Είναι εύκολο ένα κόμμα που ασκεί εξουσία να κλειστεί σε έναν ιδιότυπο «γυάλινο πύργο» και να μην μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές διαθέσεις της κοινωνίας. Ιδίως μάλιστα σε μια εποχή όπου με τον τρόπο που λειτουργεί η ψηφιακή κυρίως δημοσιότητα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εύκολο να εγκλώβιστεί ακόμη και μία κυβέρνηση στην ίδια της την επικοινωνιακή «φούσκα» και να μην βλέπει την πραγματικότητα.

Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για μια κυβέρνηση που μπορεί να έφτασε το ποσοστό του 36% στις προηγούμενες εκλογές, αλλά δεν έχει πίσω της έναν ανάλογο κομματικό μηχανισμό που να λειτουργεί ως αμφίδρομος δίαυλος επικοινωνίας με τη βάση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα σχετικά μικρό κόμμα σε σχέση με την κοινοβουλευτική δύναμη (ακόμη και αυτή που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις), τα στελέχη του σε εντυπωσιακό βαθμό είναι αποσπασμένα στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, έχει μικρές τοπικές οργανώσεις, παρατάξεις που σε ορισμένους συνδικαλιστικούς χώρους είναι πιο κάτω και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και σχετικά μικρό δίκτυο αυτοδιοικητικών αρχόντων.

Επιπλέον, ακόμη και τα στελέχη του πρώτης γραμμής αναδείχτηκαν πολύ περισσότερο από την κοινωνική φουσκοθαλασσιά της περιόδου 2010-2012 και τη συνακόλουθη μηντιακή προβολή τους όταν το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ» κυριάρχησε στη δημόσια σφαίρα, παρά μέσα από την εκπροσώπηση κοινωνικών συμφερόντων.

Μια ματιά στα βιογραφικά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θα δείξει ανθρώπους που κυρίως γνωρίζουν τον κομματικό μηχανισμό, το «αριστεροχώρι» και την ψηφιακή δημοσιότητα και όχι την ελληνική κοινωνία σε όλο την αντιφατικότητα και την περιπλοκότητα.

Όλα αυτά για ένα διάστημα δεν αποτελούσαν πρόβλημα, καθόσον το βασικό ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε για ένα διάστημα απλώς να καταλάβει τη συμβολική θέση της απάντησης στο «μνημονιακό κατεστημένο» και πάνω σε αυτό να οικοδομήσει την τεράστια διεύρυνση της εκλογικής του επιρροής.

Μόνο που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να κατέβει στον εκλογικό στίβο ως η κεντροαριστερή ή «προοδευτική» εκδοχή μιας υποτιθέμενης νέας μνημονιακής κανονικότητας και όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας. Πρέπει να πείσει για αυτά που λέει και να δώσει λόγο γι’ αυτά που έκανε που δεν έκανε.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωποι με τις διαμαρτυρίες των πολιτών

Ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα έχει αρχίσει να γίνεται μια μόνιμη εικόνα. Όπου μιλάει βουλευτές, στέλεχος ή πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ να υπάρξει μια διαμαρτυρία απ’ έξω. Χθες σειρά πήρε ο Ευκλ. Τσακαλώτος στη Δράμα για να δεχθεί θύελλα διαμαρτυριών

Ο βασικός λόγος εδώ είναι οι αντιδράσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών. Η κυβέρνηση αλλά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι πρόκειται για οργανωμένες αντιδράσει ακροδεξιών κύκλων. Όμως, ακόμη και εάν δεχτεί κανείς ότι υπάρχει και ενεργοποίηση τέτοιων κύκλων, είναι σαφές ότι σε αρκετές περιοχές εξακολουθούν να υπάρχουν, καλώς ή κακώς, σημαντικές αντιδράσεις για τη συμφωνία. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνουν και όλες δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν μια πλειοψηφική απόρριψη της συμφωνίας.

Μάλιστα, όπως έχει σημειωθεί, ακόμη και εάν η κυβέρνηση κέρδισε σε ένα μέρος του ακροατηρίου της κεντροαριστεράς και της ριζοσπαστικής αριστεράς που θεωρούσε σημαντική την επίλυση του θέματος, έχασε σε άλλα και πιο μαζικά κομμάτια που αντιλήφθηκαν τελικά τη συμφωνία όχι ως βήμα για την ειρήνη αλλά ως μια άλλη υποχώρηση.

Όμως, θα ήταν λάθος να πούμε ότι όλες οι αντιδράσεις προέρχονται μόνο από όσους διαφωνούν για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Πριν από λίγες εβδομάδες είχαμε και στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εκπαιδευτικών μετά από αρκετά χρόνια ενάντια στο νέο σύστημα διορισμών που επεξεργάστηκε το υπουργείο Παιδείας. Οι κινητοποιήσεις, που αντιμετωπίστηκαν αρκετά σκληρά από τις αστυνομικές δυνάμεις, απέδειξαν ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν είχε πραγματική εικόνα της κατάστασης στο χώρο των αδιόριστων εκπαιδευτικών και των νέων πτυχιούχων και εκεί που πίστευε ότι θα ήταν όλοι ικανοποιημένοι τελικά έγινε το ακριβώς αντίθετο: μια έκρηξη των αναπληρωτών σε συνδυασμό με μεγάλη δυσαρέσκεια των απλών αδιόριστων.

Όμως, διαμαρτυρίες έγιναν και σε άλλες πόλεις για ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση. Στο Αγρίνιο κατάληψη των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τα προβλήματα του τμήματος Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων αλλά και για τα σχέδια συγχωνεύσεων που προωθεί το υπουργείο Παιδείας.

Στο ίδιο πλαίσιο έχουμε και τη συνεχιζόμενη κρίση στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο μετά και την απόφαση της πλειοψηφίας της διοικούσας επιτροπής, με τη συμφωνία του υπουργού Παιδείας Κ. Γαβρόγλου να προχωρήσει σε ένα σχέδιο συγχώνευσης του ΕΑΠ με το ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας (ή μέρος αυτού).

Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε και τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Μπορεί να μην είχαν την ένταση του 2016, όμως είναι σαφές ότι στην αγροτιά σωρεύεται δυσαρέσκεια που στρέφεται και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια ήταν πολύ χαρακτηριστικό ότι στην Καλαμάτα οι αγρότες και κτηνοτρόφοι της περιοχής επέλεξαν να πάνε να αφήσουν σανό έξω από τα τοπικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, διαμαρτυρόμενοι για τη χαμηλή τιμή του γάλακτος.

Σε όλα αυτά μπορούμε να προσθέσουμε τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες για την αδυναμία του συστήματος υγεία να ανταπεξέλθει στην επιδημία της γρίπης αλλά και τις διαρκείς διαμαρτυρίες για ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια και την καθημερινότητα του πολίτη.

Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα φάσμα διαμαρτυριών της κοινωνίας που προφανώς δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε μόνο σε «υποκινητές» ούτε μόνο σε «ακροδεξιούς». Αντίθετα, αποτυπώνουν την αναμενόμενη αντίδραση μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια τραυματική κοινωνική συνθήκη όπου η αναιμική οικονομική ανάπτυξη δεν ακυρώνει ούτε τα μειωμένα συνολικά διαθέσιμα εισοδήματος ούτε τα προβλήματα από την επέκταση της ελαστικής και επισφαλούς απασχόλησης.

Η αναμέτρηση με την κοινωνία

Μέχρι τώρα ο κύριος όγκος της παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στραμμένος προς τη διαχείριση της διακυβέρνησης με τα στελέχη του να προσπαθούν να περάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα νομοθετήματα που αντιστοιχούσαν σε προαπαιτούμενα. Την ίδια ώρα η πολιτική δουλειά είχε στραφεί στο κοινοβούλιο και στην προσπάθεια να διασφαλιστεί έστω και μέσω μεταγραφών η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Όμως, τώρα αυτός ο κύκλος έκλεισε και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάνε στην κοινωνία. Και τα πράγματα δεν δείχνουν το ίδιο αισιόδοξα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει χειρότερα αποτελέσματα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ενώ ακόμη και ορισμένα από τα νέα πρόσωπα που αποτελούν την επικοινωνιακή του αιχμή, όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος ή η Κατερίνα Νοτοπούλου μέχρι τώρα δεν δικαιώνουν τις όποιες εκλογικές προσδοκίες υπήρχαν για αυτά.

Γιατί υπάρχει μια βασική αλήθεια που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (και των άλλων κομμάτων ξεχνούν) οι ψηφοφόροι δεν σκέφτονται μόνο με όρους εικόνας, ούτε ζουν σε μια «εικονική πραγματικότητα». Μπορεί να εκτονώνονται στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» αλλά δεν σκέφτονται μόνο με τέτοιους όρους.

Τον περισσότερο χρόνο οι άνθρωποι αυτής της χώρας ασχολούνται με το εάν τους βγαίνει ο μισθός και η σύνταξη, με το πώς θα εξελιχθεί η φορολογία, με το τι θα γίνει με τις συγκοινωνίες, με την κατάσταση του σχολείου ή της σχολής όπου φοιτούν αυτοί ή τα παιδιά τους, με τις συγκοινωνίες και εάν είναι επαρκείς, με το εάν έχουν θέρμανση ή όχι, με το εάν θα μπορέσουν να πουλήσουν και ποια τιμή τη σοδειά τους, με το εάν το μαγαζί τους θα αποφύγει να μπει μέσα, με το εάν θα μείνουν στην Ελλάδα ή θα αναγκαστούν με το να μεταναστεύσουν. Και όταν τα σκέφτονται όλα αυτά και να υπολογίζουν και να κρίνουν γνωρίζουν. Και είναι γελασμένοι όσες και όσοι από το χώρο πολιτικής πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να τους προσφέρουν απλώς «εικόνα» και να τους πείσουν.

Με αυτό καλούνται να αναμετρηθούν οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και διαπιστώνουν ότι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα».

Headlines