Πέτρος Τατούλης: Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στα χέρια των ακραίων

«Η δημοκρατία είναι ένα άκρως απαιτητικό πολίτευμα. Είναι το πολίτευμα της ευθύνης. Πρέπει όμως να την δέχονται όσοι συμμετέχουν σε αυτήν, για να είναι αποτελεσματική. Όσο και αν η λειτουργία της καταγράφεται με σαφήνεια στο σύνταγμα, τον κανονισμό της Βουλής και τους νόμους, χρειάζεται συνεχώς την άγρυπνη φροντίδα των ενεργών μελών της» τονίζει ο Πέτρος Τατούλης.

Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου υποστηρίζει ότι «η θεσμική εκτροπή που πραγματοποιείται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με θύμα την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία συνείδησης και ψήφου των βουλευτών, φανερώνει μια βαθιά σήψη». Φανερώνει, όπως λέει,  μια πρωτόγνωρη παρέμβαση της εκτελεστικής στην νομοθετική εξουσία. «Με όσες αλλαγές προτίθεται να προχωρήσει ο κυβερνητικός σχηματισμός τις επόμενες ημέρες, αλλοιώνονται οι βασικές αρχές και κανόνες του κοινοβουλευτικού συστήματος».

Κανείς ωστόσο, προσθέτει,  δεν δικαιούται στην δημοκρατία να λέει πως «δεν ήξερε». «Γιατί τη στιγμή που τα υγιή δημοκρατικά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας των πολιτών ατονούν, οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις εφορμούν. Είτε ως αυγά του φιδιού μέσα στις οργανώσεις των κομμάτων, είτε και μέσα στο Κοινοβούλιο. Πολιτεύτηκα από την πρώτη στιγμή με την πεποίθηση ότι ο βουλευτής είναι στο επίκεντρο της δημοκρατίας. Έχει ρόλο και πρέπει να τον διεκδικεί. Και όπου διαφωνεί, να καταψηφίζει. Όχι να συναλλάσσεται».

Ο κ. Τατούλης σημειώνει ακόμη πως σε κάθε δύσκολη συγκυρία και απόφαση στην περίοδο της Μεταπολίτευση υπήρχαν στο κοινοβούλιο διαφοροποιήσεις. «Αυτό που συμβαίνει σήμερα όμως είναι αποκαλυπτικό της πρόθεσης να φαλκιδευθεί η δυνατότητα κοινοβουλευτικού ελέγχου της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Είναι πρωτόγνωρη η προσπάθεια που γίνεται σήμερα να αλλάξουν οι διατάξεις του Κανονισμού που ρυθμίζουν τη συγκρότηση και λειτουργία των Κοινοβουλευτικών Ομάδων».

Απώτερος στόχος του νέου χάρτη των Κοινοβουλευτικών Ομάδων που θα προκύψουν από τις αλλαγές που προωθούνται, σύμφωνα με τον ίδιο,  είναι ο «ανασχηματισμός» των Επιτροπών, ώστε να εξασφαλίζεται η «δεδηλωμένη» από “τυχαίες” πλειοψηφίες συναλλαγής. «Η θεσμική αυτή κερκόπορτα όμως, ανοίγει χώρο στον πρωθυπουργικό αυταρχισμό, στον κυνισμό, και στη επιδίωξη της εξουσίας, δίχως την παραμικρή αντίσταση ή φίλτρο. Έχει σημαντικές συνέπειες στην ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας και οδηγεί πολιτικά σε ένα μοντέλο “Κυβερνητικής Βουλής”, όπου οι θεσμοί του πολιτεύματος έχουν δευτερεύοντα ρόλο.

Η δημοκρατία, όπως όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί, είναι ατελής. Ο Κανονισμός της Βουλής, το Σύνταγμα και η διάκριση των εξουσιών είναι δημοκρατικές κατακτήσεις που συνδυαστικά εγγυόνται την ειρηνική συνύπαρξη, αλλά δεν είναι το τέλος του δρόμου. Επιβάλλονται αλλαγές τους σε μια βάση όμως που εξασφαλίζει την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας, με δημοκρατικούς όρους. Αυτό που σήμερα επιδιώκεται να γίνει είναι η νόθευση των επόμενων Κοινοβουλευτικών συνθέσεων. Και αποτελεί αν όχι εκτροπή, ένα σχέδιο που αφήνει την χώρα έκθετη στους σφετεριστές της Δημοκρατίας. Είναι σήμερα η ύστατη ευκαιρία για τα πολιτικά κόμματα να διασώσουν την τελευταία ικμάδα της αξιοπρέπειας τους».