Δεν υπάρχουν πολλά αξιόπιστα δείγματα για την αίσθηση του χιούμορ του Πρωθυπουργού, όμως φαίνεται ότι τις τελευταίες ημέρες το προσπαθεί.
Κάποιες από αυτές τις προσπάθειες τις είδαμε στην συζήτηση για την Συνταγματική αναθεώρηση το απόγευμα της Τετάρτης στην Βουλή.
Είπε για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας τα εξής, επιχειρώντας να υπερασπιστεί την πρόταση για την διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για κάθε τι: «Γνωρίζω πολύ καλά ότι υπάρχουν αρκετοί σε αυτή την Αίθουσα -για να το πω λίγο κομψά- που δεν εμπιστεύονται και τόσο πολύ τη λαϊκή κρίση, που ενδεχομένως θεωρούν κάποιες φορές ότι η λαϊκή πλειοψηφία είναι αδαής ή που έχουν την άποψη, για να είμαι πιο ευγενικός, ότι ο λαός παρασύρεται εύκολα, ότι κάνει λάθη. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτές είναι απόψεις ενός άλλου συστήματος, όχι της δημοκρατίας, της αριστοκρατίας».
Το είπε κομψά, όντως. Και προσέθεσε και την φράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Προτιμώ τα λάθη του λαού, παρά το αλάθητο των εκπροσώπων του».
Και ακόμη κομψότερα είπε στην συνέχεια: «Ας αναλογιστούμε σε ποια λογική οδηγούμαστε, εάν θεωρούμε ότι ακριβώς επειδή ο λαός κάνει λάθη, πρέπει να περιορίσουμε την εξουσία σε αυτούς οι οποίοι ξέρουν να μην κάνουν λάθη. Πρέπει, λοιπόν, να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον λαό, όπως πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε και τη δημοκρατία, γιατί είναι το ίδιο ακριβώς».
Για ποιον τα έλεγε όλα αυτά; Για τον εαυτό του μήπως; Θα είχε ενδιαφέρον, γιατί υπό αυτό το πρίσμα αυτές οι φράσεις θα είχαν μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού…
Όλα αυτά τα κομψά τα είπε ο Πρωθυπουργός σαν να είχε λησμονήσει τι έλεγε μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα, απευθυνόμενος στους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και λέγοντάς τους ότι με καθαρό μυαλό πήρε τις σωστές αποφάσεις μετά το δημοψήφισμα του 2015. Όταν δηλαδή σήκωσε μία χώρα στο πόδι, έθεσε τα εκβιαστικά διλήμματα, πήρε τις απαντήσεις που επιθυμούσε και έπειτα τρόμαξε από αυτές και αγνόησε τις επιθυμίες του λαού.
Στην περίσταση εκείνη λοιπόν φάνηκε ότι δεν θέλησε και τόσο πολύ να εμπιστευτεί τον λαό. Και πήρε τις σωστές αποφάσεις ο ίδιος. Με καθαρό μυαλό, φυσικά.
Αν όλα αυτά δεν είναι μία επίδειξη κακού χιούμορ από τον κ. Τσίπρα είναι κάτι πολύ χειρότερο. Μία απόδειξη της αντίληψής του ότι μπορεί ακόμη να τους δουλεύει όλους και λογαριασμό να μην δίνει.
Το ποιος δουλεύει ποιον είναι ούτως ή άλλως ένα από τα κυρίαρχα ερωτήματα της περιόδου διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η απάντηση θα δοθεί σύντομα. Και πιθανώς δεν θα είναι αυτή που φαντάζεται και επιθυμεί ο κ. Τσίπρας.
Το 1981, ο μεγιστάνας και σήμερα πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανέθεσε στον Άντι Γουόρχολ μια σειρά από έργα εμπνευσμένα από τον Πύργο του. Δεν του άρεσαν, δεν τα πλήρωσε
Έτοιμη να καταρρεύσει είναι η διεθνής διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, COP29, μετά την αποχώρηση δεκάδων χωρών από την συμφωνία, καθώς δηλώνουν αποκλεισμένες
