Ο Τσίπρας δεν ήταν ποτέ Λένιν και δεν θα γίνει ποτέ Αντρέας

Οι διατυπώσεις που χρησιμοποιεί ο Τόνι Μπάρμπερ στο άρθρο του στους Financial Times είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές.

Θεωρεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε ως κάποιος που οι ελίτ τον φοβόντουσαν ως τον «Λένιν του Αιγαίου» για να εξελιχτεί σε «φυσικό αντικαταστάτη του ΠΑΣΟΚ».

Μάλιστα, το άρθρο παρουσιάζει τον Τσίπρα και τη μάχη που έδωσε για να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη ως αφορμή διδαγμάτων για το πώς θα μπορούσε η Βρετανία να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του Brexit.

Κατανοούμε την προσπάθεια της σεβαστής εφημερίδας να νουθετήσει με κάθε τρόπο μια βρετανική κυβέρνηση που φαίνεται να τα έχει κάνει μπάχαλο με το πώς χειρίζεται την όλη διαδικασία και διαπραγμάτευση για το διαζύγιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όμως, οι χαρακτηρισμοί που διαλέγει για τον Αλέξη Τσίπρα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν ήταν «Λένιν του Αιγαίου».

Όχι μόνο γιατί ποτέ δεν ασπάστηκε κάποια πραγματικά ανατρεπτική πολιτική, αλλά και γιατί δεν είχε ποτέ τη βασική αρετή του Λένιν: την προσήλωση σε ένα στόχο, την επένδυση σε ένα συγκεκριμένο σημείο, τη συνεχή σκέψη για να εντοπιστεί η κατάλληλη στιγμή ώστε να δοθεί το αποφασιστικό χτύπημα.

Για την ακρίβεια ο Τσίπρας έκανε το ακριβώς αντίθετο: όταν βρέθηκε στη μόνη πραγματικά ευνοϊκή στιγμή να υψώσει ανάστημα και να απειλήσει με ρήξη, με το δημοψήφισμα να δίνει ξεχωριστή νομιμοποίηση και τον λαό σε αγωνιστικό αναβρασμό, αυτός χρειάστηκε απλώς 17 ώρες για να πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πλήρη αναδίπλωση και την αποδοχή ενός ακόμη μνημονίου.

Και κάνοντας το αυτό, ο Τσίπρας δεν έγινε προφανώς ποτέ Αντρέας.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ όντως να έχει καταλάβει ένα μέρος από τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ στον εκλογικό χάρτη, όμως δεν σημαίνει ότι παίζει κάποιο ανάλογο ρόλο.

Το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα μπορεί να μην έφερε το σοσιαλισμό που υποσχέθηκε, όμως αναγνώρισε τους πολίτες β’ κατηγορίας της μετεμφυλιακής περιόδου, έφτιαξε σύστημα υγείας, έκανε πραγματική αναδιανομή, αναβάθμισε τη θέση των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης.

Αντίθετα, ο Τσίπρας κατάφερε να είναι ο πρωταθλητής των ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικής εργασίας και των ασφαλιστικών «μεταρρυθμίσεων», αυτός που κατάφερε τα πιο μεγάλα χτυπήματα στη μεσαία τάξη και αυτός που παραλίγο να παραχωρήσει την Κνωσό στο Υπερταμείο.

Ο Τσίπρας δεν ήταν ποτέ Λένιν και δεν έγινε και ποτέ Αντρέας.

Ήταν πάντα ο Αλέξης, ένας επαγγελματίας της πολιτικής, ήδη από τότε που ήταν στέλεχος της νεολαίας, που η κοινωνική φουσκοθαλασσιά της περιόδου 2010-2012 τον έσπρωξε στην εξουσία το 2015.

Και τότε αποδείχτηκε ότι η μόνη πραγματική του δεξιότητα ήταν ακριβώς να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνει σε αυτή, έστω και εάν αυτό σήμαινε να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη λαϊκή βούληση, να παραβιάσει αξίες και ιδανικά, να κυβερνήσει με τον Καμμένο και να δεσμεύει τη χώρα σε πολιτικές λιτότητας για δεκαετίες.

Γι’ αυτό λοιπόν ας αφήσουμε και τις αγιογραφίες και συγκρίσεις που μόνο ως ιεροσυλία μπορούν να χαρακτηριστούν.