Μάρτιν Λούθερ Κινγκ : Δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι

Σε μια περίοδο όπου η αμερικανική κοινωνία, καθ’ οδόν προς τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, εμφανίζεται βαθιά διχασμένη, με τους λαϊκιστές και τους υποστηρικτές των άκρων να είναι δυστυχώς οι πρωταγωνιστές, οι λόγοι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που ακούστηκαν στις 28 Αυγούστου 1963, στο πλαίσιο ομιλίας που εκφώνησε μπροστά σε διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους, στο μνημείο Λίνκολν, στην Ουάσινγκτον, φανερώνουν το δρόμο του μέτρου και της ορθοφροσύνης, της μόνης ασφαλούς διαδρομής προς την κοινωνική συνοχή και πρόοδο.

[…] Υπάρχει κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, ο οποίος στέκεται στο θερμό κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στη διαδικασία να κερδίσουμε τη δικαιωματική μας θέση δεν πρέπει να είμαστε ένοχοι άδικων πράξεων. Ας μην αναζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία πίνοντας από το κύπελλο της πικρίας και του μίσους.

Πρέπει για πάντα να επιδιδόμαστε στον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη δημιουργική διαμαρτυρία μας να παρακμάσει ως τη σωματική βία. Ξανά και ξανά πρέπει να υψωθούμε στα μεγαλειώδη ύψη τού να απαντάμε στη σωματική δύναμη με τη δύναμη της ψυχής. Η θαυμάσια νέα μαχητικότητα που έχει απορροφήσει την κοινότητα των νέγρων δεν πρέπει να μας οδηγήσει να μην εμπιστευόμαστε κανέναν λευκό, διότι πολλοί λευκοί αδελφοί μας, όπως αποδεικνύει η παρουσία τους εδώ σήμερα, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα τους είναι δεμένη με τη δική μας μοίρα και η ελευθερία τους αλληλένδετη με τη δική μας ελευθερία. Δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι.

[…] Σας λέγω σήμερα φίλοι μου ότι, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, έχω ακόμη ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο γερά ριζωμένο στο αμερικανικό όνειρο.

Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι».

Έχω ένα όνειρο, ότι μια ημέρα στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας οι γιοι των πρώην σκλάβων και οι γιοι των πρώην ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφότητας.

Έχω ένα όνειρο, ότι μια ημέρα ακόμη και η πολιτεία του Μισισιπή, μια έρημη πολιτεία, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δε θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το ποιόν του χαρακτήρα τους.

Έχω ένα όνειρο σήμερα.

Έχω ένα όνειρο, ότι μια ημέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα θα μεταμορφωθεί σε έναν τόπο όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι-χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σαν αδελφές και αδελφοί.

[…] Και αν η Αμερική πρόκειται να γίνει μεγάλο έθνος, αυτό πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Έτσι, ας ηχήσει η ελευθερία από τις πελώριες κορυφές των λόφων του Νιου Χάμσαϊρ.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα δυνατά βουνά της Νέας Υόρκης.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη Αλεγκένι της Πενσυλβανίας.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τις καμπυλωτές κορυφές της Καλιφόρνιας.

Αλλά όχι μόνο. Ας ηχήσει η ελευθερία από το Πέτρινο Βουνό της Γεωργίας.

Ας ηχήσει η ελευθερία από το όρος Λουκάουτ του Τενεσί.

Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο της πολιτείας του Μισισιπή.

Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία.

Όταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, Εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλαιού νέγρικου ύμνου: «Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!»