Δυστυχώς, το έχουμε συνηθίσει. Ή μάλλον το έχει συνηθίσει μία μερίδα πολιτών.

Εχει συνηθίσει έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος μιλά και κυβερνά ως Πρωθυπουργός της Αριστεράς, ως ταξικός υπερασπιστής κάποιων (εκ τω πραγμάτων λίγων), ως διώκτης κάποιων άλλων, ως φρουρός απέναντι στην «παλινόρθωση», όπως λέει, της Δεξιάς.

Τείνει να μην προκαλεί πλέον εντύπωση το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας αναμοχλεύει πάθη και ανακαλεί μνήμες, τις οποίες ο ίδιος δεν έχει. Μνήμες και πάθη του προηγούμενου αιώνα. Με πρωταγωνιστές τον Βελουχιώτη, τον Γρ. Λαμπράκη, τον Γκοτζαμάνη, τα ξερονήσια και ποιος ξέρει τι άλλο.

Πλην όμως, δεν είναι αυτή η δουλειά του.

Φαίνεται, δυστυχώς, ότι δεν ξέρει και κάποιαν άλλη.

Καυχιέται εδώ και 100 τόσες μέρες ότι έβγαλε την χώρα από το μνημόνιο, όμως το μοναδικό του κατόρθωμα είναι ότι την έχει οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι έντασης και διχασμού. Σε αυτό αισθάνεται ασφαλής ο ίδιος, σε αυτό θέλει να οδηγήσει την χώρα.

Σε ένα τέτοιο κλίμα, μοιάζει πλέον αδύνατο να αποφευχθεί μία εκτός ορίων σύγκρουση. Και φαντάζει αφελές το να αξιώνει κανείς αυτοσυγκράτηση από κάποιον σαν τον Πολάκη, όταν ο Γεωργιάδης ξεφεύγει και καθιστά εκ προοιμίου υπεύθυνο τον Πρωθυπουργό, αν δεχθεί πυροβολισμό. Η παγίδα που στήνει «η κυβέρνηση της Αριστεράς» είναι ορατή και κάποιοι οφείλουν να την αποφύγουν.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η τρομοκρατία επανεμφανίζεται με τυφλά χτυπήματα.

Και ενώ την ίδια στιγμή η ένταση στο Αιγαίο πυροδοτείται εκ νέου, με πρωτοβουλία και της ελληνικής πλευράς. Το ακούσαμε στις πρωτοφανείς δηλώσεις του ΑΓΕΕΘΑ, ο οποίος εμφανίστηκε να δηλώνει ουσιαστικά ότι θα πατήσει την σκανδάλη αν οι Τούρκοι βρεθούν σε κάποια βραχονησίδα του Αιγαίου.

Η ένταση που καλλιεργείται απλώνεται πλέον σε πολλά πεδία και είναι προφανώς επιλογή της κυβέρνησης.

Ή, το μοναδικό της καταφύγιο.

Όμως, η συνθήκη που διαμορφώνεται μόνο σταθερότητα και ηρεμία στην χώρα δεν διασφαλίζει. Αντιθέτως, απειλεί να τινάξει στον αέρα και τα τελευταία από τα κόποις κεκτημένα των προηγούμενων δεκαετιών.

Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα που τον περιβάλλει δεν δείχνει να πτοείται από τέτοιου είδους επισημάνσεις. Μοιάζει να το διασκεδάζει και να τρέφεται από την αναστάτωση και την ένταση.

Είναι προφανές ότι υπό αυτό το πρίσμα κινείται στο όριο των αρμοδιοτήτων της και της αποστολής της. Όταν και αν το υπερβεί, πιθανότατα θα είναι αργά.

Η ζημιά που θα έχει προκαλέσει ενδέχεται και να αποδειχθεί ανεπανόρθωτη.

Headlines