Ξαναπήγε κρυφά στο Μάτι ο Αλέξης Τσίπρας, διαλέγοντας τη μέρα της απεργίας των δημοσιογράφων.
Προφανώς ήθελε να κρυφτεί για αυτά που θα έλεγε στους πυρόπληκτους που εξακολουθούν να ζουν τις επιπτώσεις της καλοκαιρινής τραγωδίας.
Και όντως οι τελευταίοι πάγωσαν κυριολεκτικά όταν άκουσαν τον πρωθυπουργό να λέει σε μια πυρόπληκτη που ρωτούσε πότε θα πάρουν κάποια χρήματα καθώς έχουν καταστραφεί οι περιουσίες τους:
«Και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες!»
Μόνο που αυτή η ατάκα δεν είναι απλώς κοινωνικά ανάλγητη, είναι και βαθιά νεοφιλελεύθερη. Ή καλύτερα ατάκα έλληνα «νεοφιλελέρα».
Δεκαετίες τώρα οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να δίνονται επιδόματα και βοηθήματα στους φτωχούς και αυτούς που είναι σε δύσκολη θέση, γιατί απλώς θα τα σπαταλήσουν και δεν θα τα αξιοποιήσουν σωστά.
Για τους νεοφιλελεύθερους οι άνθρωποι είναι πάντοτε υπεύθυνοι για όσα τους συμβαίνουν, καλά ή άσχημα. Η φτώχεια δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο, είναι ατομική ευθύνη.
Αυτός που δεν ζει καλά, που συναντά δυσκολίες, που έχει προβλήματα, για τους νεοφιλελεύθερους είναι απλώς άξιος της μοίρας του και δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει το κράτος για αυτόν.
Μήπως, όμως, αυτό δεν είχε πει και η κυβέρνηση στους πυρόπληκτους όταν πρακτικά τους κατηγορούσε ότι αυτοί έφταιγαν επειδή έχτισαν «αυθαίρετα» για να αποσιωπήσει τις εγκληματικές τραγωδίες της κυβέρνησης, της πυροσβεστικής και της Ρένας Δούρου για την καταστροφή.
Άλλωστε, συνολικά η πολιτική της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία παρά με την αριστερά.
Ηγείται ενός από τα μεγαλύτερα κύματα ιδιωτικοποιήσεων, μετέτρεψε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε δυνάμει εμπορεύσιμα οικόπεδα (ακόμη και αρχαιολογικούς χώρους!).
Διεύρυνε το ωράριο, κατάργησε τη Κυριακή αργία, δίνει διαρκώς «γη και ύδωρ» στους «επενδυτές».
Κατάφερε οι περισσότερες θέσεις εργασίας που ανοίγουν να είναι μερικής απασχόλησης και ελαστικές και ουσιαστικά επικύρωσε τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων.
Έχει δεσμευτεί για εξοντωτικά πλεονάσματα και άρα για διαρκή λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων.
Γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους αγώνες των τοπικών κοινωνιών για να διευκολύνει επιχειρηματίες, από το Ελληνικό μέχρι τη Δραπετσώνα και από τη Χαλκιδική μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο λεξιλόγιό του ποια η ανάπτυξη συνδέεται πολύ περισσότερο με την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα παρά με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ούτε είναι τυχαίο ότι πλέον είναι μια κυβέρνηση που έχει προνομιακές σχέσεις με επιχειρηματίες (ακόμη και εάν φορτωμένοι με μεγάλες παρανομίες) και επιλεκτικές έχθρες με άλλους, έχοντας ξεχάσει κάθε έννοια καταπολέμησης της διαπλοκής, κατοχύρωσης διαφάνειας, υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
Ούτε είναι τυχαίο ότι ως καλός νεοφιλελεύθερος δεν λέει όχι και στην πολυτέλεια της εξουσίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ειδική πρόνοια να είναι καλό το φαγητό στο πρωθυπουργικό αεροπλάνο (που από μόνο του είναι ο πιο σπάταλος τρόπος μετακίνησης).
Η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι μια χώρα των εργαζομένων, αλλά των επιχειρηματιών, δεν είναι του μόχθου αλλά της διαπλοκής, δεν είναι της δικαιοσύνης αλλά της κυριαρχίας των αγορών. Το χνάρι της δεν είναι το όραμα του σοσιαλισμού αλλά ο κυνισμός του νεοφιλελευθερισμού. Ή καλύτερα του έλληνα «νεοφιλελέρα».
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
Συνομιλίες με την Ειρήνη, λίγο μετά το θάνατο του 15μηνών Παναγιωτάκη αποκαλύπτει το το Φως στο Τούνελ, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το θρίλερ στην Αμαλιάδα.
Η τελευταία αξιολόγηση για φέτος αναμένεται από τη Scope Ratings στις 6 Δεκεμβρίου και η πιο κρίσιμη αξιολόγηση αναμένεται στις αρχές του έτους από τη Moody’s
