Οσο κι αν πρόκειται για πράξη απελπισίας, η πρόταση να κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές με το… ψευδώνυμο «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» έχει το ενδιαφέρον της. Ασφαλώς και δεν μπορεί να βοηθήσει το κυβερνών κόμμα να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δείχνει όμως το πόσο έχει χαθεί το μέτρο της σύνδεσης των λέξεων με τα νοήματα που υποτίθεται ότι εκφράζουν.

Μαζί, έχει χαθεί και κάθε ίχνος στοιχειώδους πολιτικής σοβαρότητας και αξιοπρέπειας, όπως γίνεται σαφές όταν συστηματικά κάποιος στον δημόσιο βίο πράττει μαύρο και το ονομάζει άσπρο, ή, εν προκειμένω ξεβαμμένο κόκκινο, προς το ρουζουλί.

Οποιος αποκαλεί τον εαυτό που προοδευτικό πρέπει να έχει κατά νου ότι το πρώτο του καθήκον είναι οι πράξεις του να διαθέτουν τουλάχιστον ένα στοιχειώδη συσχετισμό με τα λόγια του και, όλα μαζί, με την πραγματικότητα. Στην περίπτωση όμως του Τσίπρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ολη του η πολιτεία, από τη στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, όπως έγινε, έχει ως κοινό της παρονομαστή το ψέμα. Και το «προοδευτικός» είναι απλώς η επαγγελματική του κάρτα.

Από πού ξεκίνησε; Από το «θα σκίσω τα Μνημόνια», από το «Μάνταμ Μέρκελ γκου χομ», από τα νταούλια και τα πεντοζάλια, από τη διαρκή καταγγελία των προκατόχων του ως «γερμανοτσολιάδων», από την… επανάσταση για τη «γενιά των 700 ευρώ» κοκ… Πού κατέληξε; Στο να ξεπουλάει ακόμα και την Κνωσό, στη «γενιά των 300 ευρώ», στην άνευ όρων πλήρη υποταγή στην πολιτική του Βερολίνου και των Βρυξελλών, στις προληπτικές προσαγωγές διαδηλωτών με βάση παράνομες παρακολουθήσεις και στη μονιμοποίηση της πτώχευσης της Ελλάδας μέσα από το πρόσθετο δημόσιο χρέος που επέφερε η πολιτική του.

Επίσης, στην εξόφθαλμη πολιτική εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης κατά αντιπάλων, στον πρωτοφανή αυταρχισμό και στο κουρέλιασμα του πολιτεύματος για να περάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Στη συνεργασία με ένα κομμάτι της άκρας Δεξιάς πριν από αυτό, αλλά και στην απόπειρα προσεταιρισμού ακόμα και της Χρυσής Αυγής σε διαδικασίες όπως ο εκλογικός νόμος, ή, τώρα, κατά την αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα όπως καταγγέλλει ουσιαστικά ακόμα και η ίδια η νεολαία του κυβερνώντος κόμματος. Ολα αυτά, σε ένα καθεστώς φόρων, άγριας φτώχειας και εκτίναξης των δημεύσεων για χρέη, που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ξανά.

Υστερα από όλα τα παραπάνω ο Τσίπρας όχι απλώς εξακολουθεί και δηλώνει «προοδευτικός», αλλά καλεί και σε ευρύτερη συμμαχία τέτοιων δυνάμεων. Οσο κι αν είναι απελπισμένος, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τέτοια συμμαχία δεν μπορεί και δεν πρόκειται να χτίσει. Οσες αξιοθρήνητες πολιτικές εξαγορές κι αν καταφέρει με δήθεν προοδευτικούς επαγγελματίες της πολιτικής ανακύκλωσης, όποιους γόνους κι αν προσελκύσει. Αντίθετα, όσο πιο πολύ το επιδιώκει, τόσο θα μεγαλώνει το πρόβλημά του, αφού τόσο θα ξεγυμνώνονται ο καιροσκοπισμός του. Ο άνθρωπος δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί ότι στο τέλος όλων υπάρχουν οι εκλογές. Και ότι σε αυτές ψηφίζουν όλοι όσοι υπέστησαν τόσα χρόνια στο πετσί τους τα ψεύδη του.

Οτι δεν μπορεί να τους πουλήσει κι άλλο παραμύθι, ειδικά δε αυτό του προοδευτικού, το τόσο προσφιλές του. Κανείς δεν τον πιστεύει πια. Και αυτό δεν αλλάζει με ψευδώνυμα. Γιατί το έχει κάνει επάγγελμα – αυτά που εκλείπουν. Η εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί να πλάσει δεν πείθει πια κανέναν, εκτός από τη μικρή παρέα της.

Headlines