Ο Ερντογάν και το Φετιχιέ Τζαμί

Η Τουρκία βαδίζει προς δημοτικές εκλογές στις 31 Μαρτίου 2019 και ο τούρκος πρόεδρος «βγαίνει» μπροστά στην προεκλογική εκστρατεία, με τους δημάρχους να κάνουν δεύτερη φωνή…

Μια προεκλογική εκστρατεία που πραγματοποιείται εν μέσω οικονομικής κρίσης, την οποία τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ μπορεί να έχουν ξεχάσει, αλλά ο τούρκος εργαζόμενος, συνταξιούχος, άνεργος, συνεχίζει να ζει καθημερινά, σκάνδαλα και διαφθορά, τις εξελίξεις στη Συρία να πιέζουν τον Ρ. Ερντογάν και τις επιλογές του, τις σχέσεις με τις ΗΠΑ να παραμένουν – επί του παρόντος – σε κακή κατάσταση, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί κανείς να πει ότι η Τουρκία «κάνει θραύση» ως πολιτικός συνομιλητής στην Ευρώπη (σε επίπεδο ρητορικής η γλώσσα έχει γίνει από επικριτική έως σχεδόν «εχθρική»)… Την ίδια στιγμή συνεχίζεται το πογκρόμ συλλήψεων και διώξεων εναντίον οποιουδήποτε διαφωνούντα με την κυβέρνηση του Ρ. Ερντογάν, με πολύτιμο εργαλείο το πραξικόπημα του 2016, το οποίο συνεχίζει να αποδίδει καρπούς και να παράγει προσχήματα για ανελευθερία και τρομοκρατία…

Η ενίσχυση του εθνικιστικού και θρησκευτικού αισθήματος σε τέτοιες συνθήκες γίνεται ένα πολύτιμο εργαλείο.

Σε αυτό στοχεύουν και οι δηλώσεις για άνοιγμα του Τεμένους Φετιχιέ στο Μοναστηράκι και η σύνδεση του με την επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης, η οποία επίσης έχει το δικό της ρόλο στην Ιστορία…

Το Φετιχιέ τζαμί – το «Τζαμί του Πορθητή» – είναι ένα κτίριο ιστορικής και πολιτιστικής αξίας, για την Αθήνα, αλλά για τον Ρ. Ερντογάν είναι ένα σύμβολο ισχύος και ως τέτοιο επιχειρεί να το χρησιμοποιήσει στην προπαγάνδα του στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αποτελεί δε ένα αίτημα που έχει προβληθεί επανειλημμένα και έχει χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα και στο παρελθόν. Αν το πετύχει φυσικά θα είναι μία μεγαλειώδης νίκη για εσωτερική κατανάλωση και (μεταξύ μας) χωρίς κάποια «απώλεια» για την ελληνική πλευρά.

Ωστόσο υπάρχουν μία σειρά άλλα ζητήματα που ο Ερντογάν θίγει και προωθεί συστηματικά και θα έπρεπε να μας ανησυχούν όλους πολύ περισσότερο από το Φετιχιέ τζαμί, όπως είναι τα παιχνίδια στο Αιγαίο, οι προκλήσεις στην Κύπρο, η διεισδύση στη μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης, με τεράστια ευθύνη και των ελληνικών κυβερνήσεων επί σειρά δεκαετιών και μία σειρά άλλα ζητήματα.

Και σε αυτά δεν θα κάνει πίσω, όσα χαμόγελα και αν ανταλλάξει με τον οποιονδήποτε Ελληνα πρωθυπουργό. Αλλωστε η τουρκική εξωτερική πολιτική βασίζεται, στην υπομονή και τις προκλήσεις, που κάποια στιγμή είτε γίνονται συνήθεια και παγιώνουν τετελεσμένα είτε προκαλούν ένα «ατύχημα» το οποίο επίσης παράγει αποτελέσματα μη αναστρέψιμα και εξελίσσεται σε επιτυχία για τους σκοπούς της Άγκυρας και πάντα με την ανοχή ή τη στήριξη διεθνών δυνάμεων που μετράνε τα συμφέροντα τους στην περιοχή, ανάλογα με τις εξελίξεις…