Τα μαθήματα που (δεν) πήρε η κυβέρνηση και η σπορά του διχασμού

Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, οι φόβοι για ακροδεξιές προκλήσεις δεν επιβεβαιώθηκαν, οι παρελάσεις ανά την Ελλάδα  κύλησαν ευτυχώς χωρίς επεισόδια. Όμως, η 25η Μαρτίου ήταν για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον Αλέξη Τσίπρα μια πολύ διδακτική ημέρα.

Εμαθαν καλά ότι οι ίδιοι που έσπειραν άνεμους, τώρα θερίζουν θύελλες. Αυτοί που πόνταραν στον λαϊκισμό και που «έσπρωχναν» τον κόσμο πριν από το 2013 να μετατρέπει τις εθνικές επετείους σε εκδηλώσεις αντικυβερνητικής διαμαρτυρίας, τώρα ήρθε η σειρά τους να υποστούν την κριτική, τα γιουχαϊσματα, τις σφοδρές αποδοκιμασίες.

Η πολιτική του διχασμού, η «κρυφή» διπλωματία για το «Μακεδονικό», η αλαζονική στάση πολλών κυβερνητικών στελεχών, αλλά και οι πρόσφατες ανοησίες του Γ. Τσιρώνη για το Καστελόριζο ή του Γ. Κατρούγκαλου για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, έστρωσαν το χαλί για όλα όσα συνέβησαν την ημέρα της εθνικής επετείου.

Ο κόσμος που πήγε στις παρελάσεις δεν ήταν τελικά χρυσαυγίτες, δεν ήταν ακροδεξιοί, δεν ήταν φασίστες. Ηταν πολίτες που διαφωνούν με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και πολίτες που εξοργίζονται όταν τους αποκαλεί κάποιους «φασισταριά».

Σε αρκετές περιοχές της χώρας η εμφάνιση κυβερνητικών στελεχών ήταν το φιτίλι για να ανάψει η φωτιά, η οποία ευτυχώς κρατήθηκε σε καλά επίπεδα. Υπήρξαν και κάποιοι όπως ο Νίκος Παππάς και η Κατερίνα Παπακώστα που αποφάσισαν να παίξουν σε πιο ασφαλή πεδίο και γι’ αυτό ακύρωσαν τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις.

Δεν καταλαβαίνουν τα λάθη τους

Τα μαθήματα που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά, όμως, δε φαίνεται από τις δηλώσεις και την εν γένει παρουσία τους ότι κατάλαβαν τα λάθη τους.

Το πρώτο μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζουν συλλήβδην ακροδεξιούς όσους δεν συμφωνούν με τη συμφωνία των Πρεσπών και θέλουν να αντιδράσουν. Κάνοντάς το αυτό η κυβέρνηση οδηγεί τον κόσμο στην αγκαλιά των ακραίων, γίνεται ο καλύτερος χορηγός της Χρυσής Αυγής. Και στο κάτω – κάτω, αυτοί που ήταν στην κάτω πλατεία σε απόσταση λίγων μέτρων από τους χρυσαυγίτες (στα χρόνια της οργής και των μνημονίων) δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν.

Οι πολίτες εξοργίζονται ακόμη περισσότερο όταν κάποιοι προσπαθούν να τους βάλουν σε καλούπια, όταν απευθύνουν τόσο βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον τους. Είτε είναι στην Αυστραλία και αποδοκιμάζουν τον Γ. Βαρεμένο είτε είναι στο τελευταίο χωριό και γιουχάρουν κάποιο στέλεχος που τόλμησε να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου.

Το δεύτερο μάθημα είναι ότι όσο κι αν μια κυβέρνηση προσπαθεί –άμεσα ή έμμεσα- να εμποδίσει να ακουστεί το «Μακεδονία ξακουστή» το μόνο που καταφέρνει είναι να πεισμώνει τους πολίτες. Το τραγούδι για την… ελληνική Μακεδονία, κι όχι για την άλλη του Νίκου Παππά, ακούστηκε παντού, στους δρόμους, μέσα σε εκκλησίες, σε μικρές ή μεγάλες παρελάσεις. Από παιδιά, από ηλικιωμένους, από «βατράχια», από Ελληνες ή από ομογενείς.

Κάτι που μένει στη συλλογική μνήμη και που ακόμη συγκινεί (καλώς ή κακώς αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) δεν μπορεί να κοπεί με απαγορευτικές εντολές.
Το τρίτο μάθημα είναι ότι ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα το καραβάνι της κυβέρνησης δεν προχωρά με τίποτε. Και τη νύχτα των εκλογών θα αποτυπωθεί ξεκάθαρα η αποδοκιμασία στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν οι δημοσκοπήσεις δίνουν την οικονομία ως πρώτο πρόβλημα.

Οσο το «Μακεδονικό» παραμένει χαίνουσα πληγή, τόσο η κυβέρνηση θα έχει μπροστά της ένα δισεπίλυτο πρόβλημα. Στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πληρώσει απλά μια κακή συμφωνία με τα Σκόπια. Θα πληρώσει το γεγονός ότι όλα έγιναν για τους πολίτες χωρίς αυτούς. Θα πληρώσει ότι η συμφωνία δεν «τραβάει» και η καθημερινότητα θα την κατεδαφίζει συνεχώς.

Καλύτερα να μη μιλούσε

Το τέταρτο μάθημα είναι αυτό που λέει ο λαός «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε προδότες, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές όσους υπέγραφαν μνημόνια από το 2010 και μετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυε παρελάσεις επειδή ο Τσίπρας έλεγε ότι η τότε κυβέρνηση φοβάται την έκφραση της αγνής, λαϊκής αντίδρασης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γέμιζε τις πλατείες με πολίτες που είχαν πολλά προβλήματα και γι’ αυτό μπορούσαν να γίνουν αντικείμενα χειρισμού. Όταν την 25η Μαρτίου ο κόσμος φωνάζει προδότες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς και δεν κάνει καλά, ασφαλώς και δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στη χώρα, ασφαλώς και οδηγεί σε συντηρητική διολίσθηση και σε διχασμό. Όμως, όλα αυτά είναι η σπορά του κυβερνώντος κόμματος που πόνταρε στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να παραμείνει. Αυτό που ο κόσμος λέει «γραμμή Πολάκη», δηλαδή η τζάμπα μαγκιά, η αμετροέπεια, η ύβρις του αντιπάλου, η στοχοποίηση και η λάσπη και κυρίως η λογική «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν το 2010 και το 2011 κρατούσαν ομήρους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ ή τους πετούσαν γιαούρτια ο Τσίπρας και η παρέα του επικροτούσαν αυτές τις καταστάσεις. Τότε ήταν έκφραση λαϊκής αγανάκτησης.

Τώρα που κάθε βουλευτής, υπουργός ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τρέπεται σε φυγή και ο κόσμος τους φωνάζει «αλήτες» και «προδότες», πώς να το χαρακτηρίσει κανείς;

Ο βουλευτής Τζαμακλής στην Κατερίνη κυνηγήθηκε από κόσμο.

Στις Σέρρες η βουλευτής Αφροδίτη Σταμπουλή δέχθηκε αποδοκιμασίες την ώρα της κατάθεσης στεφάνου.

Ο Βαρεμένος στη Μελβούρνη ή όπου αλλού βρέθηκε κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος αποδοκιμάστηκε. Τα παιδιά που έκαναν παρέλαση στη Θεσσαλονίκη βροντοφώναξαν για τη Μακεδονία μπροστά στον υπουργό Φάμελλο.

Στην Πτολεμαϊδα ίδιες καταστάσεις, με πολίτες να κλείνουν τα στόματά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, στην Κρήτη ο Χρ. Σπίρτζης δεν αισθάνθηκε καλά με όσα άκουσε.

Η γραμμή του «ή εσείς ή εμείς»

Αυτά είναι μαθήματα που θα πρέπει να τα λάβει σοβαρά υπόψη του ο Αλέξης Τσίπρας γιατί έχει προσωπική ευθύνη για τον διχασμό που επικρατεί στη χώρα. Η γραμμή της σκληρής πόλωσης μπορεί να έχει μικροκομματικά οφέλη, αλλά μεσοπρόθεσμα φέρνει πολλαπλά προβλήματα στη χώρα.

Εν έτει 2019, δύο χρόνια από τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 η Ελλάδα δεν δείχνει σημάδια ενότητας, καταλαγής, δεν είναι μια ήρεμη χώρα που θα πρέπει πρώτα να σκέφτεται πώς θα πάει μπροστά κι όχι να μένει στο παρελθόν.

Δυστυχώς, ο τρόπος που η κυβέρνηση επέλεξε να ανοίξει το «Μακεδονικό» και να το κλείσει άρον – άρον με μια κακή συμφωνία, φέρνει επικίνδυνα αδιέξοδα. Που γίνονται ακόμη χειρότερα από τη στιγμή που η Τουρκία ενισχύει τον ακραίο λόγο της, προκαλεί διαρκώς και στήνει σκηνικό πολέμου στο Αιγαίο, όταν η ελληνική κυβέρνηση μιλά για συνεκμετάλλευση κι ότι δεν πρέπει «να είμαστε μοναχοφάηδες», όπως έλεγε και ο Νίκος Κοτζιάς.