Όλοι στο ίδιο καζάνι μεγαλώσαμε. Κάπως μεγαλώσαμε κι εμείς, από κοινή γούρνα. Κανένας μας δεν γεννήθηκε προοδευτικός, κανένας μας δεν γεννήθηκε φασίστας. Ίδιο καζάνι όλοι.

Όλοι μας στην ίδια λούπα: Να είσαι αγόρι και να είσαι κορίτσι. Αγόρια ιππότες – Κορίτσια μαύρες κότες, τα θυμάστε τα «ποιηματάκια» μας στο σχολείο; Για να εφευρίσκουμε διαχωριστικές με το «αντίπαλο φύλο»;

Είναι κάποια στιγμή, τότε που ο Κωστόπουλος νόμιζε ότι ξεβλάχευε την Ελλάδα, που οι διαχωριστικές πήραν τρομερές lifestyle διαστάσεις. Όλοι τα ίδια περιοδικά δεν διαβάζαμε; Τι να κάνουμε τώρα. Βρήκαμε άλλες διαχωριστικές, πιο γκλαμουράτες. Ο άντρας είναι «κακό παιδί», που βγάζει λεφτά για να έχει καριερίστες γκόμενες, αλλά βασικά που δεν θα γύριζαν να κοιτάξουν έναν φτωχομπινέ και γενικώς οι γκόμενες δεν ξέρουν τι θέλουν κι οι γκόμενοι είναι πάντοτε εν δυνάμει γουρούνια και μια χαρά αναπαυτήκαμε έτσι εύκολα στα αφηγήματα.

Και προπάντων, όχι ακρότητες. Όχι. Η γκλαμουριά είχε προβλήματα μικρής εμβέλειας. Τα θυμάμαι τα περιοδικά, αντρικά και γυναικεία. «Θες να σε παντρευτεί; Καλό σεξ και μουσακάς». Κοίτα να δεις, είναι περίπου αυτά που έλεγαν κι οι γιαγιάδες μας, αλλά χωρίς το φολκλόρ στοιχείο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τελικά, απλώς βγάλαμε το φολκλόρ στοιχείο από τις ιστορίες μας, για να φανεί πως ξεβλαχευόμαστε.

Λοιπόν, όχι ακρότητες, όχι. Συγυρισμένα πράγματα: Βιαστής είναι ο λούμπεν παρανοϊκός που σε αρπάζει νύχτα σε ένα πάρκο, σε κάθε άλλη περίπτωση, ας πρόσεχες. Ξύλο πέφτει μόνο στις πτωχές, γυρίζει –σου λέει- ο Γιακουμής από την φάμπρικα και τη σαπακιάζει την Νίτσα. Ή, αλλιώς, χαστούκια πέφτουν μόνο στις σαπουνόπερες, άιντε και σε καμιά κομεντί κι αυτό πάντοτε μα πάντοτε είναι ενδεικτικό του καταπιεσμένου πόθου. Δηλαδή, δύο επεισόδια μετά το χαστούκι τσουπ! Τα φτιάξανε οι πρωταγωνιστές.

Όλα απλά. Συγυρισμένα. Λιγάκι πιο «ευρωπαϊκά» στην εκφορά τους από εκείνα των παππούδων μας, αλλά κατά βάση τα ίδια.

Κι όταν ο «επαναστάτης» ήταν και λιγάκι σεξ σύμπολ (αν έμοιαζε με τον Τσε και, πρωτίστως, αν ήταν «κακό παιδί»), επαναστάτρια δεν υπάρχει. Υπάρχει «άγρια γκόμενα», αλλά επαναστάτρια δεν υπάρχει. Φεμινίστρια; Σίγουρα δεν υπάρχει κι αν υπάρχει είναι ένα «ταγάρι», μια καρικατούρα, μια αστεία περσόνα.

Γιατί, ξέρεις, είναι κι ο αντερωτικός ο φεμινισμός. Και οι γυναίκες δεν θέλουν ισότητα, αλλά μητριαρχία. Και θέλουν να ευνουχίσουν του άντρες. Και δεν αποδέχονται τους ρόλους (έχεις δει εσύ φεμινίστρια να σκουπίζει το σπίτι της; Ή να μαγειρεύει;).

Αυτοί είναι οι ρόλοι, στο κάτω – κάτω. Και είναι κι ανοργασμικές και δεν χαίρονται το φλερτ κι όλα ξαφνικά αφορούν και πάλι το σεξ, όπως και γενικώς τη γκλάμορους πλευρά της ζωής περιστρέφει τα πάντα γύρω από το σεξ. Οπότε γιατί όχι και τον φεμινισμό, που –όπως είπαμε- είναι αντιερωτικός.

Μα να που γυρίζουν τούμπα οι καιροί και τώρα βγαίνουν όλα τα μαντάτα στην φόρα. Εύκολα και γρήγορα και μαζικά. Από το καλοκαίρι μέχρι και χθες, πόσες νεκρές μετρήσαμε, θυμάται κανένας; Φρικτά πράγματα, πόσα ήταν, θυμάται κανένας;

Η 21χρονη Ελένη βιάστηκε και δολοφονήθηκε, η Κατερίνα στην Κέρκυρα, τη σκότωσε ο πατέρας της και χθες η «Βουλγάρα» (αυτή δεν έχει όνομα σαν τις άλλες), την πυροβόλησε ο σύζυγος, την παράτησε ο ταξιτζής μην και του γεμίσει με αίματα την δερματίνη στο κάθισμα.

Και τη σκότωσε ο σύζυγος την γυναίκα κι αυξήθηκε ο αριθμός των νεκρών μας. Και πιο πριν, στο Περιστέρι; Θυμάσαι τον πατέρα που έβαλε φωτιά στην κόρη του, 18 χρονών κορίτσι; Που έδερνε τη μάνα της και πήρε η γυναίκα το μικρότερο παιδί μπας και γλιτώσουν κι έφυγε; Κι η μεγάλη κόρη έμεινε πίσω να σπουδάσει; Και την έκαψε ζωντανή ο πατέρας;  Και τόσα, τόσα, τόσα πολλά ακόμα, ποιος τα θυμάται;

Μας σκοτώνουν. Μας δέρνουν, μας βιάζουν, μας καίνε ζωντανές. Σε ποιον αριθμό σταματούν τα περιστατικά να λέγονται «μεμονωμένα»;

Αντιερωτικός φεμινισμός, γραφικός, ξεπερασμένος. Μακάρι, μακάρι να ήταν ξεπερασμένος. Να ήμασταν, ας πούμε, σε ένα κοινωνικό στάδιο που θα ίσχυε η καρικατούρα της φεμινίστριας: Να τσακωνόμαστε για το αν είναι φαλλοκρατικό να μας ανοίγουν την πόρτα των αυτοκινήτων στα ραντεβού.

Αλλά είμαστε στο κοινωνικό στάδιο που οι γυναίκες δολοφονούνται, κακοποιούνται, δεν υπάρχει ασφάλεια ούτε στο σπίτι τους. Ποιους δρόμους, άσε τους δρόμους, ούτε στο σπίτι τους δεν υπάρχει ασφάλεια.

Την έχουμε πατήσει ως κοινωνία. Είμαστε αποτυχημένοι. Αφήνουμε έκθετους σε ακραίο κίνδυνο τις φίλες μας, τις αδερφές μας, τις μανάδες μας, εμάς, εσάς,  έχουμε αποτύχει.

Μα πιο πολύ από όλα η αποτυχία μας φαίνεται στην αντανακλαστική άρνηση της πραγματικότητας: Κάθε αντίδραση οργισμένη απέναντι στην φρίκη, είναι «φεμινιστικές υπερβολές».

Κι αν δεν είναι; Ή, τουλάχιστον, μέχρι να αποφασίσουμε τι είναι, ας κάνουμε ησυχία όταν στεκόμαστε πάνω από πτώματα. Μεγάλη υπόθεση κι η ησυχία μερικές φορές.

Headlines