ΟΙ ΣΥΡΙΖαίοι περίμεναν να τους πουν «καλώς ήρθατε» στο Πολυτεχνείο;

Δεν ξέρω εάν παρηγορεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που την Παρασκευή το πρωί έγιναν στόχος διαμαρτυριών στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά δεν είναι οι πρώτοι που υφίστανται τέτοια μεταχείριση.

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν τέτοιες διαμαρτυρίες, συχνά ακόμη πιο έντονες, όταν πάνε να καταθέσουν στεφάνι κόμματα που θεωρούνται εκφραστές «αντιλαϊκών πολιτικών».

Μάλιστα, το ίδιο παράπονο ότι «χτυπούν εμάς που πρωταγωνιστήσαμε στον αντιδικτατορικό αγώνα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου» εξέφραζαν παλιά οι ΠΑΣΟΚοι.

Προφανώς και κανείς δεν θέλει να μειώσει τη συνεισφορά κανενός στον αντιδικτατορικό αγώνα και σε αυτή την κορυφαία κινητοποίηση που ήταν το Πολυτεχνείο.

Αυτή η δράση είναι σε τελική ανάλυση κομμάτι της ίδιας της ιστορίας και δεν διαγράφεται.

Μόνο που στην πολιτική ισχύει, με τρόπο αδυσώπητο το «τα στερνά κρίνουν τα πρώτα».

Η Μαρία Δαμανάκη ήταν για χρόνια ένας άνθρωπος-σύμβολο του Πολυτεχνείου.

Ακόμη και τώρα κανείς ανατριχιάζει άμα ακούει τη φωνή της όπως και τη φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου να μιλούν στο ραδιοφωνικό σταθμό του κατειλημμένου Πολυτεχνείου εκείνες τις μέρες της φωτιάς.

Σήμερα, όμως, η Μαρία Δαμανάκη δύσκολα θα μπορούσε να πάει στο Πολυτεχνείο γιατί οι περισσότεροι θα την κατηγορούσαν ότι ξεπούλησε την ιστορία της για να κάνει καριέρα στην πολιτική και αργότερα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αντίθετα, όλοι θα αντιμετώπιζαν με σεβασμό τον Παπαχρήστο.

Έτσι λοιπόν και οι ΣΥΡΙΖαίοι σήμερα εισπράττουν το τίμημα των πολιτικών τους επιλογών.

Πρόδωσαν τη λαϊκή ετυμηγορία του «ΟΧΙ».

Εφάρμοσαν μνημόνια, το ίδιο αποτελεσματικά με τους προηγούμενες.

Έκαναν ιδιωτικοποιήσεις.

Βάθαιναν την υποτέλεια στους αμερικανούς.

Έβαλαν και αυτοί τα ΜΑΤ να δείρουν διαδηλωτές.

Έδειξαν εγκληματική σχεδόν ανεπάρκεια στη διαχείριση «φυσικών καταστροφών».

Έγιναν και αυτοί μια κυβέρνηση «αντιλαϊκή» από αυτές που κατήγγειλαν ξανά και ξανά στις προκηρύξεις και τα δελτία Τύπου τους όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Μπορεί να νιώθουν αριστεροί, μπορεί να έχουν πολλές δικαιολογίες για το ότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία: ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας διαμαρτύρεται εναντίον τους.

Και εάν συνεχίσουν αυτή την πολιτική, θα συνεχίσουν να εισπράττουν και διαμαρτυρίες.

Είναι τυχαίο ότι πια ο Τσίπρας εμφανίζεται μόνο σε προστατευμένες συνθήκες;

Αντί λοιπόν να διαμαρτύρονται επειδή τους χαρακτήρισαν ανεπιθύμητους στο Πολυτεχνείο, ας αναλογιστούν ποια πολιτική εφαρμόζουν, εάν έχει σχέση με την αριστερά και τις αξίες της και εάν όντως εξυπηρετεί τα κοινωνικά στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Γιατί ίσως έτσι καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν ρότα.