Η είδηση του θανάτου του 49χρονου τραγουδιστή των Prodigy, Keith Flint, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, σκορπώντας θλίψη στον κόσμο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Ο θρυλικός τραγουδιστής από το Ντάμνοου του Έσσεξ εντοπίστηκε από την αστυνομία το πρωί της Δευτέρας, όταν οι νοσηλευτές σε ασθενοφόρο απάντησαν σε κλήση για έναν άνδρα που δεν είχε τις αισθήσεις του. «Μας κάλεσαν λόγω ανησυχίας για την υγεία ενός άνδρα, σε μια διεύθυνση στο Μπρουκ Χιλ, Νορθ Εντ, λίγο μετά τις 8:10 το πρωί» δήλωσε εκπρόσωπος της αστυνομίας του Έσσεξ.

«Πήγαμε και, δυστυχώς, Ο49χρονος άνδρας ήταν ήδη νεκρός. Οι συγγενείς του έχουν ενημερωθεί, ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται ως ύποπτος και θα συνταχθεί αναφορά για τον ιατροδικαστή» πρόσθεσε.

Keith Flint: Από χορευτής frontman

Ο Keith Flint ήταν μία ξεχωριστή φιγούρα στη βρετανική μουσική σκηνή, ιδιαίτερα δραστήριος στις συναυλίες, ενώ η χαρακτηριστική του εμφάνιση, έχει πάρει τη δική της ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις πλέον αναγωρίσιμες και εικονικές της δεκαετίας του ’90 . Γεννήθηκε στο Ρεντμπρίτζ του ανατολικού Λονδίνου, μετακόμισε στο Μπρέιντρι του Έσσεξ ως παιδί και συναντήθηκε με τον συνιδρυτή των Prodigy, Λίαμ Χάουλετ σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης της πόλης, όταν έκανε DJ set σε ένα rave κλαμπ στο Baintree.

Ο Keith Flint έγινε ευρέως γνωστός ως ο τραγουδιστής των Prodigy. Στην αρχή ήταν χορευτής στο γκρουπ, αλλά έκανε φωνητικά στο «Firestarter» και καθιερώθηκε ως τραγουδιστής.

Ο αρχηγός των Prodigy είχε σχέση με την παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών Γκέιλ Πόρτερ τη δεκαετία του 1990 και αργότερα παντρεύτηκε την DJ Mayumi Kai από την Ιαπωνία.

Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιοκτήτης παμπ στο Έσσεξ και μάνατζερ της ομάδας Traction Control σε αγώνες μοτοσικλέτας.

Prodigy: Οι «νονοί της ρέιβ»

Oι Prodigy είναι ένα από τα δημοφιλέστερα συγκροτήματα στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής. Σχηματίστηκαν το 1990 με αρχικά μέλη, εκτός από τον Keith Flint, τον Maxim, τον Leeroy Thornhill και τον Sharky.

Οι Prodigy αναδύθηκαν από την underground rave σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έγιναν μία από τις σπουδαιότερες μπάντες του Ηνωμένου Βασιλείου, σκαρφαλώνοντας στο νούμερο 1 στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου με τα «Firestarter» και «Breathe» το 1996. Συνολικά έξι άλμπουμ τους έγιναν νούμερο 1.

Γύρω στο 1988, ο Λίαμ Χάουλετ σύχναζε στο club The Barn, ένα δημοφιλές rave στέκι. Εκεί, η αγάπη του για τη μουσική μεγάλωσε. Σε λιγότερο από δύο μήνες ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε πάρτυ και πήρε τη δουλειά του DJ στο club. Μια νύχτα, δύο νεαροί χορευτές, ο Κιθ Φλιντ και ο Λίροϊ Θόρνχιλ, χόρευαν εκεί καθώς ο Χάουλετ δούλευε ως DJ. Όταν τελείωσε, ο Keith Flint τον πλησίασε και του ζήτησε να γράψει μερικά remix των αγαπημένων του τραγουδιών. Ο Χάουλετ δέχτηκε, και έγραψε 4 κομμάτια στο B-side μιας κασέτας, πάνω στην οποία σημείωσε «The Prodigy».

Το όνομα αυτό ήταν φόρος τιμής στο πρώτο του συνθεσάιζερ, που είχε το όνομα «Moog Prodigy».  Όταν ο Keith Flint και ο Θόρνχιλ άκουσαν την κασέτα, εντυπωσιάστηκαν από την ποιότητα όλων των τεσσάρων τραγουδιών. Την επόμενη φορά που πήγαν στο The Barn, ο Φλιντ ρώτησε τον Χάουλετ αν ενδιαφερόταν να σχηματίσουν γκρουπ, πράγμα που σήμαινε ότι αυτός θα έπαιζε τη μουσική του, και οι άλλοι δύο θα χόρευαν σε αυτή. Ο Χάουλετ δέχτηκε, και μαζί με τη χορεύτρια Sharky, σχημάτισαν τους Prodigy.

Η πρώτη συναυλία των Prodigy, έγινε το 1990 στο Club Labyrinthστο Ντάλστον του Λονδίνου. Εκεί, ο Χάουλετ συνειδητοποίησε πως η μπάντα χρειαζόταν και έναν MC. Η αναζήτησή του αυτή τον οδήγησε σε έναν Άγγλο MC, τον Κιθ ή «Κίτι» Πάλμερ, γνωστό με το ψευδώνυμο Maxim Reality, τον οποίο τελικά και προσέλαβε. Σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του Club Laryrinth, Νιούτον Ντάνμπαρ, «το πρώτο τους ακόμα live πήγε καταπληκτικά» και όταν ήρθαν ξανά την επόμενη εβδομάδα, «ένα κοινό εκατοντάδων ατόμων τους περίμενε».

Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ο Χάουλετ δέχτηκε μια πρόταση από την δισκογραφική εταιρία XL Recordings, να υπογράψει συμβόλαιο και να γράψει δικά του τραγούδια. Μέχρι να σιγουρευτεί ότι όλα θα πήγαιναν καλά, το έκρυψε από τα υπόλοιπα μέλη. Όταν επιβεβαιώθηκε όμως το ανακοίνωσε σε αυτούς, πράγμα που οδήγησε τη Sharky να αποχωρήσει από το γκρουπ γιατί, όπως είχε πει, δεν της άρεσε η ιδέα της μεταμόρφωσής του σε εμπορική επιχείρηση.

Ο Χάουλετ έπαιξε αρκετά κομμάτια σε μια συνάντηση με το αφεντικό της XL Records, Νικ Χαλκς. Έπειτα η XL Records πήρε το demo, και έβγαλε ένα βινύλιο 12″ το Φεβρουάριο του 1991. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε το πρώτο single του συγκροτήματος, το What Evil Lurks, το οποίο έγινε κλασσικό στη rave μουσική σκηνή, ενώ επίσης ήταν ένα πολύ δημοφιλές βινύλιο και για τους συλλέκτες.

Το δεύτερο άλμπουμ τους με τον τίτλο «Music for the Jilted Generation», χαρακτηρίστηκε ως πιο σκοτεινό από τον προκάτοχο του. Το 1997 βγήκε το The Fat of the Land, που έγινε και η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους, ενώ ακόμη ειπώθηκε γι’ αυτό ότι έφερε την ηλεκτρονική και techno μουσική στο ευρύτερο αμερικάνικο κοινό. Μετά από ένα διάλειμμα 6 χρόνων, επιστρέφουν με ένα νέο single, το Baby’s got a Temper, που ήταν εντελώς διαφορετικό από την προηγούμενή τους δουλειά δείχνοντας το πιο επιθετικό πρόσωπο των Prodigy, και αργότερα οι ίδιοι το επικήρυξαν. Το καλοκαίρι του 2004 κυκλοφόρησε το πιο αμφιλεγόμενο άλμπουμ τους, το Always Outnumbered, Never Outgunned. Το 2009 επέστρεψαν με το δίσκο Invaders Must Die, που είχε επίσης εμπορική επιτυχία. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά τους είναι το άλμπουμ «The Day Is My Enemy», πουκυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2015.

Σταδιακά οι Prodigy κέρδισαν δημοσιότητα και παγκόσμια αναγνώριση και από πολλούς θεωρούνται οι «νονοί του ρέιβ». Έχουν πουλήσει περισσότερα από 30 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, ενώ έχουν κερδίσει δύο βραβεία Brit Awards, πέντε MTV Europe Music Awards και υπήρξαν δύο φορές υποψήφιοι για τα βραβεία Grammy.

Keith Flint: Δεν υπάρχει χώρος για το underground

Σε συνέντευξη που παραχώρησαν στην Guardian με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου τους, «The Day Is My Enemy», ο δημιουργός της μπάντας Χάουλετ και ο Keith Flint, εξέφρασαν τις απόψεις τους σχετικά με τη μουσική σκηνή του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος.

Ο Flint είχε τότε δηλώσει πως «όλα είναι τόσο εμπορευματοποιημένα που δεν υπάρχει χώρος για το underground. Αν είσαι σε μια ανεξάρτητη δισκογραφική, κανείς από αυτούς τους βλάκες δεν καταπιάνεται με μια συναρπαστική ιδέα. Όταν ήμασταν στην XL, ήθελαν να δείχνουν «επικίνδυνοι» και συναρπαστικοί, γιατί ήμασταν εμείς επικίνδυνοι και συναρπαστικοί! Τώρα όμως δεν υπάρχει κανείς που να θέλει να γίνει ριψοκίνδυνος και για αυτό το λόγο οι άνθρωποι γίνονται εμπορικά, γενικευμένα αντίγραφα που απλά είναι ασφαλή».