Δεν μας φταίει ο Σόρος αλλά η βλακεία που μας δέρνει

Και ξαφνικά βρήκαμε την αιτία όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Για όλα φταίει ο…. Τζορτζ Σόρος.

Το λέει ο Πάνος Καμμένος που περίπου υποστήριξε ότι η γραμμή της κυβέρνησης (στην οποία συμμετέχει και ο ίδιος!) για το Μακεδονικό στηρίζεται από τον Σόρος που έσπρωξε και λεφτά για να υλοποιηθεί και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Το λέει και ο Κοτζιάς (που άπαξ και παραιτήθηκε θα μιλάει για τη θητεία ασταμάτητα για τα επόμενα κάμποσα χρόνια) που υποστήριξε ότι αυτός πολέμησε το «σύστημα Σόρος».

Το λένε φυσικά διάφοροι τύποι που αρέσκονται στις θεωρίες συνωμοσίας.

Το λένε… οι δημοσκοπήσεις!

Φυσικά κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με το θέμα. 

Ο Τζορτζ Σόρος είναι ένα ηλικιωμένος επιχειρηματίας που έβγαλε ένα κάρο λεφτά και αποφάσισε να τα ρίξει σε δράσεις της «κοινωνίας των πολιτών». 

Οι απόψεις του γνωστές, γιατί τις λέει ανοιχτά και είναι αυτό που θα λέγαμε «κεντροαριστερές»: δικαιώματα, δημοκρατία, «παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο». 

Μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί τους, μπορείς να θεωρείς θετικές ή αρνητικές τις δράσεις που στηρίζει, αλλά δεν είναι ακριβώς «συνωμότης». 

Γνωστά και δημόσια είναι αυτά.

Άλλωστε, την ιστορία δεν την γράφουν ούτε οι ΜΚΟ ούτε οι χρηματοδότες τους. Παίζουν ρόλο, αλλά τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Ναι, αλλά γιατί τον πολεμούν τόσο θα ρωτήσετε; 

Η απάντηση είναι απλή: γιατί είναι πιο εύκολο να υπάρχει ένας μπαμπούλας, ένας μοχθηρός «κακός» για να του φορτώσουμε το φταίξιμο. 

Ιδίως όταν όλα αυτά μπλέκονται με τον αντισημιτισμό, μια ιδεολογία σκοτεινή, επικίνδυνη και δολοφονική.

 Γιατί ιδίως στην Κεντρική Ευρώπη αυτοί που βρίζουν τον Σόρος το κάνουν και από αντισημιτισμό. 

Αναβιώνουν στο πρόσωπό του τον ρατσιστικό μύθο του «Εβραίου Τραπεζίτη», μύθο που τον χρησιμοποίησαν και οι Ναζί. 

Κοινώς επικίνδυνα πράγματα, πολύ επικίνδυνα.

Όμως, το πρόβλημά μας δεν είναι ο Σόρος. 

Το πρόβλημά μας είναι ότι είμαστε μια χώρα που σε μια κρίσιμη περίοδο βλέπουμε το πολιτικό μας προσωπικό να μην μπορεί να χαράξει μια πορεία μέσα στη χώρα. 

Με επιλογές που παίρνονται είτε γιατί μας το επιβάλλουν οι σύμμαχοί μας είτε για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης. 

Χωρίς πυξίδα και στόχο.

Τελείωσαν τα μνημόνια αλλά ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση έχουν ένα σχέδιο για το αύριο. 

Η κυβέρνηση λέει «πρωτογενή πλεονάσματα με ανθρώπινο πρόσωπο» και ο Κυριάκος θέλει να ζήσει το νεοφιλελεύθερο όνειρό του. 

Οξύνονται οι γεωπολιτικές συγκρούσεις στην περιοχή, αλλά η απάντηση είναι να τα πάμε καλά με τους Αμερικάνους αλλά να βγάλει και σέλφι στο Κρεμλίνο ο Τσίπρας, με ασαφές το τι πραγματικά ζητάμε και από τους ναι μεν και από τους δε. 

Λύνουμε το Μακεδονικό, αλλά επειδή μας το ζήτησαν και αφού το κάναμε κατεξοχήν θέμα εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης. 

Στα ελληνοτουρκικά μια πάμε να «κάνουμε μαγκιές», μια αναδιπλωνόμαστε στην «ψυχραιμία».

Όλα αυτά δεν εμπνέουν αισιοδοξία για το μέλλον. 

Γιατί λείπει η σκέψη, το πρόγραμμα, το όραμα. 

Και όταν βρίσκουμε τα σκούρα, απλώς αναζητούμε μπαμπούλες για τους φορτώσουμε τα αδιέξοδα της δικής μας απρονοησίας.