Αυτά είναι τα τραγικά λάθη που έκανε η Δικαιοσύνη στην περίπτωση της καθαρίστριας

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η Δικαιοσύνη είναι να αποδίδονται στον καθένα αυτά που του αξίζουν («τα οφειλόμενα εκάστω αποδιδόναι»).  Όμως στην θλιβερή υπόθεση της καθαρίστριας ο αριστοτελικός ορισμός για τη Δικαιοσύνη όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε, αλλά έγινε το ακριβώς αντίθετο!

Με άλλα λόγια ένα άτομο με αξιοπρέπεια –η καθαρίστρια-  ζώντας κάτω από δύσκολες υπαρξιακές συνθήκες καταδικάσθηκε από το Πενταμελές Εφετείο σε 10 χρόνια κάθειρξη και οδηγήθηκε στη φυλακή, χωρίς μάλιστα να συντρέχουν οι απαιτούμενες νομικές προϋποθέσεις. Και εξηγώ με απλά λόγια τι εννοώ:

1. Απάτη

Κατά τη γνώμη μου η καθαρίστρια δεν είχε διαπράξει την αξιόποινη πράξη της απάτης η οποία προβλέπεται στο άρθρο 386 του Ποινικού Κώδικα, γιατί απλούστατα  δεν υπήρχε περιουσιακή βλάβη (του Ελληνικού Δημοσίου).

Γιατί υποστηρίζω κάτι τέτοιο; Γιατί η επίμαχη απλή γυναίκα που μας ενδιαφέρει προσέφερε από το 1996 μέχρι σήμερα ανελλιπώς την εργασία της ως καθαρίστρια (μια μη εξειδικευμένη απασχόληση) και το Ελληνικό Δημόσιο την πλήρωνε αντίστοιχα (για αυτή την απασχόληση).

Επομένως υπήρχε πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στις χρηματικές καταβολές που διενεργούσε το Ελληνικό Δημόσιο και στη εργασία που προσέφερε η φτωχή καθαρίστρια. Άρα δεν υφίστατο περιουσιακή βλάβη και κατά συνέπεια δεν υπήρχε ούτε και απάτη !

Και κάποτε ο Άρειος Πάγος σε πλήρη Ολομέλειά του πρέπει να επιλύσει αυτό το νομικό ζήτημα της απάτης (ν. 3810 /1957), ώστε να μη οδηγούνται στη φυλακή άτομα «καταδικασμένα» στη φτώχεια και την αθλιότητα (όπως η καθαρίστρια της υπόθεσης μας).

2. Ο νόμος για τους καταχραστές

Ωστόσο στην περίπτωση τούτη έγινε και ένα ακόμη τραγικό λάθος , αφού οι αρμόδιες εισαγγελικές αρχές κατηγόρησαν την καθαρίστρια –εντελώς λανθασμένα όπως είπαμε- για απάτη και μάλιστα με τις επιβαρυντικές περιστάσεις του περίφημου νόμου 1608/1950 για «τους καταχραστές του Δημοσίου χρήματος».

Όμως αυτό ήταν εντελώς λάθος, γιατί ακόμη και αν δεχόταν κανείς ότι η καθαρίστρια είχε διαπράξει απάτη, αυτή ήταν «εφάπαξ απάτη» -για να το πω έτσι απλά- και όχι συνεχιζόμενη «επί μακρόν εγκληματική δραστηριότητα» (από το 1996 μέχρι σήμερα).

Και έτσι η καθαρίστρια, που είχε βεβαιώσει ψευδώς ότι τέλειωσε το Δημοτικό για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, βρέθηκε ξαφνικά απειλούμενη με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης!

Και αυτό είχε ως τραγική συνέπεια τα Δικαστήρια «να παγιδευτούν» δικονομικά, γιατί ακόμη και αν αποδέχονταν ότι η καθαρίστρια τα έκανε όλα αυτά για να βγάλει το ψωμάκι της (: ελαφρυντικές περιστάσεις), δεν θα μπορούσαν να επιβάλλουν ποινή κάτω από τα 10 χρόνια ( άρθρο 83 του Ποινικού Κώδικα).

Και κάποτε επιτέλους είναι απαραίτητο ο περίφημος τούτος νόμος για τους καταχραστές του Δημόσιου χρήματος να τροποποιηθεί, γιατί είναι δογματική και πολιτισμική αφέλεια να πιστεύει κανείς, ότι με τις δρακόντειες ποινές θα καταπολεμηθεί η διαφθορά.

Μετά από επτά δεκαετίες ισχύος αυτού του νόμου δεν έχουμε πετύχει σχεδόν τίποτε σε ότι αφορά την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος! Ίσα- ίσα που αυτού του είδους η διαφθορά στις ημέρες μας έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο!

Εξάλλου ούτε τα «ισλαμικά κράτη» τα οποία έχουν νομοθετήσει τη βάρβαρη και άγρια ποινή του «δημόσιου λιθοβολισμού» των καταδίκων έχουν σημειώσει πρόοδο  σε αυτόν τομέα.

Το συμπέρασμα;

Είναι αναγκαίο να ανασταλεί άμεσα η εκτέλεση της ποινής της καθαρίστριας, αφού διαφορετικά θα υποστεί υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη εάν μείνει μέσα στη φυλακή μέχρι να εκδικαστεί η αναίρεσή της από τον Άρειο πάγο ( άρθρο 471 του ΚΠΔ).

Πάντως η Ελληνική Δικαιοσύνη στην υπόθεση τούτη έδωσε την εντύπωση ότι εξαντλεί την αυστηρότητά της στους φτωχούς, ενώ  στους γόνους των πλουσίων οικογενειών «κάνει τα στραβά μάτια»!

Ας μη ξεχνούμε έτσι, ότι πριν από λίγο καιρό ένας πλούσιος νεαρός που είχε ζημιώσει  το Ελληνικό Δημόσιο με 250 εκατομμύρια ευρώ είχε καταδικαστεί σε 21 χρόνια κάθειρξη και είχε βγει έξω στους 18 μήνες (υπόθεση Energa)!

Και εάν δεν είχε παρεμβεί ο Αντεισαγγελέας του ΑΠ κ. Βουρλιώτης ο άνθρωπος αυτός θα ζούσε ακόμη ελεύθερος και ευτυχισμένος!

Ενώ η καθαρίστρια έπρεπε να υποστεί τα πάνδεινα, γιατί ήταν φτωχή!

Και αυτό φοβάμαι ότι λέγεται «ταξική Δικαιοσύνη»!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ (kalfelis@law.auth.gr)