Οι τεράστιες ευθύνες των πολιτών

Καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, από το 2009 έως σήμερα, όλοι και όλες συνηθίζουμε, τόσο στις ιδιωτικές συζητήσεις μας όσο και στις δημόσιες τοποθετήσεις μας —αναφέρομαι σε συναδέλφους μου, αλλά και σε όσους και όσες συμμετέχουν στο πανηγύρι που φέρει την ονομασία «μέσα κοινωνικής δικτύωσης»—, να επιρρίπτουμε τις ευθύνες για τη σημερινή, απογοητευτική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας εξ ολοκλήρου στους πολιτικούς και στις παρατάξεις που ανέλαβαν τα ηνία του κράτους και πήραν εκ των πραγμάτων κρίσιμες αποφάσεις στο προαναφερθέν διάστημα.

Τούτου δοθέντος, μήπως θα ήταν πιο δίκαιο, αλλά και σε τελική ανάλυση ψυχωφελές, να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι ευθύνες που φέρουμε εμείς οι ίδιοι, ως πολίτες και ψηφοφόροι, για το θλιβερό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί από το 2009 και μετά στη χώρα μας, γι’ αυτό το πνευματικό και οικονομικό τέλμα;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι, στη συντριπτική δυστυχώς πλειονότητά μας, ανέκαθεν ζητούσαμε ή και απαιτούσαμε από την πολιτεία και τους άλλους, χωρίς να είμαστε ποτέ εμείς οι ίδιοι έτοιμοι και ώριμοι να συν-αισθανθούμε, να συν-θέσουμε, να συν-εργαστούμε, να θέσουμε εν ολίγοις το εμείς πάνω από το εγώ;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι ποτέ δεν υποστηρίξαμε ως κοινωνικό σώμα αυτόν που μας υπεδείκνυε αφενός τα λάθη μας και αφετέρου το ανηφορικό και δύσβατο μονοπάτι της υγιούς ανάπτυξης και της προόδου, αλλά αυτόν που αφενός μας χάιδευε και αφετέρου μας έσπρωχνε στην ολισθηρή λεωφόρο των υποσχέσεων και των παροχών;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι καταστήσαμε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βασική κυβερνητική συνιστώσα ένα κόμμα της ανεύθυνης αντιπολίτευσης του 3-4% και αναθέσαμε την εξουσία σε έναν πολιτικό που —όπως αποδείχθηκε— ήταν ανέτοιμος από την άποψη της ψυχοπνευματικής συγκρότησης και του μορφωτικού επιπέδου, είχε δε, στην καλύτερη περίπτωση, αυταπάτες για την κατάσταση που επρόκειτο να διαχειριστεί;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι προτιμήσαμε, ελαφρά τη καρδία και αδιαφορώντας παντελώς για τις ενδεχόμενες τραγικές επιπτώσεις, να τιμωρήσουμε τη νυν αξιωματική αντιπολίτευση, την υποτιθέμενη αστική παράταξη της χώρας μας, επειδή θυμώσαμε, ως υποτιθέμενοι αστοί, για τη δυσβάστακτη φορολογία που αυτή επέβαλε ως κυβέρνηση στην ακίνητη περιουσία μας;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι εξαλείψαμε κατ’ ουσίαν το ΠΑΣΟΚ, τη σοσιαλδημοκρατική παράταξη της χώρας, και το οδηγήσαμε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από το 43,92% (Οκτώβριος 2009) στο 4,68% (Ιανουάριος 2015), φορτώνοντας σε αυτό όλες τις αμαρτίες του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, αλλά και όλες τις δικές μας, προσωπικές αμαρτίες;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι μετατρέψαμε σε ουσιαστικό ρυθμιστή της ελληνικής πολιτικής ζωής τον Πάνο Καμμένο, τον πάλαι ποτέ «απηνή διώκτη των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ», έναν πολιτικό ακραίων απόψεων και ιδιαίτερα περιορισμένων δυνατοτήτων;

Δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι οδηγήσαμε στο ελληνικό κοινοβούλιο απεχθή πολιτικά μορφώματα με ολοκληρωτικές πραγματικά αντιλήψεις, αλλά και πολιτικούς που μέχρι την έλευση της «κρίσης» κινούνταν, κατά κοινή παραδοχή, μεταξύ ανυποληψίας και γραφικότητας;

Τέλος, δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη για το γεγονός ότι, ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια στείρων συγκρούσεων και άγονων αντιπαραθέσεων, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να συμφωνήσουμε, ως απλοί πολίτες, στο δέον γενέσθαι για την επάνοδο της χώρας στην ομαλότητα, στο δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης;