Παιχνίδι γνώσεων διδάσκει στους μαθητές την έννοια της πολυπολιτισμικότητας

Ένα διασκεδαστικό και «εκρηκτικό» παιχνίδι γνώσεων διδάσκει στους μαθητές τις έννοιες της πολυπολιτισμικότητας και της αρμονικής συνύπαρξης.

Ο λόγος για το «Ηφαίστειο της Διαφορετικότητας», ένα πρωτοποριακό επιδαπέδιο παιχνίδι που δημιούργησε η μη κυβερνητική οργάνωση «Generation 2.0 RED». Το παιχνίδι χρησιμοποιείται ως εναλλακτικό εκπαιδευτικό εργαλείο, με στόχο την κατανόηση και την εξοικείωση μαθητών ηλικίας 11-14 ετών με τις έννοιες της διαφορετικότητας, της διαπολιτισμικότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εμπνεύστρια του παιχνιδιού, Τόνια Ασημακοπούλου, συντονίστρια των προγραμμάτων μη τυπικής εκπαίδευσης της οργάνωσης, το «Ηφαίστειο της Διαφορετικότητας» αποτελεί συνδυασμό δύο διάσημων παιχνιδιών, του Trivial Pursuit και του Twister, αλλά έχει προσαρμοστεί εξ ολοκλήρου στα ελληνικά δεδομένα.

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο χάρτη διαστάσεων 3,5χ3 μέτρα, πάνω στον οποίο τα παιδιά κινούνται. Μέσα από το παιχνίδι «ταξιδεύουν» σε άλλους πολιτισμούς, σε όλες τις ηπείρους. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ή τρεις ομάδες, κάθε μία από τις οποίες έχει ένα πιόνι με τη μορφή ενός πτηνού, του πρώτου ταξιδευτή.

Μέσα από 230 ερωτήσεις οι μαθητές καλούνται να ανακαλύψουν την Ιστορία, τη Γεωγραφία, την Κοινωνία και τη Μουσική της κάθε ηπείρου. Οι ερωτήσεις προέρχονται από τα σχολικά βιβλία. Σύμφωνα με την κ. Ασημακοπούλου, «θέλουμε τα παιδιά να ξαναπιάσουν τα βιβλία κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα, αυτό της διαφορετικότητας και να μάθουν το σεβασμό στη διαφορετικότητα».

Οι ερωτήσεις διαφέρουν σε δυσκολία ανάλογα με τις ηλικίες των παιδιών. «Ο σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι κάποιος να νικήσει και κάποιος να χάσει, αλλά να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο και να γίνουν πολίτες του κόσμου. Το παιχνίδι είναι ομαδικό και προκρίνουμε τη συνεργασία των παιδιών μεταξύ τους», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η ίδια.

Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν και αναγνωρίζουν διαφορετικές κουλτούρες, χώρες και έθιμα, ενώ ευαισθητοποιούνται πάνω σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων και διακρίσεων.

Το παιχνίδι ξεκίνησε ως παραδοτέο της κ. Ασημακοπούλου για την υποτροφία που έλαβε από τον οργανισμό «Humanity in Action», το 2014 στο Παρίσι. Στη συνέχεια το σχεδιασμό ανέλαβε το αρχιτεκτονικό γραφείο Loopo Studio, ενώ η υλοποίηση έγινε με τη βοήθεια του Νίκου Οντουμπιτάν, επικεφαλής της οργάνωσης «Generation 2.0 RED», και της Ανδρομάχης Παπαϊωάννου.

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 σε φεστιβάλ, ωστόσο αυτή την περίοδο υλοποιείται η πρώτη συντονισμένη περιοδεία παρουσίασης του παιχνιδιού σε σχολεία, με την υποστήριξη του γερμανικού ιδρύματος Kreuzberger Kinderstiftung.

Πρώτος σταθμός της περιοδείας ήταν ο Ασπρόπυργος, «Επιλέξαμε συνειδητά να πάμε στη δυτική Αττική και κυρίως σε σχολεία πολυπολιτισμικά γιατί το παιχνίδι χτίζει γέφυρες επικοινωνίας οπότε είναι ένα χρήσιμο εργαλείο σε τάξεις διαφορετικότητας», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Τόνια Ασημακοπούλου.

Μέχρι σήμερα το παιχνίδι έχει ταξιδέψει σε σχολεία στην Αττική, τα Γιάννενα και το Βερολίνο (ήδη ετοιμάζεται η προσαρμογή του παιχνιδιού στα γερμανικά δεδομένα). Τον Μάιο θα παρουσιαστεί σε σχολεία της Θεσσαλονίκης και των Σερρών.

Το παιχνίδι διαρκεί μία ώρα και παίζεται με την επίβλεψη των εμψυχωτών και εξειδικευμένων εκπαιδευτών, Σαμουήλ Ακίνολα και Μάρως Κυριακοπούλου.

Οι εμψυχωτές χρησιμοποιούν συχνά για την εξέλιξη του παιχνιδιού στοιχεία δανεισμένα από την ποπ κουλτούρα. «Ποια είναι η πιο σεισμογενής χώρα της Ασίας;», ρωτάνε τους μικρούς συμμετέχοντες στο παιχνίδι. Για όσους δεν γνωρίζουν ότι η απάντηση είναι η Ιαπωνία, ένα επιπλέον στοιχείο έρχεται να τους βοηθήσει: «Είναι η χώρα από την οποία κατάγεται ένας κριτής του Μάστερ Σεφ».

Ακολουθεί συζήτηση διάρκειας άλλης μίας ώρας, στη διάρκεια της οποίας οι δύο εμψυχωτές συνομιλούν με τα παιδιά για τη διαφορετικότητα. «Είναι σημαντικό ότι ένας από τους εκπαιδευτές είναι μετανάστης δεύτερης γενιάς, οπότε μιλάει γι’ αυτό στα παιδιά», εξηγεί η κ. Ασημακοπούλου.

Πόσο δύσκολο είναι, όμως, να μιλήσεις στα παιδιά για διαφορετικότητα, τη ρωτάμε. «Καθόλου δύσκολο. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ομοιογενής, η διαφορετικότητα υπάρχει στις ίδιες τις τάξεις. Οπότε είναι κάτι δεδομένο, γιατί τα παιδιά είναι πολύ ανοιχτά. Ωστόσο, η διαφορετικότητα ποινικοποιείται αργότερα από τους γονείς τους».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ