Υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου : O φασισμός της διπλανής πόρτας

Η υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να την προσπεράσουμε, ούτε να την αντιμετωπίσουμε με κροκοδείλια δάκρυα και εύκολα λόγια.

Ένας νέος άνθρωπος, ευαίσθητος, δημιουργικός, θαρραλέος, αγωνιστής βρήκε τραγικό θάνατο, δολοφονήθηκε στην πραγματικότητα, από έναν όχλο που εκπροσωπούσε τη σκοτεινή πλευρά της ελληνικής κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή γύρω από αυτή την υπόθεση βλέπουμε πόσο συντηρητικά, καθυστερημένα αλλά και αυταρχικά αντανακλαστικά έχουμε ακόμη στην κοινωνία μας.

Ο Ζακ δεν βρήκε το θάνατο ούτε επειδή υποτίθεται ότι έκλεβε, ούτε επειδή υποτίθεται ότι ήταν πρεζόνι.

Βρήκε το θάνατο επειδή σε αυτούς που του επιτέθηκαν και τον οδήγησαν στο θάνατο συναντήθηκε η παθολογική προσκόλληση του μικροαστού στην «ιδιοκτησία» του, η κυνική απέχθεια προς αυτόν που είναι απλώς πιο φουκαράς ή πιο εξαθλιωμένος από αυτόν, αλλά και ο ομοφοβικός ρατσισμός αυτού που δεν μπορεί να ανεχθεί όποιον δεν χωράει στο στερεότυπο αρρενωπότητας που μπορεί να κουβαλάει.

Προσθέστε σε όλα αυτά και τη μεγάλη ανοιχτή πληγή που είναι σήμερα η κατάσταση πνευμάτων, η νοοτροπία, οι συμπεριφορές στην Ελληνική Αστυνομία.

Εκεί για χρόνια καλλιεργήθηκε η λογική ότι η μόνη λύση είναι η βία, ενίοτε και υπέρμετρη επί δικαίων και αδίκων.

Και μάλιστα με αλαζονεία, όπως εκείνο το τρομακτικό «σε όποιον αρέσει» με το οποίο δικαιολόγησε τις βάναυσες πρακτικές ένας συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της αστυνομίας.

Όμως, βία σε έναν ετοιμοθάνατο και χειροπέδες σε ένα νεκρό δεν είναι «σε όποιον αρέσει». Αστυνομική βαρβαρότητα λέγεται.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα προβλήματα με τον τρόπο που έγινε η έρευνα, την καταστροφή στοιχείων, τα μαχαίρια που εμφανίζονται από το πουθενά αλλά χωρίς αποτυπώματα κ.λπ.

Γιατί δείχνει ότι από το μυαλό ορισμένων πέρασε και η σκέψη της συγκάλυψης.

Όμως όχι ο θάνατος του Ζακ δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητος.

Όλοι όσοι εμπλέκονται πρέπει να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν.

Γιατί τέτοια εγκλήματα μίσους κανονικά δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην κοινωνία μας.

Όμως, αυτό δεν φτάνει. Το βασικό να σκεφτούμε το πώς φτάνουμε σε τέτοια εγκλήματα.

Ποια αντανακλαστικά στρεβλά φτιάχνουν τέτοιους όχλους;

Πώς γίνεται και ξεσπά με τέτοιο τρόπο μια βία που είναι βάρβαρη και ρατσιστική;

Γιατί εξακολουθεί να αναπαράγεται ο ρατσισμός και η ομοφοβία;

Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όσο πιο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο πλούσιες, τόσο πιο όμορφες είναι οι κοινωνίες.

Ο φασισμός δεν είναι μόνο οι τύπου με τα μαύρα μπλουζάκια. Είναι και η βαρβαρότητα του «φασίστα της διπλανής πόρτας» και των νοοτροπιών που μπορούν να τον κάνουν ακόμη και  να σκοτώσει.

Χρωστάμε στον Ζακ, στον αγώνα και την ευαισθησία του,  ο θάνατός του να μην γίνει απλώς άλλο ένα συμβάν του αστυνομικού δελτίου.