Από μία άποψη, είναι η ιδιότυπη εκδίκηση των ηττημένων του Εμφυλίου.

Αναφέρομαι στο ελληνικό παράδοξο όλα τα κόμματα όταν πρέπει να πάνε σε εκλογές να πρέπει να δείξουν ότι είναι και λίγο «αριστερά».

Από μια άλλη άποψη, βέβαια, είναι μια ακόμη απόδειξη της υποκρισίας που χαρακτηρίζει το σύνολο του πολιτικού συστήματος που άλλα (θέλει) να λέει και άλλα τελικά πάντοτε κάνει.

Όμως τώρα είναι εκλογές και είναι πολύ δύσκολο για τα κόμματα να βγουν και να πουν στην κοινωνία πόσο δεξιά είναι στην πραγματικότητα.

Είναι πολύ δύσκολο για τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ να βγουν και να πουν ότι είναι με τις ιδιωτικοποιήσεις και όχι το δημόσιο, με τους εργοδότες και όχι τους εργαζομένους, με τα κέρδη και όχι την αναδιανομή, με την καταστολή και όχι με τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και όχι με τη δημοκρατία.

Γι’ αυτό και προσπαθούν να το παίξουν όλοι και λίγο «αριστεροί».

Ο Μητσοτάκης πηγαίνει και συναντιέται με χρήστες ναρκωτικών. Όμως ξεχνά ότι ήταν τμήμα των κυβερνήσεων που έφεραν διάλυση του κοινωνικού ιστού και διαμόρφωσαν συνθήκη για την αύξηση της χρήσης.

Το ΚΙΝΑΛ, που από αριστερά μόνο τα φλας ξέρει, βγαίνει και σηκώνει μπαϊράκι κατά του νεοφιλελευθερισμού, για να πείσει ότι δεν είναι σαν τον Μητσοτάκη, ξεχνώντας κι αυτό ότι συμμετείχε πολλά χρόνια (ενίοτε και ως «αυτοδύναμο» ΠΑΣΟΚ) σε κυβερνήσεις που έφεραν το νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα.

Και στο καπάκι βγαίνει ο Νίκος Παππάς και μιλάει για «αριστερή στροφή» του ΚΙΝΑΛ, ξεχνώντας ότι ο ίδιος είναι υπουργός σε μια κυβέρνηση που από το 2015 εφαρμόζει την πολιτική που θα εφάρμοζε και οποιαδήποτε δεξιά κυβέρνηση: μνημόνια, μειώσεις συντάξεων, ξεπούλημα δημόσια περιουσίας.

Και έτσι η «αριστερά» γίνεται απλώς προεκλογικό κολπάκι και διαφημιστικό τρυκ σε ένα ντόμινο όπου κόμματα που διαγκωνίζονται στην πράξη για να αποδείξουν πόσο δεξιά είναι, προσπαθούν να συναγωνιστούν σε «αριστεροσύνη».

Γιατί στον τόπο μας σήμερα η αριστερά αναζητείται.

Αναζητείται δηλαδή η πολιτική δύναμη που θα εκπροσωπήσει τους φτωχούς, τους εργαζόμενους, το δίκιο, την ισότητα, τη αναδιανομή, τη δημοκρατία.

Αναζητείται η ίδια η ελπίδα.

Αναζητείται στο πρόγραμμα όπως και αναζητείται στην πράξη.

Γι’ αυτό και καλό είναι να θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Πώς αποφασίσαμε να μιλάμε για τη δεξιά και την αριστερά.

Και το κριτήριο τότε, στη Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν μόνο οι ιδέες αλλά και η αποφασιστικότητα.

Και αυτοί που κάθονταν στα αριστερά, δεν ήταν μόνο στα λόγια πιο ριζοσπάστες.

Κυρίως ήταν στις πράξεις.

Γιατί αυτοί που ήταν στα αριστερά ήταν αυτοί που έβαζαν τη γκιλοτίνα να δουλεύει για όσους δεν ήθελαν η επανάσταση να ολοκληρωθεί.

Στο τέλος ηττήθηκαν αλλά ενδιάμεσα το πάλεψαν.

Και πολλά κεφάλια «εχθρών του λαού» κόπηκαν.

Αριστερά είναι αυτό: είναι σύγκρουση, είναι πάλη, είναι ανατροπή, είναι κόστος, είναι ρίσκο στο τέλος να χάσεις κι εσύ το κεφάλι σου (όπως έγινε με την αριστερά της Γαλλικής Επανάστασης).

Αριστερά δεν είναι το βόλεμα, τα λόγια κι οι συμβολισμοί στις παραμονές των εκλογών μπας και τσιμπήσουμε κανένα ψηφαλάκι.

Η αριστερά θα πρέπει να τρομάζει και να φοβίζει.

Να θυμίζει ότι υπάρχουν και γκιλοτίνες.

Να απειλεί και γι’ αυτό να γεμίζει ελπίδα το λαό.

Κοντολογίς ό,τι δεν έχουμε τώρα.

Εγώ πάντως με χαρά θα έκανα το χειριστή της γκιλοτίνας απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που επιμένει να κοροϊδεύει την κοινωνία κατάμουτρα.

Headlines