Σε μια χρονική στιγμή που η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και χρειάζεται πολιτική και κοινωνική ηρεμία όλα τα σκηνικά που στήνονται, σε όλα τα επίπεδα οδηγούν τη χώρα σε χάος.

Η ακραία πόλωση μεταξύ των δύο κομμάτων, μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων, έχει μεταφερθεί και στην κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μελλοντικές εξελίξεις.

Τα επεισόδια που έγιναν χθες στις πορείες μνήμης για τον Παύλο Φύσσα και ο σοβαρός τραυματισμός μιας κοπέλας στο Αγρίνιο είναι μια μικρή απόδειξη της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Ένα σκηνικό έντονων πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων που όμως δεν είναι καθόλου μα καθόλου προωθητικά για τη χώρα. Δεν βοηθούν να ανακάμψει, να ξεπεράσει την τρομερή κρίση που τσάκισε εκατομμύρια πολίτες και που έφερε την Ελλάδα στα όρια του διχασμού.

Αυτόν τον διχασμό που επανέρχεται και απειλεί ακόμη και τη δημοκρατική ομαλότητα. Με ευθύνη κατά κύριο λόγο της κυβέρνησης, αλλά και τον κομμάτων της αντιπολίτευσης, συνδικαλιστικών οργανώσεων, κρατικών φορέων και της Δικαιοσύνης, στο μερίδιο που τους αναλογεί, η χώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί.

Και το κάνει αυτό την ώρα που παγκόσμιοι οικονομικοί και γεωπολιτικοί κίνδυνοι έχουν αρχίσει να φουντώνουν, ιδιαίτερα στη γειτονιά μας. Μια περίοδος που η Ελλάδα χρειάζεται σταθερότητα, σχέδιο για την οικονομία και το μοντέλο ανάπτυξης που πρέπει να ακολουθηθεί, όραμα για τις επόμενες γενιές.

Παρατεταμένη κρίση

Το πολιτικό προσωπικό εμφανίζεται ανίκανο ή στην καλύτερη περίπτωση αδύναμο να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων, τώρα που δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Ο φόβος μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου η οποία μπορεί να μην τελειώσει με τις επόμενες εθνικές εκλογές αλλά να έχει συνέχεια και το 2020, είναι ένα δεδομένο που προκαλεί τριγμούς στο σύστημα.

Από την άλλη, «βόμβα» που κανείς δεν μπορεί να ξέρει τις συνέπειες, είναι το μίσος που διαχέεται καθημερινά με κατεύθυνση από τους πολιτικούς στους πολίτες και τούμπαλιν.

Είτε αυτό το μίσος έχει τη μορφή του Ρουβίκωνα, που εξευτελίζει κάθε έννοια νομιμότητας και ασφάλειας υπό την ανοχή μιας διαλυμένης κρατικής μηχανής.

Είτε αυτό το διαδικτυακό μίσος που καθημερινά παρελαύνει στις οθόνες των υπολογιστών και των κινητών. Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος, για να μπει κανείς στο twitter (ή στα υπόλοιπα social media) χρειάζεσαι… εμβόλιο.

Ένα τοξικό κοκτέιλ που διαχέεται παντού. Από τους δημοσιογράφους που δεν γνωρίζουν τις στοιχειώδεις αρχές της δεοντολογίας και βρίζουν και ασχημονούν κατά των «εχθρών», μέχρι τους πολιτικούς που επιδίδονται σε ένα απίστευτο υβρεολόγιο μέσω του διαδικτύου ή της τηλεόρασης, αντικαθιστώντας τον ειλικρινή κι έντιμο διάλογο ακόμη και αν πρόκειται μεταξύ διαφορετικών κόσμων.

Πόσο μπορεί π.χ. να αντέξει η ελληνική κοινωνία υπουργούς που βρίζουν και ασχημονούν με τόσο απροκάλυπτο τρόπο; Η περίπτωση Πολάκη, ο οποίος διέπραξε μέγιστο ατόπημα στοχοποιώντας έναν επιστήμονα, αλλά και όλοι εκείνοι που βρίζουν με κάθε τρόπο τον Πολάκη ή όποιον υπουργό δεν είναι της αρεσκείας τους, απλά είναι περιστατικά που στρώνουν το χαλί σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό φασισμό.

Απειλές, στοχοποίηση προσώπων, πολιτικό bulling, ειρωνεία, μίσος και τελικά ένας οργισμένος κόσμος που ξεσπά με την πρώτη ευκαιρία. Είναι θέμα χρόνου να επιστρέψουμε στους… δρόμους της οργής, άλλωστε αυτό γίνεται κάθε φορά που διοργανώνεται μια διαδήλωση, μια συγκέντρωση ακόμη και για να τιμήσουμε νεκρούς.

Η τραγωδία στο Μάτι

Η εθνική τραγωδία στο Μάτι άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόταν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Αντί, όμως, ο χαμός 100 ανθρώπων και η ανυπολόγιστη καταστροφή, να γίνει η βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής, συνέβη το αντίθετο. Με την ευθύνη της κυβέρνησης που με τα εγκληματικά λάθη και την αλαζονική συμπεριφορά της προκάλεσε δυνατά συναισθήματα.

Σε άλλες χώρες ακόμη και μικρότερες τραγωδίες από αυτήν στο Μάτι, γίνονται η αφορμή για εθνική συσπείρωση και συνεννόηση. Γίνονται εμβρυουλκός εξελίξεων προς τη σωστή κατεύθυνση.

Στην Ελλάδα το Μάτι έχει γίνει μια ακόμη αιτία μίσους.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται να παίξει το ρόλο της και η Δικαιοσύνη η οποία γίνεται πολλές φορές όργανο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Το γεγονός και μόνο ότι εδώ και μήνες έχουν προαναγγελθεί διώξεις σε βάρος συγκεκριμένων προσώπων και άνοιγμα φακέλων που έχουν ξεχαστεί στα συρτάρια δείχνει ότι υπάρχει μια στρέβλωση. Είναι αδιανόητο να μαθαίνουν όλοι ότι μετά από μήνες οι δικαστές θα ασκήσουν διώξεις. Προφανώς πρόκειται για παρεμβάσεις που φτάνουν μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της Θέμιδας.

Η χώρα βιώνει ένα σοκ, βρίσκεται σε μια ρωγμή του χρόνου που είτε θα κάνει άλμα γρηγορότερο από τη φθορά είτε θα φθαρεί το ταχύτερο. Και στην περίπτωση αυτή το μόνο που θα έχουν καταφέρει όσοι έχουν αναλάβει τις τύχες της Ελλάδας, είναι να διώξουν τα υπόλοιπα παιδιά από την πατρίδα τους, να απογοητεύσουν τους πολίτες, να αυξήσουν δραματικά την αποχή από τις εκλογές ή άλλες δράσεις όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις.

Το χειρότερο; Κινδυνεύει να ενισχυθεί το κλίμα άκρατου λαϊκισμού που έτσι κι αλλιώς σαρώνει την Ευρώπη δίνοντας φτερά στα πόδια της ακροδεξιάς, της μισαλλοδοξίας, της μη ανοχής του διαφορετικού, του πρόσφυγα, της αντίθετης άποψης.

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η κόλαση. Αν αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει τότε το χάος θα έρθει πιο κοντά.

Headlines