Το βιβλίο του Καμμένου για την τρομοκρατία

Αν ήταν κάτι που έμεινε περισσότερο από όλα από τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, ήταν η γκάφα κατά πολλούς του Αλέξη Τσίπρα όταν είπε στη Νέα Δημοκρατία ότι και τον Ανδρέα Παπανδρέου τον κατηγορούσαν ότι εμπλέκεται με την εγχώρια τρομοκρατία. Προκλήθηκε πανικός καθώς οι βουλευτές της ΝΔ φώναζαν από τις θέσεις του ότι αυτός που το έλεγε αυτό ήταν ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος με το βιβλίο του «Τροµοκρατία, Θεωρία και Πράξη» (Εκδόσεις Ελληνική Ευρωεκδοτική), το 1992 «φωτογράφιζε» συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ως τρομοκράτες της «17Ν».

Ο υπουργός Αμυνας αμέσως στο twitter διέψευσε ότι είχε πει ποτέ πως ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο ως αρχηγός της «17Ν» θυμίζοντας ότι είχαν καταδικαστεί για συκοφαντική δυσφήμηση όσοι διέδωσαν αυτή την είδηση.

Ωστόσο, το βιβλίο του Πάνου Καμμένου, το οποίο πολύ θα ήθελε να ξεχάσει ότι το έγραψε, έχει σειρά άλλων αναφορών που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Ειδικά μετά την συμμαχία των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κατάληψη της εξουσίας επί 4 χρόνια.

Κι έχουν ενδιαφέρον γιατί στο βιβλίο αυτό ο υπουργός Αμυνας χαρακτηρίζει τη «Νέα Αριστερά» ως μήτρα του εξτρεμισμού ενώ αναφέρεται και σε συγκεκριμένα ονόματα, πολλοί εκ των οποίων είναι σήμερα ακόμη… και υπουργοί. Να θυμηθούμε επίσης ότι για το εν λόγω βιβλίο υπήρξε διένεξη μεταξύ του Πάνου Καμμένου και του θεωρητικού τη Χούντας, Γ. Γεωργαλά ο οποίος υποστήριχε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός συγγραφέας του βιβλίου και διεκδικούσε 14.000 ευρώ.

Αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό πήρε και η ΝΔ δίνοντάς τα στη δημοσιότητα για να αναδείξει τα όσα υποστήριζε τότε ο Πάνος Καμμένος. Εγραφε συγκεκριμένα:

«Mήτρα της τρομοκρατίας θεωρείται η Νέα Ελλαδική Αριστερά την οποία συγκρότησαν διάφορες μικρές ομάδες εγχώριων σπουδαστών και διανοούμενων του εξωτερικού από τα τέλη της δεκαετίας του 1960».

«Μια εξ αυτών, το Κίνημα της 20ης Οκτώβρη, έχει ιδρυτικό μέλος τον Νίκο Μανιό. Τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των οργανώσεων ήταν μεταξύ άλλων η άποψη πως πρέπει να χρησιμοποιηθούν αμέσως βίαια ένοπλα μέσα και η κοινωνική ανατροπή με στόχο την άμεση, όχι απώτερη, επιβολή ενός αυτόνομου, αντιγραφειοκρατικού σοσιαλιστικού καθεστώτος”.

“Οι τρομολάτρες συμπαθούντες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, διότι μιλούν για ένοπλη λαική βία, αλλά δεν είναι καθόλου λαική. {…} Δεν πρόκειται για επαναστατικό, αλλά για δολοφονικό αγώνα”.

Ακόμη ο Καμμένος στρεφόταν στο βιβλίο του εναντίον της αντιπροέδρου της Βουλής Τασίας Χριστοδουλοπούλου, του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Μανιού και της συζύγου του Μαργαρίτας Γιαραλή, του υπουργού Ναυτιλίας Φώτη Κουβέλη, του πρώην προέδρου του ΣΥΝ Νίκου Κωνσταντόπουλο και την πρώην συζύγου του Λίνας Αλεξίου, και του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περικλή Κοροβέση».

Σε παλαιότερο άρθρο τους τα «Παραπολιτικά» είχαν διαβάσει το εν λόγω βιβλίο κι ανέφεραν: Κατά τον συγγραφέα, ως µήτρα θεωρείται (σελ. 336-337) «η Νέα Ελλαδική Αριστερά», την οποία συγκρότησαν «διάφορες µικρές οµάδες εγχώριων σπουδαστών και διανοούµενων του εξωτερικού» από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Μία εξ αυτών, το «Κίνηµα της 20ής Οκτώβρη», µε ιδρυτικό µέλος τον Ν. Μανιό. Τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των οργανώσεων ήταν, µεταξύ άλλων, «η άποψη πως πρέπει να χρησιµοποιηθούν αµέσως βίαια ένοπλα µέσα» και η «κοινωνική ανατροπή», µε στόχο «την άµεση, όχι απώτερη, επιβολή ενός αυτόνοµου, αντιγραφειοκρατικού σοσιαλιστικού καθεστώτος». Για τον Περικλή Κοροβέση (σελ. 338) αναφέρει: «Συγγραφέας του βιβλίου “Ανθρωποφύλακες”, για την τακτική των αναρχικών. Στη διακήρυξη της “17Ν” (σ.σ.: ∆εν λέει συγκεκριµένα σε ποια) υπάρχουν πολλές φράσεις πανοµοιότυπες µε του βιβλίου του».

Για τη Μ. Γιαραλή: «Σύζυγος Νικολάου Μανιού. Εγραψε απειλητική επιστολή στον Μάλλιο (δολοφονηθείς από τη “17Ν”) τον Μάιο του 1975 σε ελεύθερο στίχο που χρησιµοποιεί ο σύζυγός της». Σε άλλο κεφάλαιο, (σελ. 398), τονίζει: «Στις 22 Οκτωβρίου 1971 ανακοινώθηκε ότι κλιµάκιο της Ασφάλειας, µε επικεφαλής τον Μάλλιο, συνέλαβε τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης “20 Οκτώβρη” Ν. Μανιό…».

Στην 5η ενότητα του βιβλίου χαρακτηρίζει «τροµολάτρες, συµπαθούντες» την νυν πρόεδρο της Επιτροπής Θεσµών και ∆ιαφάνειας της Βουλής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, τη Λίνα Αλεξίου και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, σηµειώνοντας: «Οι συµπαθούντες προσπαθούν … να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώµη, διότι µιλούν για ένοπλη λαϊκή βία, αλλά δεν είναι καθόλου λαϊκή. Μιλούν για “συντρόφους”, κάνουν διάλογο µαζί τους, µιλούν για “επαναστατικό αγώνα”, ενώ δεν πρόκειται για επαναστατικό, αλλά για δολοφονικό αγώνα».

Το χειρότερο είναι ότι τους ταυτίζει ευθέως µε τους εξτρεµιστές: «Οι τροµολάγνοι (συµπαθούντες) είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια ψυχοσύνθεση µε του τροµοκράτη, αλλά δεν έχουν τη δική του τόλµη. Γι’ αυτό µένουν στο περιθώριο, παίζοντας τον ρόλο ασπίδας των τροµοκρατών και συνδετικών κρίκων, µηχανισµών που µεταφέρουν προς τα έξω τη συνηγορία υπέρ του τροµοκράτη. Αυτός ο ευρύτερος κύκλος των συµπαθούντων παρέχει στους τροµοκράτες πληροφορίες, κάλυψη, προβολή».

Ενδιαφέρον έχει το απόσπασµα του έργου του για τον πολιτικό ρόλο της «17Ν», καθώς «είναι µια οργάνωση πολιτικοποιηµένη, που θέλει να συµµετέχει, να παρεµβαίνει, να επηρεάζει τις εξελίξεις». Ο κ. Καµµένος συµπεραίνει (σελ. 394) πως «η διάθεσή της για πολιτική παρέµβαση εκδηλώθηκε στις εκλογές (1990) µε την υπόδειξη υπέρ του λευκού και την πρόσκληση προς τους Οικολόγους να στηρίξουν µια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Συνασπισµού Οικολόγων». Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο σηµερινός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας ένα σύντοµο βιογραφικό του, σηµειώνει πως αποχώρησε από τη ∆ηµοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου τον Σεπτέµβριο του 1990, διαφωνώντας µε την επιλογή του να υποστηρίξει στις δηµοτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς κοινούς υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Για τον Φώτη Κουβέλη ο Καμμένος αφήνει υπονοούμενα καθώς υποστηρίζει (σελ. 553) ότι «ο νυν επικεφαλής της ΕΑΡ (σ.σ. πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού) κατεφέρθη µε δριµύτητα εναντίον των ορθών µέτρων του Πέτσου για την τροµοκρατία… Και θα έπρεπε να κληθεί να εξηγήσει γιατί αντιτίθεται στον τεχνικό εξοπλισµό της αστυνοµίας. Ή γιατί καταδικάζει την ίδρυση ειδικής αντιτροµοκρατικής υπηρεσίας… Θα πρέπει να αφήσουµε την τεχνική υπεροχή στους τροµοκράτες και στους εγκληµατίες; Και γιατί είναι κακή η συνεργασία µε τις άλλες χώρες; Είναι κακή η ανταλλαγή πληροφοριών πάνω σε αυτό το θέµα;». Αφορµή για τη δριµεία κριτική εναντίον του Φ. Κουβέλη είχε αποτελέσει η άρνηση του τότε προέδρου της Ανανεωτικής Αριστεράς να υιοθετήσει τα µέτρα που είχε προτείνει το 1989 ο τότε υπουργός ∆ηµόσιας Τάξης και µετέπειτα θύµα της «17Ν», Γιώργος Πέτσος.

Για τους ταραχοποιούς του Πολυτεχνείου

Στο βιβλίο του έγραφε «για το τσάκισµα των ταραξιών» και πως, το µακρινό 1992, τους συνέδεε µε την τροµοκρατία (σελ. 542). «Η Πολιτεία πρέπει να είναι αµείλικτη απέναντι στους ταραχοποιούς, που µε διάφορες ευκαιρίες αναστατώνουν την πρωτεύουσα, καίνε κτίρια, λεηλατούν καταστήµατα και πυρπολούν το Πολυτεχνείο… Με αυτές τις ταραχές που προκαλούν ελάχιστες εκατοντάδες γνωστών στοιχείων παρέχεται η δυνατότητα στους τροµοκράτες να ισχυρίζονται ότι τάχα υπάρχει ανάπτυξη της λαϊκής βίας. Το κράτος, κακώς, επιτρέπει σ’ αυτά τα στοιχεία, αδρανοποιώντας ή δεσµεύοντας τα Σώµατα Ασφαλείας, να επιδίδονται στις γνωστές καταστρεπτικές πράξεις τους. Πρέπει η αντιµετώπισή τους να είναι άµεση, προληπτική, αποτελεσµατική…

Τον Ιανουάριο του 1988, η «17Ν» τοποθετεί βόµβα σε κάδο απορριµµάτων έξω από το σπίτι του Τζορτζ Κάρος, επικεφαλής του κλιµακίου της Υπηρεσίας ∆ίωξης Ναρκωτικών στην Αθήνα. Η οργάνωση µαταιώνει την επίθεση και τηλεφωνεί σε εφηµερίδα, την οποία πληροφορεί για την ακριβή θέση τηλεχειριζόµενου εκρηκτικού µηχανισµού, ζητώντας την απενεργοποίησή του, καθώς θεωρεί ότι θα κινδυνεύσουν κι άλλες ανθρώπινες ζωές. Για τον Π. Καµµένο η εξέλιξη αυτή έφτανε και περίσσευε για να συνδέσει τους τροµοκράτες µε το εµπόριο ναρκωτικών. «Η απόπειρα επίθεσης», διαπιστώνει στη σελ. 427, «συνδέεται οπωσδήποτε µε το θέµα των ναρκωτικών».

Τι έγραφε ο Καραμπελιάς

Για το ίδιο θέμα, ένας εκ των θιγόμενων, ο Γιώργος Καραμπελιάς είχε αναφερθεί στο βιβλίο του Καμμένου που τον ενέπλεκε τονίζοντας:

Περιορίζομαι εδώ στα όσα ψευδή και συκοφαντικά αναφέρει για μένα σε ένα βιβλίο που βρίθει από ανακρίβειες, ψεύδη και προβοκάτσιες, όπου με παρουσιάζει ως στέλεχος (ίσως και «αρχηγό» της 17 Νοέμβρη)  Διαβάζουμε λοιπόν:

«Ο Γιώργος Καραμπελιάς στο έργο του ”EΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΕΩΝ” (1974-1984), Εκδόσεις Ρόπτρο)…»  (σελ. 233 του βιβλίου του Καμμένου). Έλα όμως που το βιβλίο ήταν του  Γιώργου Καράμπελα και όχι του Γιώργου Καραμπελιά! Έ΄ για ένα Ιώτα θα κάνουμε έτσι. Ψιλά γράμματα για τον Πάνο. Και συνεχίζει απτόητος με αναρίθμητες παραπομπές από το βιβλίο του «Καραμπελιά»! Θα πείτε «ένα λάθος έκανε». Ναι μόνο που αυτό το «μικρό λάθος» στη συνέχεια  αποκτά  νέες διαστάσεις, όταν αναφερόμενος πλέον στον ίδιο τον Γιώργο Καραμπελιά και πολλούς συντρόφους του, που ορισμένοι είναι και σήμερα μέλη του Άρδην, τους συμπεριλαμβάνει στους «κύριους υπόπτους για τις δολοφονίες» (σελ. 338):

Γράφει λοιπόν στην πιο λεπτομερή του αναφορά:

«Καραμπελιάς Γεώργιος: Επικεφαλής της Ομάδας για μα Προλεταριακή Αριστερά (ΟΠΑ), μέλος της “20ης του Οκτώβρη”. Σε φυλλάδιο της ΟΠΑ εξύμνησε την δολοφονία του Μάλλιου. Το 1977 καταδικάστηκε για ταραχές στη Θεσσαλονίκη για την αυτοκτονία του Ανδρέα Μπάαντερ. Στην ΟΠΑ βρέθηκαν κείμενα με σημειώσεις “για χρήση των εκδόσεων της 17ης Νοέμβρη”. Στα γραφεία της βρέθηκε γραφομηχανή που είχε ομοιότητες με εκείνη στην οποία χτυπήθηκαν οι προκηρύξεις της 17ης Νοέμβρη για τις δολοφονίες Γουέλς και Μάλλιου». (σελ. 338)

Ανάμεσα στους «κύριους ύποπτους για τις δολοφονίες» συμπεριλαμβάνει επίσης τους:  «Σταματοπούλου Χριστίνα, φοιτήτρια της ιατρικής στο Παρίσι, μέλος της ΟΠΑ. Γεωργίου Θεόδωρο, στέλεχος της ΟΠΑ, Ιωαννίδη Ευστράτιο, εργάτη μέλος της ΟΠΑ, Κολιοπούλου Βαρβάρα, στέλεχος της ΟΠΑ». (σελ. 339-340).

Έτσι ο Καμμένος ισχυρίζεται ψευδώς ότι η γραφομηχανή είχε «ομοιότητα» με εκείνη της 17 Νοέμβρη και επί πλέον πως υπήρξα μέλος της 20ης Οκτώβρη. Όμως «ομοιότητα» δεν μπορεί να υπάρχει ή είναι ίδια η γραφομηχανή ή όχι. Όσο για την «20η Οκτώβρη» είναι μια οργάνωση στην οποία όχι μονο δεν συμμετείχα αλλά με την οποία πάντοτε διαφωνούσα και της έχω ασκήσει και γραπτή κριτική. Όμως η αναφορά στην «20ή Οκτώβρη», παρότι απολύτως ψευδής χρειάζεται στον συγγραφέα για να συνεχίσει:

«… ο εγκέφαλος είναι Έλληνας ή ξένος που συνεργάζεται με Έλληνες οι οποίοι προέρχονται από το ΠΑΚ από την ανεξάρτητη αριστερά και ειδικώς από το κίνημα 20 Οκτώβρη» (σελ. 341).  Δηλαδή τα μέλη της 17 Νοέμβρη «προέρχονται ειδικώς» από την 20η Οκτώβρη. Ο Καραμπελιάς ήταν μέλος της 20ης Οκτώβρη, άρα όπερ έδει δείξαι.

Μια ιστορία από τον Γ. Παπαχρήστο

Εγραφε σε παλαιότερο σημείωμά του ο αρθρογράφος των ΝΕΩΝ, Γ. Παπαχρήστος, για τη συνάντησή του με το

Πίσω από τον Άι Γιώργη τον Καρύκη (Καρύτση όπως είναι γνωστό), στο κέντρο της Αθήνας, πολύ κοντά στα γραφεία του παλιού ΔΟΛ βρισκόταν ένα καφενείο. Κάθε μεσημέρι συγκεντρώνονταν σε αυτό δημοσιογράφοι από το συγκρότημα και την κοντινή Ελευθεροτυπία για να πιουν κανένα ουζάκι, να παίξουν καμία ξερή κανένα τάβλι ή ό, τι άλλο τέλος πάντως παίζεται με ζάρια και να πάρουν ένα ελαφρύ γεύμα, προτού επιστρέψουν στη δουλειά. Ενα μεσημέρι του ’93 εμφανίστηκε στο καφενείο ένας στρουμπουλός νέος πολιτικός- τον είχε φέρει μαζί του ο συνάδελφος και φίλος, αθλητικός συντάκτης τότε των «ΝΕΩΝ» Τάσος Μπούρας.

-Από εδώ ο Πάνος ο Καμμένος, βουλευτής, τον ανήγγειλε και ο ευγενής(!) νέος άρχισε να χαιρετάει έναν έναν τους παρευρισκομένους, ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο μακαρίτης Νίκος Κακαουνάκης, τον αντιμετώπισαν με θυμηδία γιατί είχε αρχίσει να εξαπλώνεται η φήμη του παλικαριού ως σκληρού δεξιού και ανθρώπου της οικογένειας Μητσοτάκη, με την οποία ο Νίκος ήταν σε καθημερινό πόλεμο.

Κάποια στιγμή ο νεαρός Καμμένος έφτασε και στον Γιώργο Οικονομέα, τον γνωστό δημοσιογράφο του Mega.

– Με ξέρεις εμένα;

– Όχι, απάντησε μουδιασμένα ο άλλος

-Ο Οικονομέας είμαι που γράφεις στο βιβλίο σου ότι είμαι μέλος της 17 Νοέμβρη!

Ο νέος που φιλοδοξούσε- από τότε- να ηγηθεί της ακραίας εκδοχής της Δεξιάς, κοκκίνισε, χλόμιασε, δεν είπε λέξη. Τι είχε προηγηθεί;

Ο Καμμένος στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εκλεγεί και παράλληλα να κερδίσει ψήφους στο κομμάτι εκείνο της Δεξιάς, που πίστευε ότι στο ΠΑΣΟΚ είναι η 17 Νοέμβρη, είχε εκτυπώσει βιβλίο με την υπογραφή του στο οποίο «αποκάλυπτε», φυσικά με… αδιάψευστα, όπως πάντα, στοιχεία και ντοκουμέντα, ότι αρχηγός της 17Ν ήταν ο Ανδρέας και ιδεολογικός καθοδηγητής ο Λαλιώτης.

Μέλη της δε, πλην του Οικονομέα, μερικά γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς, όπως ας πούμε η Τασία Χριστοδουλουπούλου, ο Νίκος Μανιός, ο Περικλής Κοροβέσης και «συμπαθούντες» ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και πολλοί άλλοι. Καμμένος for ever…».

Μια ιστορία από τον δικαστή Ζαίρη

Ο δικαστής Νικόλαος Ζαϊρης, τακτικό μέλος  του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στη μεγάλη δίκη της τρομοκρατίας, όταν αποχώρησε από το Σώμα εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα παραλειπόμενα από τη δίκη της ΕΟ 17Ν» (εκδ. Δ. Δρόσος, β» έκδ. Ιούλιος 2015) στο οποίο έγραφε για τον τότε μάρτυρα κατηγορίας, Πάνο Καμμένο:

«Την 10η Ιουνίου 2003 προσήλθε στο ακροατήριο μετά από πρόταση του Αλ. Λυκουρέζου ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Κοινοβουλίου Παναγιώτης (Πάνος) Καμμένος, για να εξεταστεί ως μάρτυρας (…) έχοντας υπό μάλης έναν ογκώδη φάκελο που τον συνόδευαν, όπως δήλωσε ο ίδιος, οι πλούσιες εμπειρίες του (…). Πέραν αυτών, η στενή συνεργασία που είχε με τον επικεφαλής-επόπτη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημήτριο Τσεβά, όπως ο ίδιος μας αποκάλυψε, του έδινε το αίσθημα «του ειδήμονα» για τα θέματα της τρομοκρατίας. (…) Βέβαια, παρά τις πλούσιες γνώσεις του δεν διαφώτισε το Δικαστήριο, μια που δεν αναφέρθηκε ονομαστικά, είτε για τη μια είτε για την άλλη κατηγορία προσώπων (…).
Δεν παρέλειψε, όμως, να αναφερθεί στην παρέμβαση δυο πολιτικών προσώπων, μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τόσο κατά τον χρόνο εκείνο, δηλαδή το 1993, όσο και κατά τον χρόνο της εξέτασής του, στις 10 Ιουνίου 2003, οι οποίοι σύμφωνα με την κατάθεσή του παρενέβησαν στον τότε Αρχηγό της ΕΛΑΣ, Αντώνιο Λαμπαδιάρη, προκειμένου να απελευθερωθεί ο Βασίλειος Τζωρτζάτος.
Προσωπικά, και επίμονα, προκάλεσα τον μάρτυρα να κατονομάσει τους δυο βουλευτές, που προστάτεψαν τον Βασίλη Τζωρτζάτο, πράγμα που αρνήθηκε αυτός να κάνει, όπως είχε νομική υποχρέωση, πετώντας το μπαλάκι στον τότε αρχηγό της ΕΛΑΣ, Αντώνιο Λαμπαδιάρη.
Αναγκάστηκα να του θυμίσω τη νομική του υποχρέωση ως μάρτυρα, ότι δηλαδή πρέπει να τους κατονομάσει, όπως θα είχε την ανάλογη υποχρέωση αν ήταν π.χ. υπουργός Δημόσιας Τάξης (…) Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, αφού την επόμενη μέρα με δηλώσεις του στον Τύπο («Ελευθεροτυπία», 11/6/2003) τον διέψευσε και ο οποίος στη συνέχεια κατά την εξέτασή του στο ακροατήριο δήλωσε ότι δεν παρενοχλήθηκε ο τότε Αρχηγός από βουλευτές της Αντιπολίτευσης, πράγμα το οποίο εάν είχε συμβεί δε θα είχε λόγους να το αποκρύψει, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος είχε επιλεγεί ως Αρχηγός από την Κυβέρνηση της εποχής εκείνης. (…)
Δεν παρέλειψε ο ίδιος ακόμα να αναφερθεί στον Δημήτριο Κουφοντίνα, για τον οποίο είπε ότι «μυστηριωδώς σταμάτησε η παρακολούθησή του από την αστυνομία το 1993» και ότι υπήρξε γι» αυτόν «ειδικός χειρισμός από κλιμάκια της ΕΥΠ». Εάν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, γιατί δεν αποκάλυψε τις πηγές του; Τι είχε να φοβηθεί; Αμεση ήταν όμως η αντίδραση του Δημήτρη Κουφοντίνα που είπε: «Δεν μπορώ να ακούω άλλο αυτόν τον καραγκιόζη».