Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν τι είναι ο Καμμένος

«Πυρ ομαδόν» στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Με τον Ιταλό ακροδεξιό Σαλβίνι τον ταύτισε ο Φίλης. Για «τραυματική εμπειρία» μίλησε η Τασία Χριστοφουλοπούλου. «Δεν μπορούμε να πάμε με τον Καμμένο μέχρι τον Οκτώβριο» είπε ο Σάκης Παπαδόπουλος.

Αυτές ήταν μερικές από τις ατάκες που ακούστηκαν για τον συγκυβερνήτη του Αλέξη Τσίπρα Πάνο Καμμένο στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι προφανές ότι τα στόματα άνοιξαν και πλέον θα ακούμε πολλά για τον Πάνο Καμμένο.

Πολλές αλήθειες που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζονταν να αποσιωπούν όλο αυτόν τον καιρό για να μην αποκλίνουν από την επίσημη κομματική γραμμή.

Γιατί όπως και να το κάνεις, όπως και να το δεις, πολλοί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με τον Πάνο Καμμένο.

Δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με έναν ακροδεξιό που κάποτε είχε για μέντορα τον ιδεολόγο της Χούντας Γεωργαλά.

Δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με κάποιον που έχει γράψει παραληρηματικό βιβλίο για την «τρομοκρατία».

Δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με αυτόν που προερχόταν από τις χειρότερες αντικομμουνιστικές παραδόσεις της δεξιάς.

Δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με κάποιον που ήταν πάντα διαπλεκόμενος και μάλιστα με τις χειρότερες εκδοχές διαπλοκής, από εμπόρους όπλων έως παραβατικούς εφοπλιστές.

Δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με αυτόν που ανοιχτά και δημόσια σπεύδει να υπονομεύσει την προσπάθεια για λύση στο Μακεδονικό.

Μόνο που όλα αυτά τα ήξεραν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τωρινά. Από την αρχή τα ήξεραν. Από την αρχή που μεθοδεύτηκε αυτή η συνεργασία.

Και τότε, όταν ο Τσίπρας και ο Παππάς έκαναν κανονικά νταραβέρι για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή του Καμμένου σε πιθανή κυβέρνηση Τσίπρα πολλοί ήταν αυτοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν μίλησαν, αν και έπρεπε.

Δεν μίλησαν όταν έγινε φανερό από διάφορα «ενσταντανέ» ότι ο Καμμένος λειτουργούσε ως εκπρόσωπος συγκεκριμένων επιχειρηματιών.

Δεν μίλησαν όταν ο Καμμένος αγκαλιά με τον Κοντονή έκανε ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.

Δεν μίλησαν όταν ο Καμμένος χαριεντιζόταν με εμπόρους όπλων και μετά πήγαινε σε ακριβά καζίνα να ρίξει τις ζαριές του.

Δεν μίλησαν όταν ο Πάνος Καμμένος σε αγαστή συνεργασία με ένα απίθανο «μεσάζοντα» παραλίγο να πουλήσει όπλα στη Σαουδική Αραβία για να χρησιμοποιηθούν στον βρώμικο πόλεμο στην Υεμένη.

Υπό οποιεσδήποτε κανονικές συνθήκες η συνεργασία της αριστεράς με τον Πάνο Καμμένο θα αντιμετωπιζόταν ως το συντομότερο ανέκδοτο.

Στην Ελλάδα χάρη στο στρεβλό και κυνικό τρόπο με τον οποίο ο Τσίπρας, ο Παππάς και η υπόλοιπη «ηγετική ομάδα» του Μαξίμου αντιμετώπισαν το θέμα της πολιτικής εκπροσώπησης του «αντιμνημονιακού κινήματος», όχι μόνο το θεωρήσαμε φυσιολογικό αλλά και έχουμε αυτό τον αταίριαστο συνδυασμό να μας κυβερνά εδώ και σχεδόν 4 χρόνια.

Μόνο που δεν «έτυχε» η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο. Πέτυχε.

Πέτυχε γιατί ήταν το αναγκαίο συμπλήρωμα της εγκατάλειψης των στόχων ρήξης και της συνθηκολόγησης, του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα μνημονιακό, της πλήρους υποταγής στους δανειστές.

Πέτυχε γιατί αντιστοιχούσε στη λογική ότι μόνο προς τα δεξιά μπορεί να είναι τα ανοίγματα της κυβερνώσας αριστεράς.

Πέτυχε γιατί «νέα διαπλοκή» αναζητούσε η κυβέρνηση και ήθελε κάποιον έμπειρο στα σχετικά.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να ξεφορτωθεί τον Πάνο Καμμένο. Πλέον δεν εξυπηρετεί κάτι, ενώ εάν τον ρίξουν στην αρένα με τα κομματικά λιοντάρια, για ένα διάστημα ο «λαός της αριστεράς» θα ξεχάσει τα προβλήματά του. Γι’ αυτό και μεθοδεύουν τη ρήξη. Άλλωστε, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και διάφοροι εγχώριοι «πρόθυμοι» είναι έτοιμοι να δώσουν και τυπικά το δακτυλίδι της ευρωσοσιαλδημοκρατίας στον Αλέξη.

Σε αυτό το φόντο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και ο Παππάς θα εκμεταλλευτούν τις αντιδράσεις κατά του Καμμένου (άλλωστε ορισμένες «διαρροές» οι ίδιοι τις κάνουν) για να αναδιατάξουν ισορροπίες. Με τον ίδιο κυνισμό που τον έφεραν, τώρα του δείχνουν την πόρτα.

Γι’ αυτό και εάν έχει νόημα κανείς να φωνάζει για τον Καμμένο, ας το κάνει για όλη τη διαδρομή του και όχι μόνο για τις τελευταίες του παρεμβάσεις.

Αν είναι να ειπωθούν αλήθειες, ας ειπωθούν όλες. Αν είναι να γίνουν καταγγελίες ας γίνουν με ονόματα και διευθύνσεις. Αν είναι ζητηθεί αυτοκριτική, ας συζητηθεί για τον πυρήνα του ζητήματος.

Για να μείνει κάτι από την όλη ιστορία, έστω και ως ένα καθυστερημένο «στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα».