Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος δεν ήταν ο μόνος πρόδρομος του Ηροδότου που αναφέρεται σε λαούς και χώρες. Ανάμεσα στους συγγραφείς αυτούς —στην ιστορία της φιλολογίας αναφέρονται κυρίως ως λογογράφοι, ενώ ο ίδιος ο Ηρόδοτος αποκαλεί τον Εκαταίο λογοποιόν, θέλοντας να δηλώσει ότι γράφει σε πεζό λόγο— συγκαταλέγεται ο Χάρων ο Λαμψακηνός, που συνέγραψε δύο βιβλία ιστορίας των Περσών (Περσικά) και τέσσερα βιβλία με τον τίτλο Ώροι Λαμψακηνών (οι ώροι ήταν ετήσια χρονικά πόλεων).

Περίπου μία γενιά ύστερα από τον Εκαταίο έγραψε τα Λυδιακά ο Ξάνθος, εξελληνισμένος Λυδός από τις Σάρδεις. Αυτή η ιστορία της πατρίδας του προκάλεσε το ενδιαφέρον επί μακρόν, ενώ μια περίληψή της κυκλοφόρησε στην Ελληνιστική Εποχή.

Ο Ακουσίλαος ο Αργείος μετέγραψε επική ποίηση —γενεαλογική ποίηση του Ησιόδου— σε πεζό λόγο. Έγραψε αμέσως μετά τον Εκαταίο, στην ιωνική διάλεκτο, που ήταν η γλώσσα του αρχαϊκού πεζού λόγου.

Στην ακολουθία του Ακουσιλάου βρίσκεται ο Φερεκύδης ο Αθηναίος, ο οποίος έγραψε στην ιωνική διάλεκτο πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο συγγραφέας αυτός, που από μορφολογικής απόψεως ανήκει μετά βεβαιότητας στην προ των Κλασικών Χρόνων εποχή, χρησιμοποίησε το αρχαίο έπος σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, ενώ πραγματεύτηκε διάφορους γενεαλογικούς μύθους —προπάντων τους αττικούς—, θεωρώντας τα γενεαλογικά δέντρα των ηρώων καθοδηγητικές γραμμές.

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Α’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Β’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Γ’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Δ’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Ε’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος ΣΤ’)

Τα θεμέλια της επιστήμης και της ιστοριογραφίας (Μέρος Ζ’)

Headlines