«Ο άνθρωπος που ξέρει το θέμα είναι ο Σταύρος Τσακυράκης. Σ’ αυτόν πρέπει να πας». Ήταν τον Ιανουάριο του 2006 και στον «Ταχυδρόμο» έπρεπε να καλύψουμε το σημαντικότερο θέμα των ημερών: τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ από τη δανική εφημερίδα Jyllands – Posten και την αναδημοσίευσή τους από άλλες 50 εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.

Σύντομα ακολούθησαν οι αντιδράσεις από «εκπροσώπους» του ισλαμικού κόσμου που δήλωναν εξοργισμένοι με την «προσβολή» σε βάρος τους. Στην ημερήσια διάταξη μπήκαν η έκρηξη βόμβας στη δανική πρεσβεία του Πακιστάν, η πυρπόληση των δανικών πρεσβειών στη Συρία, το Λίβανο και το Ιράν και οι προπηλακισμοί Χριστιανών –κυρίως Σκανδιναβών και Γερμανών- σε διάφορες χώρες.

Είχα μιλήσει με τον αρχισυντάκτη της δανικής εφημερίδας, με έναν αρχισυντάκτη μιας ιρανικής (που δεν συγκρατώ πλέον το όνομα), αλλά αναζητούσα την άποψη ενός ειδικού για τη δικαιϊκή πλευρά του ζητήματος.

Η προτροπή του Ηλία Κανέλλη με έστειλε όντως στον κατάλληλο άνθρωπο. Δεν θέλω να μπλέξω το συναισθηματισμό με τα γεγονότα.

Κρατάω δύο, όμως, που έμειναν για πάντα.

Πρώτον, την άποψη του Σταύρου Τσακυράκη ότι σε εκείνη την περίπτωση η ελευθερία της έκφρασης ήταν αδιαπραγμάτευτη. «Ακόμη και όταν κάποιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους προσβεβλημένο;»

«Η εξατομικευμένη προσβολή δεν αποδεικνύεται στα δικαστήρια. Αναλογιστείτε τι σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να δηλώνει στο εξής προσβεβλημένος από τις διαφορετικές απεικονίσεις στην τέχνη».

Δεύτερον, τον τόνο στον οποίο μου απευθυνόταν σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης: ενός ίσου προς ίσο. Ούτε καν ενός «δασκάλου» προς ένα τσικό της δημοσιογραφίας.

Αλλά δεν ήμασταν ίσοι, ήθελα να του πω όσες φορές τον συνάντησα αργότερα για την επιθεώρηση «The Books’ Journal» που σκάρωνε ο Ηλίας. Μπορώ να το πω πλέον ελεύθερα.

Δεν ήμουν ποτέ ίσος του. Ας μου δοθεί αυτή η χάρη.

Headlines