Εάν ο Παύλος Πολάκης δεν ήταν υπουργός, τότε σίγουρα θα ήταν ο διευθυντής σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν το «Μακελειό» του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ήταν το «πιστόλι» που δεν γνωρίζει από ηθικούς ή δεοντολογικούς φραγμούς, που δεν έχει πρόβλημα να βρίσει, να προσβάλει, να σπιλώσει, να κάνει επικοινωνιακό bullying, να χτυπήσει πάνω και κάτω από τη ζώνη.

Θα έβριζε από το πρωί μέχρι το βράδυ, θα απειλούσε πολιτικούς αντιπάλους, συνδικαλιστές, δικαστικούς, θα υποσχόταν δικαστήρια και φριχτές τιμωρίες.

Θα έβαζε φωτογραφίες, θα δημοσίευε ονόματα τηλέφωνα και διευθύνσεις, θα απαιτούσε εδώ και τώρα καταδίκες και κρεμάλες.

Σε μεγάλο βαθμό αυτά που κάνει και τώρα από το προφίλ του στο facebook.

Μόνο που δεν είναι ένας «απασφαλισμένος» σχολιαστής.

Είναι ένας υπουργός, είναι τμήμα της κυβέρνησης, έχει και αυτός στα χέρια του τις «τύχες του έθνους».

Συμμετέχει στα υπουργικά συμβούλια, συνυπογράφει νομοσχέδια, παίρνει αποφάσεις.

Ασκεί δηλαδή εξουσία.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα να έχουμε υπουργούς που δεν τους αρέσουν οι καθωσπρεπισμοί και μας λένε πώς πραγματικά σκέφτεται η κυβέρνηση.

Όμως, θέλω ο κάθε υπουργός να έχει το πόστο που του αναλογεί.

Δεν θέλω ο Παύλος Πολάκης να είναι αναπληρωτής υπουργός Υγείας.

Θέλω να είναι αυτό που πραγματικά είναι: υπουργός Επικρατείας.

Γιατί ο Πολάκης δεν είναι μόνο «πιστόλι».

Δεν είναι απλώς ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Πολάκης «δίνει γραμμή».

Δείχνει ποια είναι η κατεύθυνση της κυβέρνησης πραγματικά.

Δεν πάει να λέει ό,τι θέλει π.χ. ο Καλογήρου – τη γραμμή για τους δικαστές την έβγαλε ο Πολάκης: όποιος δεν χορεύει στο ρυθμό του Παπαγγελόπουλου θα στοχοποιείται επώνυμα.

Γι’ αυτό και λέω ότι εάν είναι να καπελώνει τους υπουργούς, να δίνει τον τόνο, να συμπεριφέρεται ως υπερυπουργός γενικών καθηκόντων, τότε ας τον κάνουν υπουργό Επικρατείας να έχει το αξίωμα που του ταιριάζει.

Και εάν τώρα υπάρχουν και μερικοί στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ που ασφυκτιούν με αυτή την κατάσταση, που δεν αντέχουν αυτό το ύφος και αυτή την αισθητική τζάμπα μαγκιάς, που κατανοούν ότι με μερικούς θεσμούς καλό είναι να μην παίζει κανείς;

Τι να κάνουμε, ας πρόσεχαν.

Ο πρόεδρος Τσίπρας έχει βρει το «πιστόλι» του, το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς θέλει να βλέπει «αίμα στην αρένα» τον λατρεύει, τα ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν ως αυτόν που «λατρεύουν να μισούν» και ο Παύλος Πολάκης ήρθε για να μείνει.

Αλλά και να δείξει πώς από μαχητικός αριστερός γιατρός μπορεί κάποιος να καταντήσει να είναι ο Στέφανος Χίος του ΣΥΡΙΖΑ.

Headlines