Παρέταξαν δεκάδες χιλιάδες αστυνομικούς σε όλη τη Γαλλία. Έκαναν πάνω από 1300 συλλήψεις. Τραυμάτισαν δεκάδες, ορισμένους σοβαρά.

Προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν. Αλλά στο τέλος αυτοί είναι φοβισμένοι.

Ο Μακρόν και η κυβέρνησή του.

Αυτή η θλιβερή κουστωδία τραπεζιτών που βλέπουν τις ζωές των ανθρώπων σαν απλές στατιστικές.

Τα «κίτρινα γιλέκα» κέρδισαν και αυτή την παρτίδα.

Άντεξαν, διαδήλωσαν, συγκρούστηκαν, ακούστηκαν.

Και πάνω από όλα επιμένουν. Μαζί τους κι οι μαθητές. Μια ολόκληρη κοινωνία σε αναβρασμό σε μια πραγματική εξέγερση ενάντια σε μια κάστα πολιτικών που θεωρούν αυτονόητο να καταργούν το φόρο στη μεγάλη περιουσία (τη δική τους και των φίλων τους) και να αυξάνουν τη φορολογία των λαϊκών στρωμάτων.

Προσπάθησαν να συκοφαντήσουν τα «κίτρινα γιλέκα». Να τα χαρακτηρίσουν σαν «ακροδεξιά». Και όμως τα αιτήματά τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κραυγή για δημοκρατία και ισότητα, για κοινωνικό κράτος και αναδιανομή, για πολιτικές με αφετηρία τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των αγορών.

Όχι δεν είναι μια «γαλλική ιδιαιτερότητα» και ας συνδέεται με τις καλύτερες επαναστατικές παραδόσεις της Γαλλίας.

Αυτά που έκανε ο Μακρόν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά όσα μονότονα προτείνονται σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση: λιτότητα, επίθεση στους εργαζομένους, περιφρόνηση στους φτωχούς.

Είναι η πολιτική που ονομάζουν «μεταρρυθμίσεις» και «δημοσιονομική πειθαρχία». Είναι τα μνημόνια διαρκείας που θέλουν να επιβάλουν στις ζωές μας.

Και πάνω από όλα ένα πρωτοφανές μίσος για τη δημοκρατία, μια απέχθεια ακόμη και για την παραμικρή δυνατότητα των «από κάτω» να έχουν λόγο, να αποφασίζουν, να διαμαρτύρονται.

Γι’ αυτό και δεν διστάζουν να κατεβάσουν τα τανκς ενάντια στη διαμαρτυρία. Για αυτό επιβάλλουν στρατιωτικό νόμο ουσιαστικά. Γι’ αυτό φτάνουν στο σημείο να συλλαμβάνουν δεκάδες μαθητές και να τους φέρονται σαν είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Γι’ αυτό απαγορεύουν ουσιαστικά το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.

Μόνο που τώρα βλέπουν μια οργή που δεν υποχωρεί, μια κινητοποίηση που δεν σταματά, έναν λαό που αρνείται να αφήσει το δρόμο.

Και γι’ αυτό φοβούνται. Και πρέπει να φοβηθούν και άλλο. Στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη.

Γιατί ο δικός τους φόβος είναι το μέτρο της δικιάς μας ελπίδας.

Γιατί κάποιες φορές την ιστορία τη γράφουν οι δρόμοι της οργής.

Headlines