Ο σπάταλος Εμανουέλ Μακρόν

Εχει σημασία πώς αποτρέπει κανείς τη σπατάλη. Εκτός από την πολιτική στόχευση, δηλαδή, έχει σημασία και η παιδαγωγική μέθοδος. Η νουθεσία Τσίπρα στην πυρόπληκτη στο Μάτι για το επίδομα που «θα σπατάλαγε» εάν έφτανε ποτέ στα χέρια της, είχε το στυλ της τσιπρικής οικειότητας.

Ηταν μια άσκηση πειθούς με το ύφος και μόνο, ήταν ο ενικός του «καταλαβαινόμαστε». Οι νουθεσίες Μακρόν, αντίθετα, πότε στους ανέργους που συναντά στον δρόμο και πότε στους 16άρηδες που τολμούν να τον αποκαλέσουν «Μανού» δεν έχουν ίχνος μιας μελετημένης φιλολαϊκής οικειότητας. Αντίθετα, περισσεύει ένα είδος αριστοκρατικής αποστασιοποίησης.

Ο Μακρόν εφάρμοσε αυτήν την ίδια παιδαγωγική μέθοδο για να μάθει τους Γάλλους να μη σπαταλάνε τα χρήματά τους στα ρυπογόνα καύσιμα: αύξησε τους φόρους εντελώς αποστασιοποιημένα. Η δική του δεν ήταν η απουσία ενσυναίσθησης που αποκαλύφθηκε κατά λάθος εν τη ρύμη του λόγου, είναι μια απουσία ενσυναίσθησης που δηλώνεται απροκάλυπτα, είναι μια δήλωση στα μούτρα.

Το αποτέλεσμα ήταν να καεί το Παρίσι από εκείνη την ξεχασμένη Γαλλία που ο ίδιος ο Μακρόν και η κυβέρνησή του θυμήθηκαν με τον πιο ασυναίσθητο τρόπο: βάζοντάς τη να πληρώνει φόρους για οικολογικούς λόγους.

Προσφέροντας μαθήματα εξεύρεσης εργασίας σε απελπισμένους ανέργους, θεσμικού σεβασμού σε αυθάδεις πιτσιρικάδες και οικολογικής συνείδησης στους πιεσμένους της περιφέρειας που περνάνε τη μισή τους ζωή στο τιμόνι, ο Μακρόν σπατάλησε το πολιτικό του κεφάλαιο.

Νουθέτησε χωρίς να νουθετήσει πρώτα τον εαυτό του, υπέδειξε χωρίς να δεχθεί υποδείξεις. Και τώρα είναι όλη αυτή η σπατάλη που πλέον δεν του συγχωρεί κανείς, όχι μόνο τα Κίτρινα Γιλέκα, αλλά και η Γαλλία που εμπιστεύτηκε την ορμή του και επένδυσε στο όραμά του. Ολα αυτά σπαταλήθηκαν τόσο γρήγορα από έναν νέο πολιτικό όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Τι θα τα έκανε όλα αυτά τα χρόνια στην εξουσία; Θα τα σπατάλαγε, θα μπορούσε να του πει κανείς με το ύφος Τσίπρα. Και στη δική του περίπτωση, θα είχε δίκιο.