Σπαταλώντας εθνικό κεφάλαιο: ο στρατηγός Αλκιβιάδης Στεφανής

Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι για τους οποίους μπορεί να πει κανείς ότι αποτελούν εθνικό κεφάλαιο. Ακόμα λιγότεροι, στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι μετρημένοι εκείνοι για τους οποίους η παραδοχή αυτή είναι ομόφωνη, πέραν αμφισβητήσεων και πολιτικών ή άλλων παραμέτρων.

Ενας εξ αυτών στη σημερινή πτωχευμένη και απειλούμενη Ελλάδα είναι και ο μέχρι προχθές Αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Αλκιβιάδης Στεφανής. Μέχρι προχθές: γιατί, σπαταλώντας σημαντικό εθνικό κεφάλαιο, η κυβέρνηση αποφάσισε άκριτα και επιπόλαια να τον αποστρατεύσει και να στερήσει τη χώρα από έναν πολύ σημαντικό παράγοντα σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή.

Η Ελλάδα απειλείται πραγματικά και συστηματικά εξ ανατολών. Οποιος δεν το βλέπει αυτό, ή όποιος απλώς δεν το πιστεύει, βρίσκεται εκτός πάσης πραγματικότητος. Ταυτόχρονα, η χώρα είναι υποχρεωμένη να προστατεύσει τον εαυτό της σε ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες, την ώρα που η οργάνωση και λειτουργία της αμυντικής θωράκισης απαιτεί από τη φύση της πόρους και μέσα που, η Ελλάδα, σήμερα, δεν διαθέτει όπως και όσα θα έπρεπε.

Σε αυτές τις συνθήκες, ο παράγοντας ανθρώπινο κεφάλαιο μεγιστοποιεί τη σημασία του. Πάντοτε είναι πρωταγωνιστικός, αλλά, ειδικά τώρα, είναι καταλυτικός και μπορεί να αποβεί είτε σωτήριος, είτε μοιραίος. Μπορεί να αλλάξει την ισορροπία με τρόπο που πολλοί ίσως ούτε καν φαντάζονται.

Ο στρατηγός Στεφανής το έκανε αυτό ήδη σε πολλά πεδία στη διάρκεια της θητείας του ως Α/ΓΕΣ. Για να αναφερθεί μόνον ένα εξ αυτών, μία αναφορά στα αμερικανικά ελικόπτερα, που η έλευσή τους είναι αποκλειστικά προσωπικό του επίτευγμα και αλλάζει άρδην τα δεδομένα, αρκεί. Και, φυσικά, είναι πολύ περισσότερα από αυτό.

Ο στρατηγός Στεφανής παραδίδει την αρχηγεία του Στρατού έχοντας πετύχει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να δημιουργήσει μία πολύ πιο αξιόπιστη και, έχει μεγάλη σημασία, καλά διασυνδεδεμένη με τους Συμμάχους δομή από εκείνη την οποία παρέλαβε. Παραδίδει ενώ αυτή η διαδικασία μετεξέλιξης που ήδη έχει αποδώσει πολλά και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ίδιο, με την προσωπικότητα, με τις διεθνείς σχέσεις του, με την εκτίμηση που έχει ο στρατός στο πρόσωπό του, βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

Εχοντας διαγράψει μία εξαιρετική πορεία ως επιτελικός αξιωματικός τόσο στο εσωτερικό όσο και στο ΝΑΤΟ, έχοντας αριστεύσει στις πιο απαιτητικές σχολές μετεκπαίδευσης των ΗΠΑ, έχοντας παράξει ήδη μεταρρυθμιστικό έργο που όλοι το βλέπουν και το παραδέχονται, έχοντας βελτιώσει με εντυπωσιακά αποτελέσματα τις σχέσεις με τις ΗΠΑ για τον Ελληνικό Στρατό και την άμυνα της χώρας, αποστρατεύεται σε μία στιγμή που ίσως το πιο σημαντικό “χαρτί” του δεν είχε ακόμα (ευτυχώς) χρειαστεί να πέσει στο τραπέζι: η, απευκταία, ώρα της κρίσης.

Ομως η κρίση δεν σε ρωτάει αν και πότε θα έρθει. Αλλοι θα το αποφασίσουν. Και τότε, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, είναι αδήριτη ανάγκη να διαθέτεις ότι καλύτερο μπορείς. Ομως η κυβέρνηση δεν σκέφτηκε έτσι: στέρησε την ελληνική άμυνα από ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά της. Και το ξέρει. Μακάρι να μην χρειαστεί να το μάθει και η χώρα.