Η διαχρονική πληγή των Εξαρχείων

Παρακολουθώντας την επιχείρηση της Αστυνομίας στα Εξάρχεια προσπαθούσα να θυμηθώ πότε η περιοχή ήταν διαφορετική, όπως ισχυρίζονταν από τηλεοράσεως συνάδελφοι και πανελίστες, πότε δηλαδή ήταν καλύτερη από αυτό το γκέτο παραβατικότητας και διακίνησης ναρκωτικών που είναι σήμερα.

Έχοντας γεννηθεί κοντά στα Εξάρχεια το 1967 και έχοντας περάσει εκεί όλη σχεδόν τη ζωή μου, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως δεν ήταν. Τα Εξάρχεια που έχω γνωρίσει εγώ ήταν ήδη από τη δεκαετία του ΄80 μια γειτονιά που οι δικοί μας μάς συμβούλευαν να αποφεύγουμε. Όχι επειδή ως υπερπροστατευτικοί γονείς υπερέβαλαν, αλλά επειδή είχαν μάτια και έβλεπαν.

Ναι, τότε η κοινωνική κατάσταση ήταν καλύτερη, η Αθήνα ήταν πιο φροντισμένη και η αίσθηση του γκέτο δεν ήταν τόσο έντονη όσο είναι σήμερα. Όμως, πάντα με ναρκωτικά τα θυμάμαι εγώ τα Εξάρχεια. Με μαστουρωμένους νέους στην (επίσης πάντα ρυπαρή) πλατεία τους.

Και με τη διακίνηση που φέρνει μαζί της η ανοχή της Πολιτείας στους επαναστάτες της πλάκας, εκείνους που ζητώντας «οριστική κατάργηση του πολιτισμού» και άλλες τέτοιες γελοιότητες, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στους εμπόρους του θανάτου. (Το ίδιο δεν έχει γίνει στην «Κριστιάνια» της Κοπεγχάγης όπου στο όνομα της παγκόσμιας Ειρήνης έχει δημιουργηθεί, στο κέντρο της πρωτεύουσας της Δανίας, ένας τεράστιος τεκές;).

Τα Εξάρχεια πληρώνουν διαχρονικά τη σύγχυση εκείνων που νομίζουν πως αντίσταση στην εξουσία είναι ένας μπάφος (στην πιο ανώδυνη περίπτωση), ένα γκραφίτι και ένας καμένος κάδος σκουπιδιών. Πληρώνουν την εγκληματική ανοχή όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών και την ανοησία προοδευτικών δήθεν παρατάξεων που είδαν την περιοχή ως το πεδίο όπου θα καλλιεργούνταν και θα άνθιζαν οι ανεφάρμοστες ιδεολογίες τους.

Πληρώνουν την αφέλεια πολλών εκ των κατοίκων τους που δεν κατάλαβαν πως με τη δική τους ανοχή στην κοινωνική αναρχία, για λόγους πρεστίζ, κάποτε θα έφταναν στο απροχώρητο. Και να που έφτασαν. Πολλοί από τους φίλους μου που ζούσαν στα Εξάρχεια και τα υπερασπίζονταν με μανία όταν εμείς οι άλλοι τα κατηγορούσαμε, έφυγαν τρέχοντας. Ακολούθως έφυγαν και οι ενοικιαστές που είχαν βάλει στα σπίτια τους. Γιατί δεν μπορούσαν πια να ζουν σε μια γειτονιά όπου η ζωή έχει γίνει αβίωτη.

Οι εναπομείναντες κάτοικοι κάνουν σήμερα συγκέντρωση διαμαρτυρίας γιατί βρίσκονται λέει σε απόγνωση μετά τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και ναρκωτικών. Έχουν απόλυτο δίκιο να φωνάζουν, το κράτος οφείλει επιτέλους να κάνει το σωστό και να πατάξει την ανομία που επικρατεί στα πέριξ της πλατείας με πρόγραμμα, συστηματικά, και όχι με περιστασιακά σόου.

Όσο για εκείνους που και από τηλεοράσεως επιμένουν πως δεν τρέχει και τίποτα, δεν γίνονται απλώς συνένοχοι των επικίνδυνων ανεγκέφαλων που έχουν μετατρέψει μια γειτονιά σε γκέτο και σε χωματερή, αλλά και των εμπόρων ναρκωτικών που δραστηριοποιούνται εκεί και μοιράζουν θάνατο.