Δολοφόνοι των παιδιών μας;

Τρία 15χρονα παιδιά αποφασίζουν να κάνουν κοπάνα, ό,τι έχουμε κάνει δηλαδή όλοι μας στα μαθητικά χρόνια. Ο ένας από αυτούς παίρνει το αυτοκίνητο του πατέρα του και ξεκινούν να κάνουν βόλτα με την ορμή της νεανικότητάς τους. Μια στροφή, ένα λάθος, τρία παιδιά χωρίς ζώνες χάνουν τη ζωή τους.

Τα δικά μας παιδιά, τα εγγόνια μας, τα παιδιά των φίλων μας. Είναι η πιο συγκλονιστική είδηση των τελευταίων ημερών. Ποια εθνικά θέματα, ποιος Τσίπρας, ποια σκάνδαλα, ποιοι παπάδες και ποια περιφερόμενα ράσα.

Τρεις ακόμη νέοι χάνονται στην άσφαλτο συνεχίζοντας μια γενοκτονία η οποία τα τελευταία χρόνια αντί να μειώνεται όλο και αυξάνεται.

Κανονική γενοκτονία διότι οι ζωές των νέων που χάνονται σημαίνει κι άλλα πράγματα. Είναι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να μεγαλώσουν, να παντρευτούν και να κάνουν κι αυτά δικά τους παιδιά.

Κι όπως έλεγε πρόσφατα και ο γνωστό Τάσος Ιαβέρης «ένα χρόνο συζητάμε για τα εθνικά θέματα, την Τουρκία, τα Σκόπια, την Αλβανία αλλά δεν έχουμε ούτε έναν νεκρό. Αυτόν τον χρόνο στην άσφαλτο έχουμε χάσει 1.500 συνανθρώπους μας».

Μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και που αγωνιά για την ύπαρξή της σήμερα θα ήταν σε εθνικό πένθος. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να κηρύξει τριήμερο πένθος και οι σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες. Δεν θα έπρεπε να γίνουν σήμερα μαθήματα στα σχολεία αλλά όλη την ημέρα να κάνουν στα παιδιά μαθήματα οδηγικής συμπεριφοράς, μαθήματα ζωής. Κι όχι σήμερα μόνο αλλά κάθε μέρα, όλα τα χρόνια.

Υπερβολή, θα πει κανείς. Ε όχι κι εθνικό πένθος και μεσίστιες οι σημαίες.

Γιατί όχι; Πενθούμε τους πολιτικούς, τους σπουδαίους Ελληνες συγγραφείς ή μουσικούς. Ε ας βάλουμε μια φορά στο πένθος μας και τρία άγνωστα παλικαράκια. Δεν έκαναν τίποτε περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσε να κάνει το δικό μας παιδί.

Ας πάρουμε το πένθος μας κι ας το κάνουμε μάθημα ζωής. Το κράτος να αποφασίσει επιτέλους ότι είναι ανοησία να τσακώνεται για το μάθημα των θρησκευτικών ή της ιστορίας όταν δεν προσλαμβάνει ειδικούς και δεν εντάσσει σταθερά το πρόγραμμα της οδηγικής συμπεριφοράς στο σχολικό πρόγραμμα.

Και όλοι εμείς που έχουμε ή δεν έχουμε παιδιά ας σκεφτούμε τι κάνουμε λάθος. Από εμάς διδάσκονται τα παιδιά μας την αγωγή του δρόμου. Μας βλέπουν και μας μιμούνται.

Όταν πίνουμε και παίρνουμε το τιμόνι. Όταν βάζουμε τα παιδιά μας στο κάθισμα χωρίς ζώνη και ειδικό κάθισμα μετατρέποντάς τα σε «μπάλες» του μποξ. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν βάζουμε ζώνη ή καθόμαστε πάνω σ’ αυτήν γιατί… μας ενοχλεί ο θόρυβος της προειδοποίησης.

Όταν τρέχουμε στους δρόμους σαν τρελοί και τα παιδιά μας… χαίρονται γιατί η ταχύτητα είναι μαγκιά. Όταν εκνευριζόμαστε, βρίζουμε, τσακωνόμαστε με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο παράθυρο.

Από εμάς μαθαίνουν τα παιδιά, εμείς και το κράτος είμαστε οι φύλακές τους ή οι δολοφόνοι τους. Και οι δολοφόνοι της πατρίδας μας.