Αιδώς Πρεσπαίοι!

«Αιδώς Αργείοι» φώναξε ο Αίαντας στους Αργείους που δείλιασαν μπροστά στους Τρώες. Τι θα έλεγε αν άκουγε τον Τσίπρα, τον Καμμένο και την ενδοτικότερη όλων των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης έναντι του διεθνούς παράγοντα; «Αιδώς Πρεσπαίοι» θα ήταν το ελαφρότερο για τους φανατικούς αυτούς υπερασπιστές της εκτρωματικής συμφωνίας των Πρεσπών. Που εκτός όλων των εθνικών βλαβών που επιφέρει, επιπλέον η σκοπιανή πλευρά την κουρελιάζει συστηματικά από την επομένη της υπογραφής της. Ο Ζάεφ δεν έχει αφήσει στιγμή που να μη φωνάζει ότι η χώρα του στην πράξη ουδέποτε θα τη σεβαστεί, αφού δεν τη σέβεται ούτε καν τώρα που ούτε καν την έχει διασφαλίσει.

Πώς γίνεται αυτό;Δεν έχει πλέον νόημα να επιχειρήσει κανείς να αναλύσει για πολλοστή φορά ούτε τις βαριές παθογένειες της συμφωνίας ούτε και τις διαρκείς καταπατήσεις της. Τα βλέπει πια καθημερινά ο καθένας. Θα είχε νόημα να προσπαθούσε να αντιληφθεί γιατί η κυβέρνηση την υπερασπίζεται ακόμα με τέτοια επίμονη δουλικότητα.

Οποιες δεσμεύσεις και να έχει αναλάβει, ο Ζάεφ της έχει ήδη δώσει πλήθος όπλων για να την τινάξει έστω και τώρα στον αέρα. Αλλωστε σε αυτή την κατεύθυνση βοηθούν πια και οι αντιδράσεις της Βουλγαρίας που, παρά το γεγονός ότι το ζήτημα την αφορά έμμεσα και δευτερογενώς, έχει αρχίσει και αγριεύει με όλη αυτή την παράνοια, την ώρα που η ευθέως θιγόμενη Ελλάδα συνεχίζει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της κυβέρνησης, για να φύγει κανείς από τον Ομηρο και να πάει στον Λένιν, που είναι και πιο κοντά τους, γι» αυτό ακριβώς είναι και χρήσιμοι και ηλίθιοι. Οσο κι αν οι ίδιοι αντιθέτως πιστεύουν ότι είναι ξύπνοι δουλεύοντας τους πάντες.

Ο εξόφθαλμος οπορτουνισμός αυτής της εξουσίας δεν έχει όριο: ένας Πρωθυπουργός υπό κατάρρευση ενόψει των επικείμενων εκλογών και ένας συγκυβερνήτης που η διάσταση λόγων και έργων του δεν έχουν ανάλογο σε χώρα του δυτικού κόσμου, δουλεύοντας μαζί και παίζοντας στο ίδιο θέατρο, οδηγούν μια χώρα στην τροχιά ενός διαρκούς επικίνδυνου εθνικού εγκλωβισμού από τον οποίο και από τις συνέπειές του δεν θα μπορέσει πια να ξεφύγει. Περιφρονούν την εξόφθαλμη βλάβη που επιφέρουν και το ξέρουν.

Περιφρονούν εξίσου και την αντίδραση του ελληνικού λαού, καθώς και τις ελάχιστες προδιαγραφές της ίδιας της λογικής που ορίζει ότι μετά την κλιμάκωση των προκλήσεων του Ζάεφ η συμφωνία έπρεπε πια να καταπέσει οριστικά.

Ο Τσίπρας κινήθηκε από την αρχή σε συμπαιγνία με τον Ζάεφ. Φάνηκε καθαρά από τη στιγμή που ο σκοπιανός πρωθυπουργός πήγε σε δημοψήφισμα ενώ ο Ελληνας όχι. Γιατί άραγε και πώς είναι δυνατόν; Και, εξίσου, από την ώρα που άρχισε να τη χρησιμοποιεί για να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα.

Ομως ο Ζάεφ αποδείχθηκε πολύ πιο πονηρός: Εκείνος χρησιμοποίησε τον Τσίπρα. Και, στη συνέχεια, από θέση ισχύος την οποία η Ελλάδα του έδωσε τον άδειασε ολοκληρωτικά. Και από εκεί που τον βοηθούσε, τώρα κοντεύει να τον διαλύσει. Γιατί λοιπόν ο άλλος επιμένει ενάντια σε κάθε εθνικό συμφέρον, μα και κάθε λογική επιβίωσης; Τι τον δεσμεύει τόσο; Σε ποιον χρωστάει και τι;

Οτι κι αν είναι, «Αιδώς Πρεσπαίοι»!