Όταν οι γυναίκες – πολιτικοί «πουλάνε» τις σεξιστικές επιθέσεις και υπονομεύουν τον φεμινισμό

Τις τελευταίες ημέρες συζητιέται έντονα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η περίπτωση της υποψήφιας δημοτικής συμβούλου Μαρίας Καλογεροπούλου, η οποία φέρεται ως ένθερμη φεμινίστρια και διαχειρίστρια σχετικής σελίδας στο Facebook.

Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω περισσότερα για την κ. Καλογεροπούλου, καθώς έχω δει τυχαία μόνο το γνωστό βίντεο με τον μανάβη και τη μελιτζάνα. Στο γνωστό βίντεο όπου η κ. Καλογεροπούλου καταγγέλλει την αντρική επιβολή πάνω στο σώμα της, καθώς ο εν λόγω μανάβης θέλησε να πάρει πίσω την μελιτζάνα, μόλις συνειδητοποίησε πως η κοπέλα στην οποία την κέρασε είχε σύντροφο. Δηλαδή ένα ακόμα άστοχο βίντεο, με άστοχο μήνυμα, που περνάει με άστοχο τρόπο στο διαδίκτυο. Μια πατάτα. Ή καλύτερα μια «μελιτζάνα».

Πάντως, η αλήθεια είναι πως η Μαρία Καλογεροπούλου δεν είναι η πρώτη δημόσια παρουσία που καταγγέλλει σεξισμό ή διάκριση φύλου με αυτόν τον τουλάχιστον αυθαίρετο τρόπο, επειδή βρέθηκε σε μία «δυσάρεστη» για εκείνη κατάσταση.

Το έχουμε δει κατά κόρον στην πολιτική σκηνή. Και κυρίως μεταφράζεται ως άρνηση των γυναικών στην πολιτική να δεχθούν την κριτική, είτε από συναδέλφους τους, είτε από μέσα ενημέρωσης, είτε από τον κόσμο, βαφτίζοντας την διαφωνία ως σεξιστική επίθεση. Φυσικά, δεν λέμε ότι δεν υφίσταται σεξιστική επίθεση στην πολιτική και ευρύτερα στη δημόσια σφαίρα. Είναι μια απολύτως πραγματική κατάσταση, ένα σοβαρό πρόβλημα, απολύτως στοιχειοθετημένο και το οποίο προκαλεί ποικίλες στρεβλώσεις.

Πριν από λίγες μόλις ημέρες, η αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου δήλωσε :«Υπήρξα υπουργός Μετανάστευσης το 2015 που εισήλθαν στην Ελλάδα 1 εκατ. πρόσφυγες. Δέχθηκα σεξιστική επίθεση από τους συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους και από τα ΜΜΕ. Δεν μπορούν να ανεχθούν ότι μια γυναίκα μπορεί να ασχολείται με την πολιτική και μάλιστα στην πρώτη γραμμή».   Μιλάμε σταθερά για την υπουργό, όπου την περίοδο που η χώρα βρισκόταν απροετοίμαστη στη δίνη της προσφυγικής κρίσης, δήλωνε επισήμως πως οι πρόσφυγες πηγαίνουν τα μεσημέρια στην πλατεία Ομόνοιας για να λιαστούν και μετά εξαφανίζονται.

Κασιμάτη και Δούρου

Τον περασμένο Μάρτιο η Νίνα Κασιμάτη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε διάκριση φύλου σε βάρος της με αφορμή περιστατικό όπου 3 βουλευτές πήραν το ψηφοδέλτιό της, το φωτογράφησαν και το έδωσαν σε ΜΜΕ.  Η κ. Κασιμάτη θεώρησε αυτήν την πρόδηλη παραβίαση του Κανονισμού της Βουλής, ως σεξιστικό περιστατικό με θύμα την ίδια.

Πρόσφατα η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, με φόντο την ποινική δίωξη που της ασκήθηκε για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι,  δήλωνε σε μέσα ενημέρωσης ότι στοχοποιείται «η Ρένα η πολιτικός, η Ρένα η γυναίκα». Η περιφερειάρχης Αττικής, λοιπόν, επέλεξε να προτάξει το φύλο της ως επιχείρημα στην κριτική. Και όλα αυτά, μόλις λίγους μήνες αφότου η χώρα το περασμένο έζησε τον πύρινο εφιάλτη, μέτρησε 100 νεκρούς, οι συμπολίτες μας βρέθηκαν αβοήθητοι στις φλόγες και σήμερα ζουν με ό,τι επέμεινε στις στάχτες.

Το παράδοξο η κ. Δούρου η οποία είτε υποστήριζε, είτε όντως θεωρούσε ότι δέχεται σεξιστικό μένος δεν δίστασε την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, στην ίδια φράση,  να κάνει ένα μάλλον σεξιστικό σχόλιο σε βάρος μίας άλλης γυναίκας πολιτικού. Στο πλαίσιο διαφωνίας της με την Φώφης Γεννηματά όσον αφορά τις αρμοδιότητες της Υπερνομαρχίας, η κυρία Δούρου απευθυνόμενη στην επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής έκανε την εξής δήλωση: « Και, αν μου επιτρέψετε, ως γυναίκα προς γυναίκα, ως μια γυναίκα που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο κόρη αστυνομικού και νοικοκυράς, ας σιωπήσει μια γυναίκα που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο λόγω του βαριού ονόματος του πατέρα της». Συνεπώς, η περιφερειάρχης Αττικής επικαλέστηκε την ιδιότητά της ως γυναίκα πολιτικού για να πει σε μία άλλη γυναίκα πολιτικό, ότι παίζει στον πολιτικο στίβο εξαιτίας των επιδόσεων… του πατέρα της. Και βέβαια παρά το γεγονός ότι μια συνήθης σεξιστική υπόνοια είναι ότι μία γυναίκα βρίσκεται στην «τάδε» θέση ευθύνης με τις πλάτες του πατέρα, του θείου, του παππού ή του συντρόφου της.

Φυσικά η Τασία Χριστοδουλοπούλου, η Νίνα Κασιμάτη, η Ρένα Δούρου, αλλά και άλλες γυναίκες στην πολιτική οι οποίες μάλλον με ευκολία μπορεί να καταγγέλλουν σεξισμό σε βάρος τους, είτε αυτός όντως υφίσταται, είτε όχι, ουδέποτε τάχθηκαν υπέρ γυναικών συναδέλφων τους από άλλα κόμματα,  όταν αυτές δέχονταν σεξιστική αντιμετώπιση.

Όπως για παράδειγμα όταν  η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου από τη Νέα Δημοκρατία κατήγγειλε σεξιστική φραστική επίθεση από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Συρμαλένιο. Η κ. Ασημακοπούλου, είχε αναφέρει ότι μετά από τοποθέτησή της στη βουλή, ο κ. Συρμαλένιος της απευθύνθηκε λέγοντάς της «μπράβο, ωραίο στυλ έχεις μωρή».

Ή όταν ο  Πάνος Καμμένος έγραφε στο Twitter ότι η Φώφη Γεννηματά «υποχρεωνόταν σε αναπηρική σύνταξη».

Ή όταν η πρώην πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου άφηνε υπονοούμενα στον τηλεοπτικό αέρα κατά της δημοσιογράφου Σίας Κοσιώνη, η οποία και την φιλοξενούσε στην εκπομπή της.

Σεξισμός

Και ερώτημα είναι αν αδίκως οι γυναίκες πολιτικοί καταγγέλλουν σεξισμό εναντίον τους. Όχι.

Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Η διάκριση φύλου είναι απολύτως υπαρκτή. Είναι μία στρέβλωση που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και εν έτει 2019 οι χώρες του δυτικού κόσμου παλεύουν να βρουν τις ισορροπίες να παλέψουν με τους δαίμονές τους.

Παρά την όποια πρόοδο μπορεί να έχει επιτευχθεί οι γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν ακόμα καταφέρει να πετύχουν την πολυπόθητη ισότητα στην επαγγελματική τους ζωή,  την οικονομική ανεξαρτησία και το δικαίωμα στην εργασία.  Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν για την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το 2018, οι γυναίκες προσλαμβάνονται σε δυσκολότερα, για χαμηλόμισθα πόστα, ενώ δουλεύουν κατά μέσω όρο 6 ώρες  περισσότερες την εβδομάδα σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους.

Επίσης στις γυναίκες δύσκολα δίνονται θέσεις ευθύνες, ακόμα και στα φερόμενα ως «γυναικοκρατούμενα» επαγγέλματα. Σύμφωνα με την Κομισιόν αυτό οφείλεται στην έλλειψη ξεκάθαρων στρατηγικών με στόχο την ισότητα των δύο φύλων σε κάθε κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων της παιδείας, της οικογένειας, της εργασίες και της προσωπικής ζωή.

Επίσης, η έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε ότι μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρώπη έχει υποστεί φυσική ή σεξουαλική βία,  το 75 % των γυναικών που δραστηριοποιούνται σε θέσεις υψηλής ειδίκευσης ή έχουν διευθυντικές θέσεις έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης.

Στην Ελλάδα,  το  69% των πολιτών πιστεύει ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι το σπίτι και η οικογένειά της, ενώ η θέση της γυναίκας βάση της Ειδικής Έκθεσης του Συνηγόρου του Πολίτη για την ίση μεταχείριση στην εργασία του 2012,  διαπιστώνει ότι τα στερεότυπα έρχονται πιο έντονα στο προσκήνιο και τείνουν να παράγουν αποκλεισμούς, απειλώντας να ακυρώσουν την όποια πρόοδο είχε συντελεστεί τα προηγούμενα χρόνια στην ίση μεταχείριση.

Ο σεξισμός, η διάκριση φύλου, οι αγώνες που σε καθημερινή βάση κάνουν γυναίκες προκειμένου να προσεγγίσουν αυτό που λέμε «ίση μεταχείριση», υπάρχουν. Στην καθημερινότητα, στην εργασία, στο σπίτι, στην πολιτική. Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Και δεν διορθώνονται με την επίκληση σεξισμού ως φάρμακο στην αλλεργία στην κριτική, την ταραχή, την άβολη στιγμή μας. Κάποιες φορές, απλά δεν είναι σεξισμός. Kαι τότε, χάνει ο φεμινισμός.