Η αυστριακή υψίφωνος Λεόνι Ρίζανεκ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν ερμήνευσε ποτέ την (μεγάλων φωνητικών απαιτήσεων) όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος και Ιζόλδη» απάντησε: «επειδή θεωρώ πως είναι καλύτερα να λένε “τι κρίμα που δεν τραγούδησε την Ιζόλδη” παρά “τι κρίμα που τραγούδησε την Ιζόλδη”».

Τα ευφυή λόγια της ήρθαν στο μυαλό μου ενώ παρακολουθούσα τα ρεπορτάζ για την εμφάνιση του Πλάθιντο Ντομίνγκο στο Σάλτσμπουργκ καθώς και αποσπάσματα από την πολυδιαφημισμένη βραδιά: Ο 77χρονος Ισπανός τενόρος ερμήνευσε για πρώτη φορά στη ζωή του το ρόλο του βαρύτονου στους «Αλιείς μαργαριταριών» του Μπιζέ. Και εγώ ακούγοντάς τον, αντί να σκεφτώ «τι κρίμα που δεν τον είχε πει μέχρι σήμερα», σκέφτηκα «τι κρίμα που τον είπε».

Μπορεί με αυτή του την εμφάνιση να έγραψε ιστορία, προσθέτοντας στο ήδη τεράστιο ρεπερτόριο του τον 150ο ρόλο, όμως εκείνο που κυρίως έκανε ήταν να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά πως δεν είναι πλέον σε θέση να τραγουδήσει καλά. Μοιάζει να μην το καταλαβαίνει. Το ίδιο και η οικογένειά του, η γυναίκα του και οι γιοι του, που τον συνοδεύουν στα ανά τον κόσμο ταξίδια του;

Είναι πολλά τα λεφτά που εισπράττει η οικογένεια Ντομίνγκο περιφέροντας τον μπαμπά από σκηνή σε σκηνή, τόσο πολλά που σχεδόν δεν του επιτρέπεται να αποσυρθεί. Και είναι μεγάλη η δύναμη του ονόματός του, τόσο μεγάλη που σχεδόν κανένας δεν τολμάει να γράψει την αλήθεια: Πώς ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης δεν θα έπρεπε πια να εμφανίζεται. Όμως, αν το καλλιτεχνικό ταλέντο λάμπει και επιβεβαιώνεται στα χρόνια της νιότης σου, η τελευταία αυλαία (το πώς και το πότε θα αποχαιρετήσεις το κοινό σου) είναι εκείνη που σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνει, όσο αυστηρό και αν ακούγεται αυτό, την ποιότητα του χαρακτήρα σου. Τη δική σου και εκείνων που σε περιτριγυρίζουν, σε επηρεάζουν και συντηρούνται από εσένα. Και στην όπερα, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Headlines