Τσίπρας – Ηλιόπουλος και Casa de Papel από τα… Lidl

Επιτέλους καταλάβαμε γιατί ο πρωθυπουργός έχει στείλει στο πόδι του τον Πολάκη.

Έχει κολλήσει με το Netflix και βλέπει σειρές.

Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι, εάν σκεφτούμε ότι είχαμε κάποτε πρωθυπουργό που άφηνε το Μαξίμου για να πάει να παίξει βιντεοπαιχνίδια και έναν άλλο που ίδρωνε στα γυμναστήρια την ώρα που η χώρα ως άλλος Τιτανικός πήγαινε κατευθείαν πάνω στο παγόβουνο του χρέους. 

Από μια σειρά μπορεί και να καταλάβει ή να μάθει και κάτι.

Όμως, φαίνεται ούτε από αυτό δεν κατάλαβε κάτι.

Σκεφτείτε το: Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι ο «Καθηγητής»;

Γιατί όπως και να το κάνουμε μικρή σχέση έχει με όσα αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος τηλεοπτικός ήρωας: επιμονή στη σύγκρουση με την εξουσία, οργανωτική σκέψη, επιμονή στη λεπτομέρεια, καλά προετοιμασμένο σχέδιο, στοχοπροσήλωση.

Άμα τα είχαμε αυτά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαμε υπογράψει μνημόνια στο διηνεκές.

Άλλωστε,  η κυβέρνηση μας υπερηφανεύεται ότι δεν μπήκε στο Νομισματοκοπείο για να μας κρατήσει στο ευρώ. 

Άρα οι ομοιότητες τελειώνουν στο μουσάκι και τα γυαλιά.

Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Τσίπρα. 

Γιατί η λογική του για τις εκλογές παραμένει η ίδια: δεν έχει σημασία τι είσαι στα αλήθεια, αλλά πώς φαίνεσαι.

Αυτό δεν έκανε και το 2012; Ενώ εκπροσωπούσε την πιο φιλοσυστημική άποψη μέσα στην ελληνική αριστερά, αυτή που ήθελε με κάθε κόστος να μείνουμε στην «Ευρώπη»,  κατάφερε να δώσει την εικόνα ότι θα ήταν ο μεγάλος επαναστάτης της Μεσογείου. 

Και μάζεψε όλο το χαρτί, όντως, μόνο που μαζί πήρε και ένα ολόκληρο κίνημα στο λαιμό του.

Έτσι και τώρα κάνει επιλογές απλώς και μόνο με κριτήριο του πώς φαίνονται. 

Έχει αποφασίσει ας πούμε να επενδύσει στα «νέα πρόσωπα». 

Και γιατί θεωρεί ότι πιάνουν στην κοινωνία και γιατί τον βολεύει ώστε να έχει ένα κόμμα όπου θα του χρωστούν και δεν θα χρωστά.

Και τι κάνει; 

Διαλέγει απλώς συμπαθητικά πρόσωπα. 

Και όταν έρθει ή ώρα να δεις τι υπάρχει από πίσω, ως ιστορία, διαδρομή, αποτελέσματα , τι είναι τέλος πάντων αυτά τα πρόσωπα, ανακαλύπτεις απλώς βιογραφικά που ξεκινούν  στο πανεπιστήμιο και μετά περνούν από κομματικές θέσεις και τελικά κρατικές θέσεις.

Πάρτε τον Ηλιόπουλο για παράδειγμα. 

Που δεν έχω αντίρρηση ότι μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου. 

Ήταν στη νεολαία, πέρασε στο κόμμα, τον έβαλαν επικεφαλής στην Επιθεώρηση Εργασίας, χωρίς να έχει πραγματική επαφή με τον κόσμο της εργασίας και τη σκληρή πραγματικότητα εκεί, μετά τον έκαναν υφυπουργό Εργασίας και τώρα υποψήφιο δήμαρχο.

Αυτό είναι λογικού κομματικού casting δεν είναι πολιτική. 

Και κυρίως δεν είναι μια νέα αντίληψη για την πολιτική που να στηρίζεται στο να επιλέγονται άνθρωποι με κριτήριο τους αγώνες τους, τη δράση τους, τη γνώση τους, τη διαδρομή τους στη ζωή. 

Είναι μια αντίληψη ότι όλα είναι απλώς τοποθετήσεις σε ένα πολιτικό χρηματιστήριο. 

Είναι η χειρότερη εκδοχή «επαγγελματιών της πολιτικής» από ένα κόμμα που υποτίθεται ότι δεν ήταν έτσι.

Αλλά θα μου πείτε και ο Τσίπρας κάπως έτσι δεν έγινε πρωθυπουργός; 

Γιατί να μην το προβάλλει και πάνω σε όλες του τις επιλογές;

Και έτσι λοιπόν ας χαλαρώσουμε και ας απολαύσουμε Casa de papel. 

Το αυθεντικό όχι το κυβερνητικό.