Προϊόν συναλλαγής οι Πρέσπες;

Πριν από μερικούς μήνες ο Πρωθυπουργός και η κουστωδία του εξεμάνησαν όταν στην Βουλή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε χαρακτηρίσει προϊόν συναλλαγής την συμφωνία των Πρεσπών.

Είχε υποστηρίξει τότε ο Μητσοτάκης ότι η ελληνική υποχώρηση και η τάχα συμβιβαστική διάθεση του Αλέξη Τσίπρα στο θέμα της πΓΔΜ, είχε ως αντάλλαγμα την μη περικοπή των συντάξεων. Θα ήταν όντως πολύ φθηνή μία τέτοια συναλλαγή.

Φαίνεται πως τα πράγματα ήταν μάλλον ακόμη χειρότερα και το κόστος υψηλότερο. Κατά τα όσα αναφέρει η ηλεκτρονική πολιτική επιθεώρηση Politico, με επίκληση ευρωπαίων αξιωματούχων, η συναλλαγή ήταν πολύ πιο βαριά και μάλιστα προσυμφωνημένη.

Κατά το αποκαλυπτικό σχετικό ρεπορτάζ, η ελληνική υποχώρηση στο εθνικό θέμα ήταν ένα ανοιχτό γραμμάτιο που θα έπρεπε να πληρωθεί κάποια στιγμή, εις ανταπόδωση του τρίτου και αχρείαστου μνημονίου.

Εκείνου που υπογράφτηκε επειδή κάποιοι είχαν σηκώσει την χώρα στο πόδι λόγω του email Χαρδούβελη και των μέτρων του ενός δισ…

Δεν πρέπει φυσικά να λησμονούμε κάτι: τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες και η κατάληξη με την συμφωνία των Πρεσπών, δεν θεωρείται από την Αριστερά και τόσο δραματική εξέλιξη. Συμπίπτει με τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις της και υπό αυτήν την έννοια, μπορεί και να μην θεώρησαν ακόμη και ένα τέτοιο «αντάλλαγμα» σπουδαία υποχώρηση…

Ο Γιούνκερ

Στο ίδιο κείμενο περιλαμβάνεται δήλωση του προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προς συνομιλητές του για την κρίσιμη εκείνη περίοδο.

Σε αυτή ο κ. Γιούνκερ φέρεται να έχει πει για τον κ. Τσίπρα: «θα έχει την ευκαιρία του μια μέρα να ξεπληρώσει για ένα ακόμη σχέδιο διάσωσης που τότε ήταν στα σκαριά».

Κοινώς – και σύμφωνα με το ίδιο αυτό ρεπορτάζ: ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και η παρέα της εποχής έπαιζαν με την τύχη της χώρας, την έφεραν με το ένα πόδι στον γκρεμό και οι Ευρωπαίοι τον βρήκαν «μπόσικο».

Το νέο δάνειο και το νέο μνημόνιο του το πούλησαν ως σωτηρία (που ήταν…), όμως τα ανταλλάγματα που ζήτησαν δεν ήταν μόνο οικονομικά, δεν περιορίστηκαν στην εξαφάνιση κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας, ούτε καν στην ανάληψη του ελέγχου του εθνικού πλούτου μέσω του περιβόητου υπερταμείου.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η υπερήφανη διαπραγμάτευση των 17 ωρών φαίνεται για μία ακόμη φορά πόσο υπερήφανη ήταν.

Οι περισσότεροι και κυρίως οι… καλόπιστοι θεωρούσαν ότι ο εθνικός εξευτελισμός είχε περιοριστεί σε ένα ακόμη μνημόνιο και στα όσα εξωφρενικά είπε και διέπραξε ο Τσίπρας στην περίοδο που ακολούθησε.

Οι άλλοι, οι περισσότερο καλόπιστοι θαυμαστές της «πρώτης φοράς Αριστερά», υιοθέτησαν τους παραλογισμούς και τους εκτροχιασμούς του Τσίπρα και των υπολοίπων και βολεύτηκαν στα θλιβερά «ναι μεν, αλλά…» και στα «έλα μωρέ, λες και οι Σαμαροβενιζέλοι ήταν καλύτεροι;».

Κατά τα όσα μεταδίδουν πλέον ξένα και έγκυρα μέσα και όχι οι εγχώριες πηγές της διαπλοκής, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα.

Με λίγα λόγια και σύμφωνα με τα παραπάνω, το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ είχε μία τελευταία «υποχρέωση».

Και αυτή εκπληρώθηκε πριν από μερικές ημέρες στην Bουλή, εν μέσω πανηγυρισμών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Φυσικά θα υπάρξουν διαψεύσεις. Η αξιοπιστία τους θα κριθεί.