Οι γκρίζες ζώνες της δήλωσης του Α/ΓΕΕΘΑ για την… ισοπέδωση βραχονησίδας

Σε πρώτη ανάγνωση, η δήλωση του Α/ΓΕΕΘΑ ναυάρχου Αποστολάκη περί ισοπέδωσης της βραχονησίδας που ενδέχεται να πατήσουν οι Τούρκοι, διαβάζεται ως η πρέπουσα αντίδραση έναντι ενός κράτους που περιφρονεί συστηματικά και οξύτατα τα ελληνικά συμφέροντα και το διεθνές δίκαιο. Υπό αυτή την έννοια, ικανοποιεί όλους όσοι δεν επιθυμούν να βλέπουν την Ελλάδα να σκύβει ασταμάτητα του κεφάλι στην Τουρκία.

Ομως, δυστυχώς, σε τέτοιας σημασίας και κλίμακας ζητήματα, η πρώτη ανάγνωση ουδέποτε αρκεί για να δώσει την πλήρη και πραγματική εικόνα, στην οποία καθίσταται προφανές, ότι η εν λόγω δήλωση δείχνει πολύ περισσότερο τις αδυναμίες της τρέχουσας ελληνικής στρατηγικής, παρά τα όποια ισχυρά σημεία της πολεμικής μηχανής της χώρας μας.

Πρώτον, αυτό που απείλησε ο Α/ΓΕΕΘΑ ότι θα πράξει η Ελλάδα, είναι ότι θα ισοπεδώσει… ελληνικό έδαφος! Εντάξει, θα το κάνει για να χτυπήσει τους εισβολείς, αλλά, αυτό είναι που δήλωσε. Η αστοχία, είναι προφανέστατη.

Δεύτερον, και πιο σημαντικό, έδειξε ότι η ελληνική επιτελική σκέψη στο επίπεδο της αρχιστρατηγίας, αν βρεθούμε σε πόλεμο, πάσχει από επικίνδυνη στενότητα. Ωραία: ας υποθέσει κανείς ότι η Ελλάδα ισοπεδώνει τη βραχονησίδα της, σκοτώνοντας και τους τούρκους κομάμντος που θα ανέβουν σε αυτή. Η Τουρκία, προδήλως, το θεωρεί πράξη πολέμου. Και, εκεί, τελειώνει το εύκολο σκέλος – γιατί το να στείλεις δύο αεροσκάφη να ισοπεδώσουν τη βραχονησίδα, είναι το εύκολο. Το άλλο που ακολουθεί είναι το δύσκολο.

Με αυτή τη δήλωση, η Ελλάδα λέει ουσιαστικά το εξής στην Τουρκία: διάλεξε πότε και που θα στείλεις δέκα στρατιώτες, να τους χτυπήσω, να αρχίσει πόλεμος. Δηλαδή, της λέει να επιλέξει αυτή και το πότε και το πώς του πολέμου. Αν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, η μεγιστοποίηση του τουρκικού πλεονεκτήματος είναι δεδομένη. Η Τουρκία διαθέτει υπέρτερες δυνάμεις και στον αέρα και, πλέον, στη θάλασσα. Αν η Ελλάδα της επιτρέψει να τις αναπτύξει σε ευρύ μέτωπο πρώτη και όπως επιθυμεί με αφορμή μία βραχονησίδα, θα έχει διαπράξει αυτοκαταστροφικό στρατηγικό σφάλμα.

Αν η Ελλάδα έχει αποφασίσει, όπως οφείλει, μπορεί και επιβάλλεται να πράξει, να υπερασπιστεί πραγματικά την κυριαρχία της, αυτό δεν θα το πετύχει ισοπεδώνοντας τα… δικά της εδάφη και δίνοντας στους Τούρκους τα παραπάνω πλεονεκτήματα.

Καθήλωση

Θα το πετύχει μόνον αν πετύχει να τους καθηλώσει σημαντικό τμήμα του αεροπορικού και ναυτικού τους στόλου ΠΡΙΝ αυτός αναπτυχθεί εναντίον της χώρας μας. Οχι σκοτώνοντας δέκα ή είκοσι φαντάρους, αλλά στερώντας εγκαίρως από την Αγκυρα την υπεροπλία της. Αυτό, δεν γίνεται με την ισοπέδωση της βραχονησίδας. Γίνεται με την αποφασιστικότητα για εφαρμογή των κατάλληλων υφιστάμενων επιτελικών σχεδίων, στον κατάλληλο χρόνο. Και, βεβαίως, με τη στενή συνεργασία με άλλες δυνάμεις. Αλλά όχι με το να μετατρέψει κανείς μία βραχονησίδα σε ερείπια. Αν ξεκινήσει γενικευμένη σύγκρουση, που θα ξεκινήσει με τον τρόπο που περιγράφει την ελληνική αντίδραση ο Α/ΓΕΕΘΑ, η βραχονησίδα θα έχει πλέον περιορισμένη έως ανύπαρκτη σημασία. Και το αν θα ισοπεδωθεί ή όχι, θα είναι το τελευταίο που θα ενδιαφέρει τον οποιοδήποτε.

Αν ο Α/ΓΕΕΘΑ επιθυμεί – και πρέπει να επιθυμεί και σίγουρα επιθυμεί – να προστατεύσει τη βραχονησίδα, αυτό γίνεται μη επιτρέποντας στους Τούρκους να πατήσουν σε αυτή. Αν καταφέρουν και πατήσουν και η σύγκρουση εξελιχθεί μετά όπως την προδιέγραψε, ο γενικευμένος πόλεμος πρέπει να θεωρείται δεδομένος, τουλάχιστον μέχρι την έμπρακτη αμερικανική παρέμβαση. Και σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα νικήσει εκείνος που ισοπεδώνει βραχονησίδες. Θα επικρατήσει εκείνος που πρώτος προλαβαίνει και παραλύει την αιχμή της στρατιωτικής επιθετικής μηχανής του απέναντι.

Αν η Ελλάδα δεν το πράξει, τα υπόλοιπα οδηγούν νομοτελειακά σε εθνική καταστροφή. Και αυτό, ο Α/ΓΕΕΘΑ είναι ο πρώτος που οφείλει να το γνωρίζει. Αν πάλι στηρίζεται αποκλειστικά σε διαβεβαιώσεις από τους συμμάχους μας, ότι εκείνοι θα κάνουν αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε, θα πρέπει να είναι πάρα πάρα πολύ προσεκτικός και ο ίδιος και η κυβέρνηση. Γιατί, τελικά, αυτό μπορεί και να μην συμβεί. Μακάρι να υπάρχουν τέτοιες διαβεβαιώσεις και μακάρι να είναι ενεργές την κρίσιμη ώρα. Αλλά αν μπούμε στον πόλεμο, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι οι ίδιοι θα κάνουμε πρώτοι αυτό που πρέπει και η όποια συμμαχική στήριξη είναι περισσότερο από καλοδεχούμενη. Αλλά δεν μας εξασφαλίζει μέχρι να τη δούμε. Και, βέβαια, αυτό που πρέπει να κάνουμε, δεν είναι το να ισοπεδώσουμε τα εδάφη μας…