αποτυχία. Αυτός που έζησε το μουντιάλ σαν τραυματική εμπειρία ήταν ο Νεϊμάρ.

Πως ξεκίνησε, πως τελείωσε

Για να γίνει κατανοητή η ζημιά που έπαθε σκεφτείτε πως ξεκίνησε και πως τελείωσε το μουντιάλ. Πριν το ξεκίνημά του, ήταν ο άνθρωπος που ξεπέρασε ένα τραυματισμό σε χρόνο ρεκόρ για να παίξει στο μουντιάλ, ο ηγέτης που όταν έλειπε από το γήπεδο η Βραζιλία γνώρισε καταστροφές όχι μόνο στο προηγούμενο μουντιάλ, αλλά και στα Κόπα Αμέρικα. Πριν αρχίσει το μουντιάλ ο Νεϊμάρ ήταν ο ξεκούραστος (λόγω της θεραπείας που έκανε μετά τον τραυματισμό) άσσος που μπορεί να βγει και πρώτος σκόρερ: στα φιλικά έβαζε γκολ. Ηταν η μεγάλη ελπίδα των Βραζιλιάνων – το έλεγε ο Ρονάλτο που του συμπαραστάθηκε σαν αδερφός. Μετά το μουντιάλ δεν είναι απλά ένας ακόμα, που δεν κατάφερε να το κερδίσει, αλλά, στις συζητήσεις όλων σε όλη τη γη, είναι ο πιο υπερτιμημένος παίκτης του κόσμου. Τον θυμούνται όλοι για τα κλάματά του και όχι για τα δυο εύκολα γκολ του, για τις βουτιές του και για τους θεατρινισμούς του και όχι για τις ντρίπλες ή της ασίστ του. Μετά το μουντιάλ είναι παίκτης στον οποίο έκανε πλάκα ο Καντονά για τα κουρέματα, τα οποία σημειωτέων άλλαζε από παιγνίδι σε παιγνίδι. Ο πρώην προπονητής του, ο Φελίπε Σκολάρι, έδωσε το σύνθημα της αποδόμησής του φωνάζοντας ότι δεν είναι ο Πελέ. Πολύ σωστά. Αλλά πότε ο Νεϊμάρ είπε ότι είναι ο Πελέ;

Ανάμεσα στα διάφορα προβλήματα που έχουν οι Βραζιλιάνοι (και όχι μόνο…) είναι και η μανιακή αναζήτηση ενός ηγέτη της Εθνικής τους ομάδας, ο οποίος πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο ηγέτης τους τους πρέπει να φοράει τη φανέλα με το «δέκα», να σκοράρει, να είναι ζηλευτός από τον κόσμο ολόκληρο, να προσεύχεται στο Θεό ώστε το έθνος να τον συμπονά, να έχει μια μαμά που να μιλάει στις τηλεοράσεις για τα παιδικά του χρόνια. Στην περίπτωση του Νεϊμάρ το ενδιαφέρον είναι ότι ο τύπος έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά δεν είναι ηγέτης – δεν ήταν ποτέ του. Είμαστε μπροστά σε μια ακόμα ιστορία όπου το προσωπείο αντικαθιστά το πρόσωπο: ο Νεϊμάρ όφειλε κατά κάποιο τρόπο να γίνει ηγέτης περισσότερο κι από ποδοσφαιριστής. Οι Βραζιλιάνοι δεν είχαν ποτέ τους ανάγκη ένα ακόμα ποδοσφαιριστή: αυτό που έψαχναν σε αυτόν είναι η λάμψη κι ο μύθος. Μόνο που αυτά δεν προκύπτουν δυστυχώς κατόπιν παραγγελίας.

Παιδί για πάντα

Ο Νεϊμάρ αγαπήθηκε παράφορα: οι συμπατριώτες του τον είδαν μικρό να κάνει ωραία πράγματα στο πρωτάθλημα Βραζιλίας και στο Λιμπερταδόρες. Ο Κουτίνιο υπέγραψε στην Ιντερ πριν γίνει 18 χρονών, ο Φιρμίνο κι ο Γουίλιαν στην Βραζιλία αγωνίστηκαν σε ομάδες που δεν τις ξέρει κανείς – ο μόνος που τρέλανε τον κόσμο ήταν ο Νεϊμάρ, που μέχρι να φύγει για την Ευρώπη είχε κερδίσει τα πάντα. Όμως ένα χαρισματικό παιδί δεν είναι απαραίτητο ότι μεγαλώνοντας θα γίνει ηγέτης: μπορεί άνετα και ευκολότερα να μείνει παιδί για πάντα.

Ο Νεϊμάρ χάρηκε όταν βρέθηκε στο κέντρο της προσοχής του κόσμου: στο φινάλε δεν έπρεπε να κάνει τίποτα πιο πολύ από αυτό που έκανε, δηλαδή έπρεπε να παίζει τη μπάλα που ξέρει – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Αλλά το πράγμα δεν είναι έτσι απλό: ποτέ δεν ήταν. Στο περασμένο μουντιάλ η μοίρα τον προστάτευσε να γλυτώσει τον διασυρμό από τους Γερμανούς, αλλά την ίδια στιγμή μεγάλωσε και την ευθύνη του απέναντι στη χώρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Νεϊμάρ εμφανίστηκε, όμως, στο μουντιάλ ολότελα διαφορετικός. Η μεταγραφή του από την Μπαρτσελόνα στην Παρί μεγάλωσε εμφανώς τις απαιτήσεις όλων: τα εξωπραγματικά χρήματα που δόθηκαν δεν θα ήταν εύκολο να δικαιολογηθούν από κανένα. Η αποτυχία του στο Τσάμπιονς λιγκ πέρασε σε δεύτερη μοίρα γιατί προέκυψε ο τραυματισμός του, αλλά δεν ξεχάστηκε: η δυσπιστία έκανε την εμφάνισή της. Στη Ρωσία εμφανίστηκε πιο βαρύς και με λιγότερη ταχύτητα – χωρίς δηλαδή το όπλο του. Ενας πιο κυνικός σούπερ σταρ από τη στιγμή που δεν ήταν 100% έτοιμος δεν θα πήγαινε στο μουντιάλ, διαλέγοντας τη βολική θέση του μεγάλου απόντα, όμως αυτός το μουντιάλ το είχε ανάγκη: παραμένει το λαμπρότερο ποδοσφαιρικό παλκοσένικο. Αλλά η διαχείριση της προσδοκίας (πόσο μάλλον της προσδοκίας των άλλων…) δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση: όσο πιο αξιόπιστη έμοιαζε η Βραζιλία, τόσο μεγάλωνε η δική του πίεση.Αυτή τη φορά η αποτυχία θα ήταν δική του.

Ο Νεϊμάρ στη Ρωσία ανακάλυψε ότι δεν αρκεί η θέληση, η τεχνική, η ποιότητα – καμιά φορά ούτε καν και μια καλή ομάδα στημένη πάνω σου. Για να κάνεις τη διαφορά χρειάζεσαι και ατσάλινα νεύρα, σκληρή καρδιά, τύχη και μεγάλες πλάτες ώστε να αντιδράς στη δυσκολία με χαμόγελο – ο Νεϊμάρ δεν έχει τίποτα από αυτά γιατί τίποτα από αυτά δεν του χρειάστηκε για να κάνει καριέρα. Ηταν πάντα ένα αγαπητός παιγνιδιάρης, ένας καλόκαρδος διασκεδαστής του οποίου η σύμβασή με την τύχη έμοιαζε από αυτές που αντέχουν στο χρόνο για πάντα. Λατρεύτηκε ως πιτσιρικάς από τους Βραζιλιάνους που άλλον να λατρέψουν δεν είχαν, έγινε συμπαίκτης του Μέσι και του Σουάρες με μόνη υποχρέωση να κάνει αυτό το κάτι παραπάνω – ευθύνες είχαν οι άλλοι. Τον απογείωσε το σταρ σύστεμ που πάντα έχει ανάγκη από Βραζιλιάνους, τον χρυσοπλήρωσαν οι Εμίρηδες, τον στήριξαν όλοι φέτος περιμένοντας το θαύμα. Και μετά ο Τίμπο Κουρτουά απογειώθηκε και στις καθυστερήσει του ματς Βραζιλία – Βέλγιο του στέρησε το γκολ της ισοπαλίας. Σαν το ποδόσφαιρο να ήθελε να τον τιμωρήσει γιατί το άφησε κατά μέρους προτιμώντας τη δόξα του θαυματοποιού, ενώ τέτοιος δεν είναι.

Χωρίς αμφιβολία

Τον συμπαθώ πολύ τον Νεϊμάρ: μου μοιάζει φυλακισμένος στη φυλακή ενός μύθου που άλλοι έφτιαξαν για χάρη του. Αν αύριο έκοβε το ποδόσφαιρο θα τον θυμόμουν όχι για τις βουτιές του, αλλά γιατί έχει πει ότι κακώς δόθηκαν τόσα λεφτά κάποτε για αυτόν. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσει. Η πρώτη του δήλωση («δεν ξέρω αν θα βρω το κέφι που χρειάζεται για να συνεχίσω κτλ») θυμίζει κακομαθημένο παιδί. Ότι ήταν κακομαθημένος είναι το μόνο που καταλάβαμε σε αυτό το μουντιάλ. Ότι είναι και θα μείνει πάντα παιδί δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία…

Πηγή: karpetshow.gr

Headlines