Με τον δικό της τρόπο αποχαιρέτησε η σιδηρά κυρία της Vogue, Άννα Γουίντορ τον «υπέροχο φίλο» της όπως η ίδια τον χαρακτηρίζει, Καρλ Λάγκερφελντ.

Η είδηση του θανάτου του Καρλ Λάγκερφελντ, άφησε τον κόσμο της μόδας σαστισμένο, βυθίζοντάς τον στο πένθος και στη θλίψη. Ένας από τους κορυφαίους σχεδιαστές του 20ου και 21ου αιώνα, ο Λάγκερφεντλ παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές του που πολλές φορές άγγιζαν τα όρια της πρόκλησης, άφησε πίσω του μια ανεκτίμητης αξίας κληρονομιά στο χώρο της μόδας, μέσα από ένα πλούσιο και δημιουργικό έργο.

Η Άννα Γουίντορ, αρχισυντάκτρια της αμερικανικής Vogue, πορεύτηκε μαζί με τον Λάγκερφεντλ στον συχνά σκληρό κόσμο της μόδας και οι δυο τους κατάφεραν να αγγίξουν την κορυφή εκείνου που τόσο λάτρευαν. Η Γουίντορ σε άρθρο της στην Vogue, θυμάται αυτήν την κοινή πορεία και μιλά για τον δικό της Καρλ…

Η Άννα Γουίντορ γράφει:   

«Ο Καρλ Λάγκερφελντ ήταν πρότυπο. Όρισε τι σημαίνει να είσαι ένας σχεδιαστής του 21ου αιώνα και το έκανε με χιούμορ και χαρά.

Είναι διπλά οδυνηρό το γεγονός ότι τον χάσαμε γιατί είχε άπλετη αγάπη για τη δουλειά του και τον κόσμο και γιατί ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής μόδιστρων που μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.

Ο Καρλ Λάγκερφελντ ήταν η ζωντανή ψυχή της μόδας: Ανήσυχος, avant-garde και σθεναρά προσεκτικός με την κουλτούρα που αλλάζει διαρκώς.

Αναγνώρισε νωρίτερα από τους περισσότερους ότι οι συλλογές ready-to-wear δεν ήταν πιο light ραπτική αλλά το ζωντανό επίκεντρο του νέου πετυχημένου γυναικείου lifestyle.

Και σε μια εποχή που οι συνομήλικοί του αναζητούσαν καταφύγιο στους Οίκους μόδας, εκείνος εξελίχθηκε μόνος του στον ίσως πιο εκθαμβωτικό freelancer, σχεδιάζοντας για διάφορους Οίκους με μια μοναδική και «ηλεκτρική» ενέργεια. Με μια δόση χιούμορ έχω πει ότι ο Karl Lagerfeld ήταν ένας «one-man superbrand», τόσο χαρακτηριστικός όσο το Chanel ταγιέρ στο οποίο έδωσε μια δεύτερη ζωή. Για μένα, ωστόσο, ήταν κάτι ακόμη περισσότερο. Μέσα από δεκαετίες περιπετειών και ανατροπών, ήταν ένας αληθινός και πιστός φίλος.

Ήμασταν συχνά σε επαφή, αλλά ο Karl εκτιμούσε τη μοναξιά και τις εργασία, που έφθανε να τον κρατά ξάγρυπνο έως τις 2 ή τις 3 τα ξημερώματα.

Δεν ήταν πρωινός τύπος. Αγαπούσε τα πάρτι και τον περίμεναν σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, για να κάνει μια μοναδική εμφάνιση, πάντα με εκπλήξεις.

Μπορώ να θυμηθώ ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Καρλ Λάγκερφελντ τύλιξε το χαλί που ήταν στρωμένο στο Salon de la Paix, τράβηξε τον τρομαγμένο ευγενή Oscar de la Renta στην πίστα που μόλις είχε δημιουργήσει και άρχισαν να χορεύουν ένα υπέροχο ταγκό σε κλασικό στιλ.

Ο Καρλ Λάγκερφελντ και εγώ είχαμε πάντα ραντεβού για φαγητό την πρώτη Κυριακή κάθε εβδομάδας Μόδας. Συχνά ερχόταν μαζί μας και η φίλη μας Amanda Harlech. Ποτέ στην έξοδό μας αυτή δεν μιλούσαμε για δουλειά.

Ήταν πνευματώδης και ευχάριστος και είχε μια ανεξάντλητη κάβα εκπληκτικών ανέκδοτων. Οι ώρες που πέρασα μαζί του στις συναντήσεις μας αυτές είναι αυτές είναι ότι καλύτερο μου προσέφερε αυτή η δουλειά που κάνω.

Επειδή ο Καρλ Λάγκερφελντ είχε έμφυτο ταλέντο γύρω από το στιλ και την ομορφιά, επειδή ντυνόταν όπως κανένας άλλος και επειδή αυτός (και η εξαιρετικά χαϊδεμένη γάτα του) σκόρπιζε τη χρυσόσκονη στα social media καλύτερα από όλους όσοι γνωρίζω, συχνά κάποιοι υπέθεταν ότι ασχολείται με την επιφάνεια. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας άνθρωπος με πολύ βάθος.

Ο Karl δεν αγαπούσε τίποτα περισσότερο από το να διαβάζει μόνος του και τα βιβλία βρίσκονταν σε στοίβες στους χώρους που εργαζόταν. Κάποια στιγμή, ένα τραπέζι που είχε άπειρα βιβλία κατέρρευσε λόγω του βάρους τους.

Μόλις μιλούσες μαζί του καταλάβαινες ότι έβρισκε έμπνευση σε όλα, από τα νέα της εβδομάδας μέχρι τις διακοσμητικές τέχνες του 18ου αιώνα και τη φιλοσοφία του David Hume. Κανένας σχεδιαστής δεν είχε περισσότερες εσωτερικές αναφορές ή τέτοια ποικιλία έμπνευσης.

O Καρλ Λάγκερφελντ ήταν πολύγλωσσος, φωτογράφος, εσωτερικός διακοσμητής, συλλέκτης, σκηνοθέτης και φιλάνθρωπος – μεταξύ πολλών άλλων. Αυτή η ενέργεια πάντα διακρίνεται εύκολα.

Αν η μόδα είναι η προσωπική έκφραση ενός κόσμου σε μετασχηματισμό, ο σχεδιασμός είναι η πρακτική να παρατηρούμε αυτές τις αλλαγές λίγο πιο πριν από όλους τους άλλους και να τις ενσωματώνουμε σε ρούχα που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν την αίσθηση του εαυτού τους. Αυτός ήταν ο Καρλ Λάγκερφελντ, όχι μόνο ως προς το γούστο του αλλά και στην ψυχή του.

Μισούσε να να τον χαρακτηρίζουν καλλιτέχνη. Ανήκε στην «εργατική τάξη», επέμεινε ότι είναι ένας εμπορικός μόδιστρος που έκανε το καλύτερο δυνατό για να γεμίσει τα καταστήματα με νέα και ενδιαφέροντα είδη.

O Καρλ ήταν κάτι περισσότερο από οικείος και και ντόμπρος καλλιτέχνης: Ήταν μια κρυμμένη φωλιά αγάπης, ενδεχομένως χαμένης, την οποία έβγαζε προς τα έξω στη δουλειά και στη ζωή του και προσπαθούσε να συνδεθεί με κάθε πρόσωπο που κρυβόταν στο μοντέρνο πλήθος.

Μιλώντας προσωπικά, θέλω να πω ότι η σχέση μας ήταν πραγματική. Έχω φορέσει τα όμορφα ρούχα του Karl κατά τη διάρκεια των πιο σημαντικών, συναισθηματικών στιγμών της ζωής μου: Στο γάμο μου, στους γάμους των παιδιών μου, όταν με τίμησε η βασίλισσα, στην κηδεία της Franca Sozzani.

Εν μέρει γιατί μου άρεσαν τόσο πολύ τα σχέδια του, γιατί εξέφραζαν αυτό που ήμουν και αυτό που ήθελα να γίνω. Αλλά εν μέρει και λόγω του Karl. Φορώντας τα υπέροχα φορέματά του ή τα τέλεια ταγέρ του, τον ένιωθα κοντά μου και ένιωθα σε κρίσιμες στιγμές ότι έχω μαζί μου την ασφάλεια που προσφέρει ένας καλός φίλος. Αυτό με βοηθάει και τώρα να νιώθω ότι τον έχω κοντά μου παρόλο που έχει φύγει.

Αν το πιο ευχάριστο μέρος της δουλειάς μου είναι να ανακαλύπτω νέα ταλέντα, το πιο σπαρακτικό είναι να βλέπω αυτούς που γνωρίζω και αγαπώ να φεύγουν από αυτόν τον κόσμο. Ήμουν πάντα ενθουσιασμένη στη Vogue όταν γιόρταζα την απίστευτη δημιουργικότητα του Karl Lagerfeld, αλλά τώρα θα μου λείψει περισσότερο σαν άνθρωπος και όχι σαν σχεδιαστής.

Ο πολύχρωμος συμπατριώτης μου. Ο λαμπρός μου φίλος. Ο Karl Lagerfeld θα ήθελε να σκεπτόμαστε μόνο το μέλλον, αλλά σήμερα αφήνω λίγο χώρο για τη θλίψη για το θάνατό του».