Ο Μητσοτάκης… εξωτερικού

Για δεύτερη φορά τον τελευταίο μήνα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει τον (νέο) δρόμο που ακολουθεί στην προσέγγιση της οικονομίας όσο η χώρα πλησιάζει προς τις εκλογές.

Μετά τη συνέντευξή του στο CNBC, μέσα από την οποία απηύθυνε πρόσκληση στους ξένους θεσμικούς να μπουν στο δεκαετές ομόλογο που επρόκειτο να εκδοθεί, όπως και έγινε, μιλώντας αυτή τη φορά στο CNN κάλεσε και πάλι τους επενδυτές να εμπιστευθούν την Ελλάδα λέγοντας ότι θα αποτελέσει τη θετική έκπληξη τα επόμενα δύο-τρία χρόνια.

Αυτό όμως που ξάφνιασε τους φανατικούς όλων των κομμάτων (συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ) δεν είναι οι θέσεις του για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων ή τις μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν γίνει, αλλά το πώς παρουσιάζει τη χώρα και την πολιτική του ατζέντα στο εξωτερικό.

Κόντρα στην ατμόσφαιρα πολέμου και καταστροφής που επικρατεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ακολουθεί θετική προσέγγιση για την οικονομία. Οχι μόνο δεν ακυρώνει τις θυσίες που έχουν κάνει οι πολίτες, όχι μόνο δεν ισοπεδώνει την προσπάθεια που γίνεται ώστε να απαλλαγούν οι τράπεζες από τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά τις καλεί να ανταποκριθούν στον ρόλο τους που είναι η χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και μοιράζει ευθύνες εκεί που πραγματικά βρίσκονται.

Οπως υπογράμμισε για το φλέγον ζήτημα των τραπεζών, «έχει συντελεστεί κάποια πρόοδος από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά ήρθε πολύ αργά και είναι πολύ μικρή. Επομένως χρειαζόμαστε εργαλεία που θα βοηθήσουν τις τράπεζες να απαλλαγούν από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια για να επικεντρωθούν στο έργο τους, να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία».

Και τόνισε: «Υπάρχει περιθώριο να βελτιώσουμε τη ρευστότητά τους, να επιστρέψουν καταθέσεις στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, υπάρχουν 12 δισ. ευρώ εταιρικών καταθέσεων που βρίσκονται σήμερα στο εξωτερικό. Θα ήθελα να ενθαρρύνω την ελληνική επιχειρηματική κοινότητα να υποστηρίξει το στοίχημα της ανάπτυξης επιστρέφοντας τις εταιρικές καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες».

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι αν το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν όπως πάντοτε πρωτίστως πολιτικό, οι κυβερνήσεις θα είχαν εξασφαλίσει την προσέλκυση σοβαρών επενδύσεων και θα είχαμε ζωντανές τράπεζες κι όχι τράπεζες-ζόμπι…