Συμπερασματικά, ο Παρμενίδης απορρίπτει τη γνώση που βασίζεται στην εμπειρία και τις αισθήσεις, και την αναπληρώνει με τη νόηση (το νοείν), τη μόνη που μπορεί να μας οδηγήσει στην ουσία των όντων, στην αλήθεια.

Υποστηρίζει, επίσης, ότι η πλάνη των αισθήσεων αρχίζει από τη φαινομενική αλλαγή και τη φθορά, ενώ πίσω από αυτές υπάρχει το αμετάβλητο είναι.

Εξάλλου, ο Παρμενίδης συνδυάζει το αίτημα της έρευνας του φυσικού κόσμου με την αναγκαιότητα της αντικειμενικής αλήθειας, σύμφωνα με την οποία κάτι είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Τίποτα δε γεννιέται από το κενό.

Στον επίλογο της ενότητας που αφορά το σπουδαίο ελεάτη φιλόσοφο και τη διδασκαλία του, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική για την ανάπτυξη της ελληνικής σκέψης, παραθέτουμε δύο αποσπάσματα από το ποίημά του Περί Φύσεως:

Κι η θεά με καλοδέχτηκε, πήρε το χέρι το δεξί μου
στο δικό της και με τούτα τα λόγια με προσφώνησε:
«Καλώς όρισες, νέε, εσύ που έρχεσαι στο σπίτι μου συνοδεμένος
από αθάνατους ηνίοχους, με τ’ άλογα που σε κουβαλούν.
Δεν σ’ έβαλε μοίρα κακή σ’ αυτό το δρόμο, που τόσο μακριά
είναι απ’ των ανθρώπων τα βήματα,
αλλά η δικαιοσύνη. Πρέπει όλα να τα μάθεις,
την ήσυχη καρδιά της στρογγυλής Αλήθειας
και τις ιδέες των θνητών τις ψεύτικες.
Αλλά θα μάθεις και πώς πρέπει να ’ναι οι γνώμες των ανθρώπων
για να έχουν βάση και να διαπερνούν τα πάντα».

Ό,τι λέγεται και νοείται πρέπει αναγκαία να είναι·
γιατί υπάρχει μόνο το είναι, το μηδέν δεν υπάρχει.

Παρμενίδης, ο δρόμος του πνεύματος (Μέρος Α’)

Παρμενίδης, ο δρόμος του πνεύματος (Μέρος Β’)

Παρμενίδης, ο δρόμος του πνεύματος (Μέρος Γ’)

Παρμενίδης, ο δρόμος του πνεύματος (Μέρος Δ’)

Παρμενίδης, ο δρόμος του πνεύματος (Μέρος Ε’)

Headlines