Ολες οι χρονιές την ίδια μούρη έχουν

Κατ’ αρχάς ήρεμα λίγο. Μην πιάσουμε εν χορώ τα μπινελίκια για το έτος που μάς φεύγει: ήταν χάλια, δεν βλεπότανε, πέθανε κόσμος, τι γαμοχρονιά Παναγία μου, ήρεμα λίγο, ειλικρινά. Ολες οι (γαμο)χρονιές την ίδια μούρη έχουν – εν αντιθέσει με τα γουρούνια που το καθένα έχει τον τύπο του.

Δεν το μάθατε από μένα αλλά και στο 2019 άνθρωποι θα πεθάνουν. Και φυσικές καταστροφές θα γίνουν και τρομοκρατίες και φόνοι και πόνοι και κατάγματα κι όλα τα καλά. Τα δε νεύρα μας τα πειραγμένα, στο 2019 θα βρουν νέο πεδίον δόξης λαμπρόν, το είδα στο φλιτζάνι.

Οσο γι’ αυτά τα νιου γίαρ ρεζολούσιονς που κάνετε εσείς οι νέοι οι απερίσκεπτοι και οι ξενόγλωσσοι, δεν περνάνε εδώ, έλα μπράβο. Κι αφήστε τα χουβαρνταλίκια: πλούτη, δόξες, καλοσύνη, παγκόσμια ειρήνη και τα παιδάκια στην Αφρική, όλα μαζί δεν γίνονται παιδιά. Βρείτε κανένα ρεζολούσιον έτσι πιο κόμοδο, πιο εφαρμόσιμο, π.χ. λίγο πιο ευγενικοί μπορείτε να είστε; Λίγο, δεν έχουμε τις τρελές απαιτήσεις.

Παράδειγμα, αυτές τις μέρες που μερικοί θα βγείτε να διασκεδάσετε, μπορείτε να μη βρίσετε το γκαρσόνι στο εστιατόριο; Την ταμία στο σουπερμάρκετ; Την πωλήτρια στο μαγαζί και τον παρκαδόρο στο αγιάζι;

Διότι, όπως εσένα είναι επιλογή σου να πας στα μπουζούκια, έτσι και του σερβιτόρου ανέκαθεν ήταν το όνειρό του να σου κουβαλάει τα πιάτα. Κι ας έχει τις άπειρες εναλλακτικές. Θα μπορούσε παράδειγμα να γλεντήσει σπίτι του με τους δικούς ανθρώπους, αλλά όχι, φίλε μου, προτίμησε να κάτσει ορθοστασία μέχρι το ξημέρωμα για να σερβίρει εσένα. Κι αυτό όχι γιατί έχει ανάγκη από το μεροκάματο, αλλά διότι πάσχει από μια σπάνια μαζοχιστική διαταραχή. Του αρέσει ρε παιδί μου να τον βρίζεις εσύ ο τύπος ο γαμάτος, εσύ που δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Από αυτούς που θεωρείς «κατώτερους» εννοείται. Γιατί στους «ανώτερους» μόκο. Υγεία και χαρά να ευχηθώ, κύριε Παναγιωτόπουλε, ω τι χαριτωμένο κοριτσάκι, να σας ζήσει, βεβαίως και θα δουλέψω υπερωρία κι έλεγα τι μου λείπει τι μου λείπει.

Εντελώς μεταξύ μας, όλοι όσοι εργάζονται στις γιορτές έχουν επίσης οικογένεια, απίστευτο; Εχουν παιδιά που γιορτάζουν χωρίς τους γονείς, αδιανόητο; Μίλα ευγενικά λοιπόν. Μίλα όμορφα, μίλα σωστά. Να θυμάσαι, η δική σου επιλογή είναι η ανάγκη του άλλου. Και δίνε φιλοδώρημα, τσογλανάκι μου γλυκό. Φιλοδώρημα καλό όμως. Γενναιόδωρο. Αν έχεις λεφτά να βγεις έξω να φας, έχεις λεφτά για να αφήσεις στον σερβιτόρο. Α και μην ξεχάσω, ο υπαίθριος μουσικός και καλλιτέχνης του δρόμου δεν σε ψυχαγωγούν γιατί σε ήξεραν κι από χτες. Σε ψυχαγωγούν γιατί έχουν ανάγκη. Βάλε το χέρι στην καργιόλα την τσέπη, ‘xcuse my French, τίποτα δεν θα πάθεις, νούμερο. Ε νούμερο.

Ολες οι χρονιές την ίδια μούρη έχουν. Από κει κι ύστερα, και ρόδια να σπάσουμε και γούρια να κρεμάσουμε κι αγκαλιές να δώσουμε. Είναι όμορφη αυτή η θαλπωρή δευτερολέπτων που παραπέμπει σε στιγμιαίο έγκλημα. Κρεμάμε στο δέντρο τα ζωτικά μας ψεύδη και πολύ καλά κάνουμε. Κέρδισαν κι αυτά το δικαίωμα να βρίσκονται στη ζωή μας. Και, με τη λαμογιά τους, να την κάνουν πιο όμορφη.

Τώρα εμείς από ρεζολούσιονς να εδώ οικογενειακά. Μια ευχή θα κάνουμε κι αυτή τοίχο τοίχο: αν δεν μπορούμε να είμαστε καλοί άνθρωποι, τουλάχιστον ας γίνουμε λίγο καλύτεροι. Οσο και όπως μπορούμε.

Ολα τα καλά να ευχηθώ. Ειλικρινά.