Με μισή καρδιά και λίγες ξέπνοες λέξεις καταδίκασε ουσιαστικά η κυβέρνηση την προχθεσινή τρομοκρατική μαζικού δολοφονικού χαρακτήρα επίθεση εναντίον του Σκάι και της «Καθημερινής»: έπρεπε να το κάνει, απλώς για να μην της λένε ότι δεν το έκανε. Αυτό. Για τα μάτια του κόσμου. Μακράν όμως απέχει από το να πείσει ότι εννοεί αληθινά αυτή την καταδίκη, όπως, εξίσου, ότι εννοεί πραγματικά και το ότι αντιλαμβάνεται τέτοιες τρομοκρατικές ενέργειες, ιδίως δε κατά του Τύπου, ως κίνδυνο για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Μάλιστα, ο συγκυβερνήτης Καμμένος έβαλε και αστερίσκο: καταδικάζει κι αυτός, παρά τη στάση, όπως είπε, των δύο Μέσων έναντί του όλα αυτά τα χρόνια!..

 Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα είχε συμβεί αν μια τέτοια επίθεση εκδηλωνόταν σε φίλια προς την κυβέρνηση Μέσα, ειδικά δε όχι από αυτά που με τον σωρό κατασκεύασε τα τελευταία χρόνια, αλλά με ιστορικό και πολιτικό βάρος που απλώς να θυμίζει εκείνο της «Καθημερινής» και του Σκάι;
Θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες: για τη δημοκρατία, για την ελευθερία του Τύπου, για τις ιστορικές μάχες της Αριστεράς και για ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Τότε, δεν θα υπήρχε άλλο θέμα σε αυτήν τη γη, παρά μόνον η επίθεση κατά της Αριστεράς και των αγώνων της. Θα το έπαιρναν και θα το «πουλούσαν» συνεχώς για καμιά δεκαετία…

Μάλιστα, πολύ πιο έντονη από την καταδίκη στην ίδια τη δειλή αυτή επίθεση με μια βόμβα τεράστιας ισχύος υπήρξε η αντίδραση της κυβέρνησης στη φράση του Γιάννη Αλαφούζου ότι «οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι οι ηθικοί αυτουργοί» της τρομοκρατικής επίθεσης. Αυτό τους ενόχλησε – η ίδια η βόμβα όχι και τόσο. Πρέπει όμως κανείς να αναρωτηθεί: δεν έχουν στοχοποιήσει με χίλιους τρόπους τη δημοσιογραφία, όταν δεν τους αρέσει, όλα αυτά τα χρόνια; Είναι ψέμα ή, αντιθέτως, καθημερινή πρακτική;

Επίσης, υπάρχει και μία ακόμα διάσταση στην έννοια της «ηθικής αυτουργίας» που πρέπει να τεθεί: όταν ένας καταδικασμένος για πολλές δολοφονίες όπως ο Κουφοντίνας εκτίει πλέον την ποινή του στις πιο χαλαρές αγροτικές φυλακές που υπάρχουν στην Ελλάδα και παίρνει τη μία άδεια μετά την άλλη, τι είναι αυτό αν όχι «κλείσιμο του ματιού» σε όποιον απλώς… βάζει κάποιες βόμβες; Διά της αρχής της αναλογικότητας, οι βομβιστές θα πρέπει να σκέφτονται ότι το πολύ που τους περιμένει (αν και) όταν συλληφθούν θα είναι κανένας μήνας κατ» οίκον περιορισμό – και με διαφόρους της Αριστεράς, κυβερνητικής και μη, να τους πλέκουν το εγκώμιο και να τους λιβανίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτεται και ο Ρουβίκωνας όταν αλωνίζει όπου και όπως θέλει, έχοντας ουσιαστικά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και ευθεία δημόσια κάλυψη από αρμόδια μάλιστα κυβερνητικά στελέχη. Σημείωση: το απόγευμα πριν από το συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό στις 4 Φεβρουαρίου, άγνωστοι επιτέθηκαν στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη, κεντρικού ομιλητή εκείνη την ημέρα. Η Αστυνομία απλώς πήγε, είδε και, αμέσως, απήλθε…

Η κυβέρνηση σαφώς δεν πείθει ότι πιστεύει πως τέτοιου είδους ενέργειες, όπως αυτή η βόμβα εναντίον δύο μεγάλων, κεντρικών Μέσων και ουσιαστικά εναντίον της ελευθερίας του Τύπου, βλάπτουν τη δημοκρατία στην Ελλάδα.

Headlines