Ο Σταύρος, ο Πάιατ, η συμφωνία των Πρεσπών και ποιος «σκότωσε» το Ποτάμι

Πριν από μερικές ημέρες ο Σταύρος Θεοδωράκης αναρωτήθηκε «ποιος σκότωσε το Ποτάμι» και κατήγγειλε ότι η ΝΔ ήταν αυτή που τελικά οδήγησε στη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Την Παρασκευή από το Σκάι, ο μέχρι πρότινος βουλευτής του Ποταμιού, Γιώργος Αμυράς, άφησε σαφέστατα υπονοούμενα ότι υπήρξε συναλλαγή, ότι αυτός που «σκότωσε» το κόμμα ήταν τελικά ο ίδιος ο αρχηγός του.

Οι δηλώσεις Αμυρά δεν μπορούν να περάσουν έτσι απλά και χωρίς να δοθούν απαντήσεις. Στη Βουλή οι φήμες για όλα όσα έγιναν με τη συμφωνία των Πρεσπών προκαλούν ντροπή ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν παζάρια κάτω από το τραπέζι ακόμη και για κρίσιμα εθνικά θέματα.

Ο Αμυράς είπε μεταξύ άλλων ότι «όταν αποχώρησε ο Καμμένος από την κυβέρνηση το Ποτάμι δεν βγήκε να πει στον Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν το έκανε ποτέ, μόνο εγώ το έκανα. Στην τροπολογία για τα αντισταθμιστικά το Ποτάμι είπε την ψηφίζουμε είναι καλή, εγώ και πάλι τότε δεν τη στήριξα. Την Πέμπτη το βράδυ κάναμε το Πολιτικό Συμβούλιο. Εβγαλαν 9 δευτερόλεπτα ηχογραφήσεων, ας τα βγάλουν όλα». Και ρώτησε ανοικτά τον Θεοδωράκη. «Από μένα έχει το ελεύθερο να βγάλει τα πρακτικά της σημαντικότερης σύσκεψης που συμμετείχα όσο ήμουν στο Ποτάμι. Αν θέλει να συνεχίσει αυτόν τον βρώμικο πόλεμο, με παράνομες πρακτικές, να τα βγάλει στη δημοσιότητα. Αλλά να απαντήσει: Γιατί ήθελε να περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών;
Αν μου στείλει τώρα μήνυμα και μου δώσει το ελεύθερο, μπορώ να σας πω. Να μας πει και αν έχει αναλάβει δεσμεύεις και έναντι ποιων;».

Τα όσα υποστηρίζει ο Αμυράς τα γνωρίζουν αρκετοί και τα συζητούν στους διαδρόμους της Βουλής. Ακούγεται για παράδειγμα ότι το παρασκήνιο της αλλοπρόσαλλης τακτικής του Ποταμιού είναι πολύ έντονο. Λένε π.χ. πώς είναι δυνατόν τη μια ημέρα το κόμμα να λέει ότι θα ψηφίσει κατά συνείδηση και την άλλη ο αντιπρόεδρος, Γ. Μαυρωτάς να αφήνει ορθάνοικτο παράθυρο για να ψηφίσουν;

Τι μεσολάβησε και ποιες δεσμεύσεις; Γιατί ο Αμυράς αφήνει να εννοηθεί ότι υπήρξε κάτι που άλλαξε τη γνώμη του Θεοδωράκη.

Το παρασκήνιο, λοιπόν, λέει ότι ο επικεφαλής του Ποταμιού δεσμεύτηκε στον αμερικανό πρέσβη, Τζέφρι Πάιατ, τον οποίο είδε πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή.

Τι είχαν γράψει τα «ΝΕΑ»

Σχετική αναφορά είχε κάνει σε πρόσφατο άρθρο του και ο Γ. Πρετεντέρης στα «ΝΕΑ». Είχε γράψει μεταξύ άλλων:

Στις 17 Μαΐου 2018 ο Τσίπρας συναντιέται με τον Ζάεφ στη Σόφια.

Στις 19 Μαΐου ο Ζάεφ συγκαλεί σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια. Σύμφωνα με τα πρακτικά, ο Ζάεφ μεταφέρει όσα συζήτησε με τον Τσίπρα λέγοντας ότι  «δεν μπορεί να σχηματίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αυτή δεν θα προέλθει από τις ψήφους του Καμμένου, αλλά από το Ποτάμι» («Καθημερινή», 2 Οκτωβρίου).

Στις 23 Ιανουαρίου 2019, επτά μήνες αργότερα, ο Τσίπρας δεν είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μάζεψε κάτι ρετάλια του Καμμένου και πέρασε τη συμφωνία με τέσσερις ψήφους από το Ποτάμι (Θεοδωράκης, Μαυρωτάς, Λυκούδης, Δανέλλης).

Ο Ζάεφ δηλαδή ήξερε τον Μάιο ακριβώς τι θα συμβεί τον Ιανουάριο. Οι υπόλοιποι μπορούμε να σπάσουμε τα μολύβια μας.

Είναι μάντης, θα μου πείτε. Ή είχε πολύ καλή πληροφόρηση, θα πω εγώ. Μόλις προ διημέρου είχε συναντήσει τον Τσίπρα.

Ο οποίος στις 12 Μαρτίου είχε καλέσει στο Μαξίμου τον Θεοδωράκη για έναν εντελώς άσχετο λόγο.

Πάμε παρακάτω και παρακαλώ να προσέξετε το εξής:

Ο Ζάεφ δεν μιλάει για ψήφους από το ΚΙΝΑΛ ή από την Κεντροαριστερά γενικώς, αλλά «από το Ποτάμι».

Μόνο που στις 19 Μαΐου, το Ποτάμι μετείχε στο ΚΙΝΑΛ. Κι έως τότε δεν υπήρχε συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων (οι Πρέσπες έγιναν  στις αρχές Ιουνίου).

Το Πολιτικό Συμβούλιο του ΚΙΝΑΛ (στο οποίο μετείχε ο Θεοδωράκης) δεν είχε συνεδριάσει για να εξετάσει τη συμφωνία, ούτε ήξεραν ακόμη αν θα διαφωνήσουν με τη Φώφη (αυτό συνέβη στις 12 Ιουνίου).

Και το Ποτάμι μετείχε κανονικά στο ΚΙΝΑΛ από το οποίο αποχώρησε μόλις την 1η Ιουλίου.

Με άλλα λόγια ο Ζάεφ ήξερε τον Μάιο όχι μόνο τι θα συμβεί τον Ιανουάριο, αλλά και τι θα μεσολαβήσει. Ο Κάλχας αυτοπροσώπως!

Οταν μάλιστα τα πράγματα πήγαν να στραβώσουν με τον Καμμένο στα τέλη Δεκεμβρίου και το Ποτάμι έβαλε θέμα κυβερνητικής πλειοψηφίας εξοργίζοντας το Μαξίμου, ο πρεσβευτής Πάιατ συνάντησε τον Θεοδωράκη.

Τρία εικοσιτετράωρα μετά τη συνάντησή τους, το Μαξίμου αλλάζει γραμμή κι από το «κάντε πρόταση δυσπιστίας» που έλεγε έως τότε γυρίζει αιφνιδιαστικά στο «θέλω ψήφο εμπιστοσύνης» (13 Ιανουαρίου).

Την οποία κέρδισε χάρη στην ψήφο ενός βουλευτή (Δανέλλης) από πού; Από το… Ποτάμι!

Και ταυτοχρόνως διευκολύνθηκε το υπόλοιπο Ποτάμι να ψηφίσει τις Πρέσπες αποσυνδέοντας τις Πρέσπες από την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.

Σας το λέω: ο Ζάεφ είναι μεγάλος μάντης!

Αλλά ευτυχώς κάτι κόβει και το δικό μας μυαλουδάκι να μη μας θεωρούν κορόιδα».

Ολα στο φως

Αυτά που έγραφε ο Γιάννης Πρετεντέρης επιβεβαιώνονται από αυτά που είπε ο Γιώργος Αμυράς και που άφησε να εννοηθεί ότι έγιναν από την πλευρά του Σταύρου Θεοδωράκη.

Και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δοθεί στη δημοσιότητα το σύνολο των ηχογραφήσεων από το Ποτάμι, όπως και να απαντήσει ο Θεοδωράκης για το αν δεσμεύτηκε κάπου και γιατί ήθελε να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών. Ποια η εμπλοκή του αμερικανού πρέσβη και με ποιες πιέσεις πείστηκε ο Θεοδωράκης για να στηρίξει τη συμφωνία;

Ένα κόμμα που κάποτε έπαιρνε 15% στις δημοσκοπήσεις και που είχε 11 βουλευτές ενώ τώρα δεν έχει καν Κ.Ο. πρέπει να απαντήσει διότι με τις ψήφους του Θεοδωράκη, του Λυκούδη, του Μαυρωτά και του διαγραφέντος Δανέλλη, πέρασε η συμφωνία.

Αν είναι απλά μια απόφαση με βάση τη συνείδηση των βουλευτών με γεια τους με χαρά τους, αλλά αν είναι προϊόν συναλλαγής, εκβιασμών, πιέσεων, βρόμικου παρασκηνίου, πρέπει να βγουν όλα στο φως.

Η περίπτωση του Ποταμιού και οι βόμβες Αμυρά είναι η μία πλευρά του τι παίχτηκε τις τελευταίες εβδομάδες στο πολιτικό σκηνικό. Το στημένο θέατρο Τσίπρα – Καμμένου, οι αστειότητες με τον Παπαχριστόπουλο και το «παραιτούμαι – δεν παραιτούμαι», η υπόθεση της «γκαζόζας» και των κωμικοτραγικών καταστάσεων για να διασωθούν τα μικρά κόμματα με αλλαγές στον κανονισμό της Βουλής, επιβεβαιώνουν όσους λένε υπάρχουν πολλοί σκελετοί στις ντουλάπες συγκεκριμένων πολιτικών.