Ρένα Βλαχοπούλου : Πριν το σινεμά ήταν βασίλισσα της τζαζ

Το ταμπεραμέντο, το ταλέντο και το χιούμορ της, την καθιέρωσαν ως μια από τις πιο αγαπημένες κωμικές ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου.

Η Ρένα Βλαχοπούλου, εκτός από υποκριτικό ταλέντο, διέθετε και εξαιρετική φωνή και μάλιστα είχε ήδη διαγράψει λαμπρή πορεία στο χώρο της τζαζ μουσικής πριν γίνει ηθοποιός.

Ως  τραγουδίστρια εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο Μοντιάλτου Μακέδου, στην οδό Πανεπιστημίου σε επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο, τις αδελφές Καλουτά, τον Μάνο Φιλιππίδη, την Ηρώ Χαντά, τον Μίμη Κοκκίνη και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Το 1940 συναντά τον πιανίστα και μαέστρο, Γιάννη Σπάρτακο που μαγεμένος από τη φωνή της , της προτείνει να συνεργαστούν.

Η πρώτη συνάντηση τους έγινε το καλοκαίρι του 1940 στο βαριετέ «Όασις». Ο νεαρός Γιάννης, πιανίστας και μαέστρος, μαγεύεται από τη φωνή της και της προτείνει να συνεργαστούν. Ο πόλεμος διακόπτει τα σχέδια τους και η επόμενη συνάντηση τους θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.

Στο Θέατρο «Πάνθεον» εκείνος διασκευάζει Ιταλικά τραγούδια και εκείνη τα απογειώνει με τη φωνή της. Η Τζαζ μουσική γίνεται μόδα και η νεολαία πλέον διασκεδάζει με τους μοντέρνους ρυθμούς της ορχήστρας του Σπάρτακου. Η Ρένα ξεκινά να ηχογραφεί τους πρώτους δίσκους της στην ODEON.

Τα πρώτα της τραγούδια ήταν το «Πάψε να κλαις» του Κώστα Γιαννίδη και το «Θα φύγω για πάντα» του Φαρούγια. Το 1944 η Ρένα και ο Σπάρτακος παρουσιάζουν τη θρυλική επιτυχία τους «Θα σε πάρω να φύγουμε».

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 40 η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Γιάννης Σπάρτακος κάνουν περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και στη Μέση Ανατολή. Ανάμεσα στο κοινό τους ήταν και ο Σάχης της Περσίας ο οποίος γοητευμένος από τη φωνή της Ρένας θα της χαρίσει ένα μενταγιόν.

Θα ακολουθήσουν οι εμφανίσεις τους στην Αμερική. Το 1951 η Ρένα επιστρέφει στην Ελλάδα κουβαλώντας πλέον τον τίτλο της Βασίλισσας της Τζαζ αλλά και έναν μύθο γύρω από τη σχέση της με το Σπάρτακο.

Το 1953 στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση στο φιλμ «Ανατολίτικες Νύχτες» (Τούρκικη παραγωγή) θα τραγουδήσει για μια ακόμη φορά το «Θα σε πάρω να φύγουμε», ενώ το 1956 στην έγχρωμη κομεντί «Πρωτευουσιάνικες Περιπέτειες» θα τραγουδήσει το «Μαζί σου για πάντα» με μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη και θα κυκλοφορήσει και σε δίσκο 78 στροφών.

Στα χρόνια που ακολουθούν ηχογραφεί τραγούδια όλων των μεγάλων συνθετών και παράλληλα μέσα από τις ταινίες της ξεκινά η συνεργασία της με τον Μίμη Πλέσσα, που της γράφει τραγούδια που γίνονται μεγάλες επιτυχίες : «Έχω στενάχωρη καρδιά», «Άνοιξε», «Γλυκιά ζωή», «Έχω δικαίωμα κι εγώ» και άλλα.

Η πρώτη της εμφάνιση ως ηθοποιού έγινε το 1954 στο θέατρο της Σοφίας Βέμπο, στην επιθεώρηση «Σουσουράδα».

Όπως αφηγείται η ίδια: «Ντρεπόμουν να βγω στη σκηνή με νούμερο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Απλώς έτυχε να με δουν. Πίστεψαν από την αρχή ότι ήμουν καλή. Εγώ δεν το πίστευα. Ρε συ, Μίμη, τι να σου πω! Φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, λέω στον Τραϊφόρο. Ο κόσμος χειροκροτούσε να βγω στη σκηνή. Εγώ δεν έβγαινα. Ξαφνικά με πιάνει ο Τραϊφόρος και με σπρώχνει στη σκηνή. Βγήκα, το νούμερο χάλασε κόσμο. Στη συνέχεια μου έδωσαν κι άλλα νούμερα και καθιερώθηκα ως ηθοποιός».

Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1956 με την ταινία «Πρωτευουσίανικες περιπέτειες». Το 1962 συμμετέχει στην ταινία του Αλέκου Σακελάριου «Όταν λείπει η γάτα» και στη συνέχεια παίζει στην ταινία «Μερικοί το προτιμούν κρύο» του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου ερμηνεύει δυο μεγάλες επιτυχίες: «Σαν ξημερώνει Κυριακή» και το « Έχω στενάχωρη καρδιά» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Γιάννη Δαλιανίδη. Ακολουθούν οι ταινίες «Ένα κορίτσι για δυο», «Κάτι να καίει», «Η χαρτοπαίχτρα», «Κορίτσια για φίλημα» και πολλές άλλες που άφησαν εποχή.

Μέσα στα 55 χρόνια δράσης της συμμετείχε σε περίπου 120 παραστάσεις στο θέατρο από το 1939 έως το 1994 και 26 ταινίες από το 1951 έως το 1985.

Το 2002 κυκλοφόρησε η βιογραφία της με τίτλο Βίβα Ρένα από τις εκδόσεις «Άγκυρα» με την επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα, ενώ η γενέτειρά της Κέρκυρα την τίμησε μετονομάζοντας το θέατρο του πρώην θερινού ανακτόρου Μον Ρεπό σε θέατρο «Ρένα Βλαχοπούλου». Το 2003, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος της απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά της στις Τέχνες.