Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε την Δευτέρα στο Μαρακές. Μετά την παγωμένη Μόσχα, ο προορισμός ήταν ίσως ό,τι έπρεπε και πάντως άλλο ένα ταξίδι στα τελειώματα μίας πρωθυπουργικής θητείας κακό δεν κάνει.
Ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε εκεί ο κ. Τσίπρας ήταν η διάσκεψη του ΟΗΕ για την Μετανάστευση και η υπογραφή του σχετικού Παγκόσμιου Συμφώνου.
Μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη αναδεικνύει για μία ακόμη φορά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση της Αριστεροδεξιάς αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα – το Μεταναστευτικό είναι εθνικό θέμα και ας μην το έχουμε βαφτίσει έτσι.

Ο Πρωθυπουργός του Βελγίου Σαρλ Μισέλ θα πήγαινε στο Μαρακές για να υπογράψει και αυτός το Σύμφωνο, όμως γυρνώντας από εκεί δεν θα έβρισκε… κυβέρνηση, επειδή οι Φλαμανδοί εθνικιστές αποχώρησαν. Ακριβώς επειδή διαφωνούσαν με το περιεχόμενο του Συμφώνου.
Πέραν της σύμπτωσης, ότι και στην Ελλάδα η μία συνιστώσα της κυβέρνησης είναι οι εθνολαϊκιστές ΑΝΕΛ, κανένας στην χώρα δεν γνωρίζει τι ακριβώς υπέγραψε ο κ. Τσίπρας στην διάσκεψη αυτή. Και θα έπρεπε να είναι γνωστό, προτού πέσουν οι υπογραφές.

Και πάλι κανένας δεν κάλεσε τις πολιτικές δυνάμεις για ενημέρωση και συζήτηση και τα μόνα που μαθεύτηκαν ήταν μέσα από κάτι γενικές και αόριστες αναρτήσεις του κ. Τσίπρα στα κοινωνικά δίκτυα, όπως π.χ.: «Το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση παρέχει ένα πλαίσιο για τη διευκόλυνση της ένταξης, τη διασφάλιση της αξιοπρεπούς επιστροφής των προσώπων, την αντιμετώπιση των βασικών αιτιών της παράνομης μετανάστευσης και την καταπολέμηση των εγκληματικών δικτύων», ή: «Η Ελλάδα δεσμεύεται να συνεισφέρει στην υλοποίηση του έργου του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη Μετανάστευση, ενός αποτελεσματικού πολιτικού πλαισίου συνεργασίας που υπάρχει για να στηρίξει τις προσπάθειές μας σε εθνικό & περιφερειακό επίπεδο».

Τι ακριβώς σημαίνουν αυτά και ποιες ακριβώς είναι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, ουδείς γνωρίζει – τουλάχιστον όχι μέσα από επίσημες και θεσμικές διαδικασίες.
Αυτά θα διαπιστωθούν στην συνέχεια. Όμως αυτό δεν είναι καθησυχαστικό.
Είναι μία άλλη εκδοχή της τακτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση και στο θέμα των Σκοπίων, όπου υπέγραψε μία συμφωνία με την κυβέρνηση της πΓΔΜ χωρίς να έχει ενημερώσει κανέναν και για τίποτε.

Πιθανώς και στα δύο ζητήματα να έχει αναλάβει δεσμεύσεις έναντι τρίτων, αν κρίνει τουλάχιστον κάποιος από την πρεμούρα με την οποία όλοι έπεσαν πάνω στο Σκοπιανό ή από την προθυμία του κ. Τσίπρα σε προηγούμενη φάση να συζητήσει τροποποιήσεις της μεταναστευτικής πολιτικής με την Ανγκελα Μερκελ.

Οι εξελίξεις στο ένα ζήτημα είναι πλέον απροσδιόριστες. Όχι μόνο επειδή οι δηλώσεις Ζάεφ έχουν πυροδοτήσει αντιδράσεις και έχουν αναδείξει πτυχές της συμφωνίας που η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε είτε να αποκρύψει, είτε να υποβαθμίσει. Αλλά και επειδή τώρα φαίνεται ότι το θέμα δεν είναι διμερές, όπως το κατέστησε ο κ. Τσίπρας, αλλά πολύ πιο σύνθετο.
Όπως έγινε σαφές, π.χ., από την αντίδραση της βουλγαρικής κυβέρνησης, η οποία δεν αποδέχεται την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και απειλεί για τους δικούς της προφανείς λόγους με βέτο σε ό,τι αφορά την ένταξη της «Βόρειας Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ.

Η προχειρότητα είναι για μία ακόμη φορά φανερή. Πολύ χειρότερη όμως είναι η περιφρόνηση αυτής της ελληνικής κυβέρνησης στην σημασία των θεσμικών λειτουργιών και την υπηρέτηση εθνικών – και όχι κομματικών – θέσεων και συμφερόντων.

Headlines