Αντίθετα από τα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος που είναι ματς για οπαδούς κι όχι ματς για συμπεράσματα, ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το Γιουρόπα λιγκ επιβάλει ένα σοβαρό απολογισμό. Κυρίως γιατί όλοι πιστεύουν πως χάθηκε μια ευκαιρία για μια πρόκριση και μάλιστα δυο φορές – και στο Καραϊσκάκη και στο Κίεβο. Και τέτοιες ευκαιρίες δεν δίνονται στις ελληνικές ομάδες πολύ συχνά.

 Να μην δώσει χώρους

Ας σταθούμε πρώτα πρώτα στα προφανή για να μην χαθούμε σε συζητήσεις που βασίζονται σε εικασίες, σε αν και σε ίσως. Οι Ερυθρόλευκοι ηττήθηκαν χθες βράδυ από την Δυναμό Κιέβου που δεν ήταν καν καλύτερη: ήταν απλά πιο κυνική και είχε κι ένα μπούσουλα στο παιγνίδι της – κι αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουμε. Η γηπεδούχος, κρατώντας σταθερά στην άμυνα πέντε παίκτες, φρόντισε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα να μην δώσει χώρους για αντεπιθέσεις στον Ολυμπιακό: αυτό ήταν η βασική της επιδίωξη και το κατάφερε.

Γνώριζε επίσης ότι η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι σταθερή και ότι μπορεί να δεχτεί ένα γκολ με λίγη, αλλά στοχευμένη πίεση. Οι Ουκρανοί το γκολ το βρήκαν στο 31΄ και είναι σατανικό ότι ακριβώς στο ίδιο λεπτό είχαν σκοράρει και στο Καραϊσκάκη – αυτή τη φορά σκόρερ ήταν ο Ισπανός Σολ που σκόραρε με το πρώτο του σουτ προς την εστία του Σα, σε μια φάση που η άμυνα του Ολυμπιακού είχε δυο και τρεις ευκαιρίες να διώξει τη μπάλα και δεν το έκανε.

Οι Ουκρανοί σε όλο το πρώτο ημίχρονο δεν είχαν αφήσει καμία ευκαιρία στον Ολυμπιακό: άφησαν χώρους μόνο στον Τσιμίκα γνωρίζοντας ότι δεν θα κινδυνέψουν πολύ, πίεσαν τον Φορτούνη, τον Ποντένσε και τον Ζιλ Ντίας, έκαναν καλά το κομμάτι τους παίζοντας το φτωχό αλλά τίμιο ποδόσφαιρό τους – που θα κάνε πάντως τον μακαρίτη τον Λομπανόφσκι να ντρέπεται.

Από τον Ολυμπιακό έλειψαν ευκαιρίες να προηγηθεί και να κυνηγήσει την πρόκριση, δεν έλειψαν όμως ευκαιρίες για να ισοφαρίσει, όταν για μια ακόμα φορά στο δεύτερο ημίχρονο ανασυντάχθηκε. Ο Μασούρας, που μπήκε στην επανάληψη αντί του Ζιλ Ντίας έχασε την πρώτη ευκαιρία στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους και τον μιμήθηκαν ο Χασάν κι ο Γκερέρο, που παρότι αγωνίστηκε μόνο στο τελευταίο τέταρτο πρόλαβε κι έκανε ήρωα τον τερματοφύλακα Μπόικο – όπως έχει κάνει ήρωες κι άλλους τερματοφύλακες μέσα στη σεζόν.

Από τον Ολυμπιακό δεν έλειψαν οι φάσεις: θα μπορούσε να ισοφαρίσει. Έλειψαν όμως πολύ τα τρεξίματα του Καμαρά, το επιθετικό παιγνίδι του Ομάρ, η επικινδυνότητα του Χριστοδουλόπουλου: κυρίως έλειψαν δυνάμεις από τον Ποντένσε και τον Φορτούνη που τελευταία παίζουν συνεχώς – ο Φορτούνης βγήκε από το ματς κατάκοπος, νομίζω την αλλαγή την ζήτησε.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε κατά βάση το 2-2 του Καραϊσκάκη – αν είχε κερδίσει στο πρώτο ματς οι Ουκρανοί θα είχαν λιγότερη ψυχραιμία. Προκρίθηκαν δίκαια, διότι και στα δυο ματς εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες τους. Και το απολύτως παράδοξο είναι ότι το έκαναν χωρίς να είναι καλύτεροι. Παράδοξο πλην όμως διδακτικό. Στο ποδόσφαιρο πρέπει να ξέρεις να παίρνεις αποτελέσματα και τις βραδιές που δεν είσαι άψογος: τουλάχιστον πρέπει να ξέρεις να τα κρατάς. Η Δυναμό το ξέρει – ο Ολυμπιακός όχι.

Ενισχύσεις αλλά στοχευμένες

Πάμε τώρα στα λιγότερο προφανή. Η ευρωπαϊκή παρουσία επιτρέπει μια αξιολόγηση του ρόστερ: η Ευρώπη είναι καθρέφτης και σε αυτή φαίνονται αρετές και δυνατότητες. Τις δυνατότητες του Ολυμπιακού τις μαρτυράνε τα πάνω από 20 γκολ που πέτυχε φέτος στο Γιουρόπα λιγκ σε μια χρονιά μάλιστα που στην Ελλάδα για μήνες σκόραρε δύσκολα. Οι αδυναμίες βρίσκονται πιο πολύ στις λεπτομέρειες.

Το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός δεν πρέπει ν αλλάξει πολύ, πρέπει όμως και να αξιολογήσει ουκ ολίγα. Στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν του του έλειψε ο Ομάρ Ελαμπντελαουί κι αυτό πρέπει να δούνε οι υπεύθυνοι. Αν έχει να κάνει με τους προηγούμενους τραυματισμούς του παίκτη μιλάμε για κάποιον εύθραυστο που πρέπει να αντικατασταθεί. Σκληρή πρέπει να είναι και η κρίση των δυο αριστερών μπακ και να εκτιμηθούν τα περιθώρια προόδου τους: φέτος και ο Κούτρης και ο Τσιμίκας έκαναν πολλά καλά, αλλά έδειξαν και αδυναμίες.

Αν αυτές είναι το κόστος της προόδου τους μικρό το κακό: αν αυτό που βλέπουμε είναι το όριό τους, ίσως χρειάζεται κάτι καλύτερο. Σίγουρα ένας καλύτερος παίκτης είναι απαραίτητος στα στόπερ, εκεί όπου υπάρχουν πολλά αινίγματα: η δική μου εντύπωση είναι ότι αν υπήρχε κάποιος με εμπειρία και προσωπικότητα, όλοι μα όλοι οι παρόντες, με αυτόν δίπλα τους, θα ήταν καλύτεροι.

Ανάγκη ενίσχυσης έχει και η μεσαία γραμμή: αυτό κυρίως φάνηκε στα ματς με τη Δυναμό. Ο Γκιγιέρμε και ο Φορτούνης υποχρεώθηκαν να παίξουν τέσσερα δύσκολα ματς στη σειρά, γιατί κανείς άλλος δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη θέση τους.

Ο Καμαρά μπορεί να βελτιωθεί περισσότερο, αλλά στο μεταξύ χρειάζεται ένας ακόμα χαφ, που να μπορεί να ξεκινήσει βασικός κι όχι να χρησιμοποιηθεί ως λύση ανάγκης όπως ο Μπουχαλάκης. Είναι επίσης ερωτηματικό ο Νάτχο.

Η δική μου εντύπωση είναι χρειάζεται ένας διαφορετικός παίκτης στη θέση του – πιο επιτελικός και πιο ικανός να δώσει στο Φορτούνη αναπνοές. Προσωπικά δεν θα πείραζα τη γραμμή της επίθεσης τουλάχιστον μέχρι να δω τον Σολδάνο σε δέκα ματς. Η ίδια η σεζόν λέει πως όποιος μείνει του χρόνου θα είναι καλύτερος: θυμηθείτε πως ήταν ο Χασάν όταν ξεκίνησε και πως είναι τώρα.

Αδικες κρίσεις απαγορεύονται

Κρίσεις για τον προπονητή είναι άδικο να γίνουν – πόσο μάλλον όταν δεν είχε φέτος στα χέρια του μια ομάδα με πολυτέλειες: ο Μαρτίνς χρειάστηκε να φτιάξει παίκτες, να βρει λύσεις, να πάρει αποφάσεις δύσκολες. Από τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη έλειψε φέτος μια εκτός έδρας σημαντική νίκη – αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό από άλλα πολλά που ο Μαρτίνς πέτυχε. Θυμίζω ότι πέρυσι ο Ολυμπιακός εκτός έδρας νίκες σπουδαίες βρήκε δυο: μια στο Βελιγράδι με την Παρτιζάν και μια στη Ριέκα. Αλλά μέχρι να τελειώσει η χρονιά είχε αλλάξει τέσσερις προπονητές, γιατί οι νίκες, όσο σημαντικές κι αν είναι, δεν αρκούν όταν λείπουν πολλά άλλα.

Χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία στα ματς με τη Δυναμό – δεν χωρά αμφιβολία. Αλλά δεν χάθηκε ούτε από τις επιλογές του προπονητή, ούτε εξαιτίας αδυναμιών στην άμυνα ή στην επίθεση: χάθηκε γιατί τα ματς αυτά συνέπεσαν με τα δυο ντέρμπι κι ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός έκανε πιο μεγάλο focus στα παιγνίδια με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ παρά στα παιγνίδια με τους Ουκρανούς.

Για μένα η Ευρώπη είναι πάντα το μεγαλύτερο και σοβαρότερο πεδίο διάκρισης για κάθε ελληνική ομάδα, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό το πιστεύει και η συντριπτική μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού και κατ’  επέκταση και η διοίκησή του. Πριν από αξιολογήσεις του υλικού, μεταγραφικούς σχεδιασμούς και κρίσεις που αφορούν προπονητές, πρέπει να απαντήσουν όλοι τίμια στην ερώτηση τι θέλουν. Αν προτιμούν νίκες και θριάμβους στην Ελλάδα, πάντα κάπου θα εμφανίζεται μια άχρωμη, άγευστη, αλλά σοβαρή Δυναμό Κιέβου και θα παίρνει προκρίσεις…

Headlines