Ο ασυναγώνιστος και η σήψη

Ο Αλέξης Τσίπρας περνιέται εδώ και μερικές ημέρες για μεγάλος πολιτικός παίκτης. Περιγράφεται με επαινετικά σχόλια ως εκείνος που έχει διαλύσει τρία κόμματα και που κατορθώνει να στέκεται όρθιος – άγνωστο για ποιον λόγο αυτό θεωρείται καλό. Ειδικώς αφού ακόμη και με δική του ομολογία, η κυβέρνησή του δεν έχει και κάτι εξωφρενικά θετικό να φέρει σε πέρας. Κάτι νομοσχέδια για κάτι επιδόματα και κάτι διορισμούς για τακτοποιήσεις ημετέρων.

Εχει όμως μία τελευταία, κατά τα φαινόμενα σημαντική αποστολή να ολοκληρώσει: την συμφωνία των Πρεσπών. Η υποψία ότι όλη η ταλαιπωρία της χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια της Πρωθυπουργίας του  έγινε προκειμένου να γίνει και αυτό το βήμα, είναι βάσιμη. Φαίνεται από τις μεθοδεύσεις, από τις αγωνίες του διεθνούς παράγοντα, από τις δηλώσεις και τις παρεμβάσεις, από τις πιέσεις που δέχονται στην κρίσιμη περίοδο πριν την ψήφισή της μεμονωμένα πρόσωπα, μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Οι συμπεριφορές των προσώπων στην συγκεκριμένη συγκυρία φανερώνουν πολλά.

Αν αφήσουμε την στάση των ΑΝΕΛ, όπου λίγο πολύ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, ο κύκλος των μοιραίων στενεύει πολύ.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, για παράδειγμα. Υποστήριξε την συμφωνία των Πρεσπών προτού καν την διαβάσει. Στήριξε την πρόταση μομφής του Μητσοτάκη το καλοκαίρι, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης τώρα στον Τσίπρα.

Είχε όμως έναν βουλευτή, τον Δανέλλη.

Ο οποίος το καλοκαίρι ψήφισε υπέρ της πρότασης μομφής. Τώρα θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης. Και διαγράφηκε γι’ αυτό από το Ποτάμι. Ορθώς.

Επειδή όμως ο Δανέλλης θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση που θαυμάζει, ώστε να ψηφίσει και την συμφωνία των Πρεσπών στην συνέχεια, ο Σταύρος λέει τώρα ότι σκέφτεται να μην ψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών. Την οποία κατά τα άλλα θέλει.

Δεν είναι βέβαιο για ποιο από όλα αυτά μπορεί να κατηγορηθεί ο Θεοδωράκης περισσότερο. Ίσως και για όλα και πάντως για μία στρατηγική στην καλύτερη περίπτωση αλλοπρόσαλλη. Όπως και να έχει, ο τρόπος με τον οποίο κλείνει την πορεία του στην πολιτική – τουλάχιστον ως επικεφαλής του Ποταμιού – κολακευτικός δεν είναι.

Υπάρχουν και άλλες, χαριτωμένες περιπτώσεις.

Όπως ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο οποίος έχει μία άλλη άποψη από αυτήν του κόμματος με το οποίο εκλέχθηκε.

Θέλει την συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά αμέσως μετά θέλει εκλογές. Τις τελευταίες ημέρες όμως δεν τολμά να βγει και να πει τι θα κάνει. Ούτε ως προς την ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε ως προς την συμφωνία των Πρεσπών, που τόσο πολύ θέλει να περάσει. Γιατί άραγε; Γιατί δεν μιλάει; Τι σκέφτεται και γιατί; Παρεμπιπτόντως, ο Θεοχαρόπουλος εκλέχθηκε δύο φορές ως βουλευτής επικρατείας της ΔΗΣΥ. Δηλαδή διορίστηκε. Και τώρα θέλει να ξαναείναι βουλευτής επικρατείας.

Όλα αυτά και όσα άλλα θα δούμε τις επόμενες εβδομάδες, είναι τα φαινόμενα που ομολογουμένως έχουν αναδειχθεί με την καταλυτική επίδραση του Αλέξη Τσίπρα.

Για να μην μπερδευόμαστε όμως, πρόκειται για φαινόμενα παρακμής, σήψης και πολιτικού εκμαυλισμού.

Πράγματι, ως προς αυτά και την ανάδειξή τους είναι ασυναγώνιστος.