Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που εμφανίστηκε η εν λόγω ιστορία στη δημόσια σφαίρα, αλλά αξίζει να τη «ξαναδούμε» γιατί απαυγάζει πολιτισμικά την πλήρη παρακμή του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα.

Πάνω από όλα όμως η θλιβερή τούτη ιστορία μας θυμίζει έντονα την έξοχη ανάλυση την οποία είχε κάνει ο μεγάλος Γερμανός κοινωνιολόγος  Max Weber σε μια ομιλία του στο Μόναχο το 1920 και αφορούσε την «πολιτική ως επάγγελμα».

Και καταρχήν ποια είναι η ιστορία; Ο δημοσιογράφος Βασίλης Μπεσκένης είχε υποβάλλει παλαιότερα στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών μια αστική αγωγή εναντίον του Υπουργού Παύλου Πολάκη για προσβολή της προσωπικότητάς του. Για ποιο λόγο;

Γιατί ο Υπουργός είχε ισχυριστεί αναιδώς στη Βουλή και τα social media , ότι o δημοσιογράφος είχε προσληφθεί με ρουσφέτι στο Κέντρο Λοιμώξεων και πρόληψης Νοσημάτων ( γεγονός το οποίο τον ενέπλεκε σε σκάνδαλο διαφθοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος).

Όμως τον Δεκέμβρη του 2017 ο άτυχος δημοσιογράφος πέθανε αιφνιδίως σε ηλικία 44 ετών, αφήνοντας πίσω – στο μάταιο τούτο κόσμο – μια γυναίκα  και ένα μικρό παιδί.

Και ωστόσο πριν από λίγες ημέρες εξεδόθη η απόφαση του ανωτέρω δικαστηρίου. Το τελευταίο θεώρησε ότι οι ισχυρισμοί του Υπουργού περί παράνομης πρόσληψης ήταν ψευδείς και του επέβαλε μια αποζημίωση 18000 ευρώ. Και στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει και η Εισαγγελία Διαφθοράς μετά τη διενέργεια σχετικής προκαταρκτικής εξέτασης.

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας είχε λοιπόν να ακολουθήσει δύο δρόμους (που εξέφραζαν και δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες).

Ο πρώτος δρόμος ήταν ο εξής : Ο επαγγελματίας της πολιτικής Παύλος Πολάκης συναισθανόμενος τι σημαίνει ο θάνατος ενός ανθρώπου να υιοθετήσει μια – κατά τον Max Weber- «ηθική της ευθύνης» και να πει:  «Εδώ σταματώ! Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.  Όλα τα άλλα με ξεπερνούν και η έχθρα μου με το δημοσιογράφο Βασίλη Μπεσκένη τελειώνει»!

Επειδή όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ «το πιο κακό από όλα είναι ο θάνατος, γιατί αυτός διαλέγει μόνος τη σειρά και την ώρα του» (Ριχάρδος ο Β’ , ΙΙΙ,2).

Ωστόσο, ο Παύλος Πολάκης επέλεξε δυστυχώς τον άλλο ολέθριο δρόμο. Δηλαδή εκείνο το δρόμο, ο οποίος σύμφωνα με τον Max Weber, εκφράζει την κακεντρεχή φιλοσοφία «των απόλυτων σκοπιμοτήτων»!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο πολιτικός ο οποίος έχει αφομοιώσει την ανωτέρω μισαλλόδοξη και αντιδημοκρατική  κοσμοθεωρία διακατέχεται από το αίσθημα του μίσους και βλέπει τους αντιπάλους του ως εχθρούς που πρέπει να συκοφαντηθούν και να κατηγορηθούν ως «αιρετικοί» (Max Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα )!

Επομένως έχοντας ενστερνιστεί την παραπάνω ακραία λογική και μη σταθμίζοντας ότι ο δημοσιογράφος έχει πεθάνει , ο Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας –έντονα επηρμένος και από την υπουργική του εξουσία-  εξήγγειλε ότι θα συνεχίσει το δικαστικό αγώνα και στο Εφετείο (προφανώς στρεφόμενος εναντίον της συζύγου και του μικρού παιδιού του αποθανόντος δημοσιογράφου)!

Και μάλιστα νομιμοποίησε την επιλογή του τούτη εκφέροντας το πιο παρακμιακό ισχυρισμό που έχει ακουστεί δημοσίως τον τελευταίο καιρό:

Δηλαδή ότι «εκεί που μας χρώσταγαν δεν μας πάρουν και το βόδι…»!

Το συμπέρασμά; Όταν η πολιτική αντιπαλότητα υποκαθίσταται από το απύθμενο υπαρξιακό μίσος και ο θάνατος ενός ανθρώπου  «υποβαθμίζεται», τότε  βιώνουμε το λυκόφως της δημοκρατίας μας!

Επιπλέον, όταν ο δημόσιος λόγος στη χώρα μας ακολουθεί τέτοια καταστροφική πορεία, τότε τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, γιατί και πολίτες αυτής της χώρας διαπαιδαγωγούνται με τον πιο αρνητικό τρόπο !

Μπορεί να τα αντιληφθεί αυτά τα απλά πράγματα ο Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας;

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. (kalfelis@law.auth.gr)

Headlines