Η αριστερή μυθολογία και η πραγματικότητα

Από τότε που άρχισα σιγά-σιγά να αντιλαμβάνομαι τις κοινωνικές σχέσεις και τα πολιτικά πράγματα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ένα μόνο στοιχείο παραμένει πέραν πάσης αμφιβολίας αμετάβλητο: η ιδεολογική —όχι όμως και πολιτική— ηγεμονία της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία.

Η σταθερά αυτή, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλον παράγοντα, προερχόμενο είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό, επηρέασε σαφώς ή και καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, το 1974.

Μολονότι τα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς, πλην της τελευταίας ασφαλώς τετραετίας, ουδέποτε ήταν ιδιαίτερα υψηλά στους μεταπολιτευτικούς χρόνους, οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά ακόμη και της ΝΔ έτειναν ουκ ολίγες φορές ευήκοον ους στα αιτήματα και στις διεκδικήσεις της, και σε κάθε περίπτωση τιμούσαν τους αγώνες της και αντιμετώπιζαν με σεβασμό τις αρχές και τις θέσεις της.

Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το ότι τα υψηλόβαθμα αλλά και τα λιγότερο προβεβλημένα στελέχη της Αριστεράς κατάφεραν σταδιακά, με τη συστηματική δράση τους και την απαράμιλλη μαχητικότητά τους, να κυριαρχήσουν πλήρως σε ιδεολογικό επίπεδο, πείθοντας ακόμη και τους αντιπάλους τους για την ηθική τους ανωτερότητα και την καθαρότητα των προθέσεών τους.

Τα ανωτέρω είναι γνωστά και καθ’ όλα σεβαστά. Ας επιχειρήσουμε, όμως, να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος, που πάντα υπάρχει, για όσους τουλάχιστον έχουν αποφασίσει να βγάλουν τις παρωπίδες του δογματισμού και του φανατισμού.

Κατ’ αρχάς, οι άνθρωποι της Αριστεράς υπέστησαν όντως επί μακρόν απηνείς διώξεις και έναν από πάσης πλευράς απαράδεκτο κοινωνικό αποκλεισμό μετά την ήττα τους στην εμφύλια σύρραξη της δεκαετίας του ’40. Όμως, δεν μπορώ να πιστέψω σε καμία περίπτωση ότι η τύχη των αντιπάλων τους θα ήταν έστω και κατά τι καλύτερη, εφόσον η έκβαση του ολέθριου και αδελφοκτόνου πολέμου ήταν διαφορετική.

Και κάτι ακόμη ως προς το απώτερο και τόσο τραυματικό παρελθόν: αδικίες, σφάλματα και αδιανόητα εγκλήματα διαπράχθηκαν και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Οι όποιες προσπάθειες αγιοποίησης των ομοϊδεατών ή δαιμονοποίησης των αντιπάλων στα μάτια της κοινής γνώμης ανέκαθεν έπεφταν και εξακολουθούν να πέφτουν στο κενό.

Κατά τα άλλα, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η μοίρα της χώρας μας εφόσον αυτή περνούσε στο λεγόμενο Ανατολικό Μπλοκ μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ως γιος Έλληνα που είχε γεννηθεί προπολεμικά στη Ρουμανία και συνέχισε να έχει στενή επαφή με τη γενέθλια γη και μετά την έλευσή του στην Ελλάδα, τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θα υποχρεώνονταν να διαβιώσουν επί πολλές δεκαετίες όπως οι Ρουμάνοι και οι Ρουμάνες, χάριν της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της πραγμάτωσης των κομμουνιστικών ιδεωδών.

Επιπροσθέτως, η ένταξη της Ελλάδας στην οικογένεια των χωρών της Δύσης, την οποία πολέμησε με σφοδρότητα και συνέπεια η Αριστερά, ήταν εκείνη που, κατά την προσωπική μου άποψη, επέτρεψε στη χώρα μας να αναπτυχθεί με ταχύ ρυθμό και να προασπίσει αποτελεσματικά την εδαφική της ακεραιότητα. Η τραγωδία της Κύπρου, ας μη γελιόμαστε, ήταν εθνική αυτοχειρία.

Αυτά ως προς το χθες. Ως προς το σήμερα πάλι, δύο μόνον επισημάνσεις από πλευράς μου:

Η πρώτη αφορά την πασιφανή κατάρρευση του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, από τη στιγμή που αυτή βρέθηκε επιτέλους στα κυβερνητικά έδρανα. Η κυβερνώσα την τελευταία τετραετία Αριστερά έκανε αυτό ακριβώς που έπραξαν κατά τον πρωθυπουργό μας και τα κόμματα που κυβερνούσαν αδιαλείπτως από το 1974 και μετά: διέπρεψε στα ρουσφέτια και την οικογενειοκρατία, έκανε την οικογένεια κράτος.

Η δεύτερη επισήμανσή μου σχετίζεται με τα κριτήρια βάσει των οποίων πρέπει να αντιμετωπίζεται και να αξιολογείται οποιοσδήποτε άνθρωπος, οποιοσδήποτε πολίτης, ανεξάρτητα από την καταγωγή του και τον θεμιτό κατά τα άλλα αυτοπροσδιορισμό του. Οι βλαστοί της δρακογενιάς κατά Στέλιο Παππά, οι απόγονοι όσων αρχικά αγωνίστηκαν και στη συνέχεια διώχθηκαν για τις ιδέες τους, οι πολίτες που πρεσβεύουν σήμερα τις αξίες της Αριστεράς και υπερηφάνως δηλώνουν urbi et orbi αριστεροί, δεν έχουν εκ προοιμίου κάποιο ηθικό, ψυχικό ή πνευματικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων. Και αυτοί πρέπει να κρίνονται βάσει των δικών τους —αυστηρά προσωπικών— ηθικών αρχών, ψυχικών χαρισμάτων και πνευματικών αρετών.

Μάλιστα, φρονώ ότι, ως τέκνα ανθρώπων που όχι σπάνια πάλεψαν με τη μοίρα τους ή και με το θάνατο, βασανίστηκαν και στερήθηκαν, φέρουν ένα πρόσθετο, όχι ευκαταφρόνητο φορτίο: να αποδείξουν, με το βίο και την πολιτεία τους, το ήθος τους και την καλλιέργειά τους, ότι αποτελούν άξιους συνεχιστές των προγόνων τους, αλλά και των παραδόσεων και των αγώνων της Αριστεράς.